Η συσπείρωση των αριστερών/προοδευτικών δυνάμεων στη Γαλλία, παρά τη νίκη-έκπληξη στις εκλογές για τη γαλλική Εθνοσυνέλευση, δεν κατάφερε κάποιο θανάσιμο πλήγμα στα ακροδεξιά φαντάσματα.

Οι δικλίδες ασφαλείας του εκλογικού συστήματος λειτούργησαν και παρά το γεγονός ότι το κόμμα της Λεπέν (Εθνική Συσπείρωση) «μάζεψε» 10 εκατομμύρια ψήφους, δηλαδή τρία εκατομμύρια περισσότερες από τον συνασπισμό της Αριστεράς (Νέο Λαϊκό Μέτωπο) και τέσσερα εκατομμύρια περισσότερες από το κόμμα του Μακρόν (Μαζί), ήρθε τρίτο.

Η πολιτική αριθμητική στη Γαλλία, ωστόσο, προσφέρει δυνατότητες που ο χρόνος θα δείξει αν θα τις εκμεταλλευτεί το αντιφασιστικό μέτωπο. Ταυτόχρονα, αυτή η συγκυριακή συσπείρωση των γαλλικών προοδευτικών δυνάμεων προσφέρει μαθήματα και εκτός της χώρας – για όποιον έχει τη διάθεση να μάθει και να πράξει.

Οι διαφορές

Τα δεδομένα και το πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα διαφέρουν από αυτά της Γαλλίας. Υπάρχουν, ωστόσο, ομοιότητες που μπορούν να προσφέρουν έναν οδικό χάρτη για το μέλλον και τις δυνατότητες των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που θεωρούν ότι κινούνται στον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο.

Ως βασικές διαφορές στο γενικότερο πολιτικό περιβάλλον των δύο χωρών μπορούν να θεωρηθούν:

• Το πολιτικό σύστημα (προεδρικό στη Γαλλία).
• Το εκλογικό σύστημα (πλειοψηφικό σε δύο γύρους στη Γαλλία).
• Στο πολιτικό Κέντρο τα ηνία της εξουσίας έχει ακόμα ο Μακρόν, ο οποίος παραμένει ακόμη ρυθμιστής των εξελίξεων, καθώς όχι μόνο εξακολουθεί να είναι Πρόεδρος αλλά και το κόμμα του (Μαζί) εξασφάλισε περισσότερες έδρες από το κόμμα της Λεπέν, παρ’ ότι πήρε τέσσερα εκατομμύρια λιγότερες ψήφους.
• Η Ακροδεξιά (Εθνική Συσπείρωση) της Λεπέν παραμένει συμπαγής και επί της ουσίας η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα (με βάση την απλή αριθμητική των ψήφων).

Μακαριότητα και απάθεια

Στην Ελλάδα, παρά τα τελευταία δείγματα ανόδου, οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν ακόμη καταφέρει να συγκροτηθούν σε ενιαίο και απειλητικό φορέα που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Αυτή η – προς το παρόν – αδυναμία συσπείρωσης του ακροδεξιού ελληνικού συνονθυλεύματος οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στη μακαριότητα των δυνάμεων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, που στην προκειμένη ελληνική περίπτωση περιλαμβάνει το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και τα (πρώην) κόμματα εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Η απουσία ορατού πολιτικού κινδύνου που θα μπορούσε να διαταράξει την «τάξη» του συστήματος στην Ελλάδα εμποδίζει τις επί της ουσίας πολιτικές αντιπαραθέσεις και έχει οδηγήσει τα εν λόγω κόμματα σε έναν ατέρμονα κύκλο εσωστρέφειας.

• Τη Ν.Δ. να παρακολουθεί από τον θρόνο της απόλυτης κυριαρχίας της τον αλληλοσπαραγμό των δυνητικών της αντιπάλων.
• Τον ΣΥΡΙΖΑ να ταλανίζεται από διάσπαση σε απειλή διάσπασης με τη νέα ηγετική ομάδα να είναι προσηλωμένη στις εσωκομματικές μάχες και τα προβλήματα.
• Το ΠΑΣΟΚ να αναπολεί περασμένα κυβερνητικά μεγαλεία, προς τα οποία, όπως λένε, θα οδηγήσουν ξανά το κόμμα οι επτά μέχρι στιγμή διεκδικητές της ηγεσίας.

Τα αποτελέσματα της τελευταίας (ευρω)εκλογικής αναμέτρησης μάλιστα επιβεβαίωσαν την αδυναμία των λεγόμενων κεντροαριστερών ελληνικών πολιτικών δυνάμεων να εμφανιστούν απειλητικές στην (κεντρο)δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρά το γεγονός ότι η Ν.Δ. έχασε τους μισούς της ψηφοφόρους από αυτούς που την είχαν ψηφίσει έναν χρόνο πριν, στις βουλευτικές εκλογές.

Φαύλος κύκλος

Τόσο η Ν.Δ. όσο και τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) που φιλοδοξούν να την απομακρύνουν από την εξουσία δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει ότι αποτελούν μέρος του ίδιου μη λειτουργικού πολιτικού συστήματος, το οποίο ανακυκλώνεται δίχως να προσφέρει επιλογές ανανέωσης. Το άθροισμα άλλωστε της εκλογικής δύναμης των «κεντροαριστερών» (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) εξακολουθεί να υπολείπεται της δύναμης της Ν.Δ. ακόμα και παρά το πρόσφατο στραπάτσο στις ευρωεκλογές.

Αν στην παραπάνω συνοπτική περιγραφή της κατανομής της δύναμης των ελληνικών κομμάτων εξουσίας προστεθεί και η παράμετρος της αποχής του 50% των ψηφοφόρων από τις κάλπες, τότε γίνεται σαφέστερο το βαθύτερο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος της χώρας:

• Κυβέρνηση χωρίς αντίπαλο.
• Αντιπολίτευση κατακερματισμένη/εσωκομματικός αλληλοσπαραγμός.
• Κοινωνία απογοητευμένη/αδιάφορη.

Οι παραπάνω ενδείξεις περιγράφουν μια αργή διαδικασία «σαπίσματος», η οποία τελικά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ρωγμές του συστήματος και τη νεκρανάσταση ακροδεξιών λαϊκιστικών… εθνοσωτήρων.

Θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι η χώρα βρίσκεται υπό ακροδεξιά πολιορκία. Μια τέτοια πολιορκία αντιμετωπίζει ίσως η Ν.Δ., που βλέπει τις πιέσεις (και σε εσωκομματικό επίπεδο) από τα δεξιά της.

Τα κόμματα της ελληνικής Κεντροαριστεράς, άλλωστε, δεν έχουν καταφέρει να διατυπώσουν πειστικό πολιτικό λόγο που να λέει κάτι διαφορετικό από τις μείζονες κυβερνητικές επιλογές της Ν.Δ., και αυτό ίσως είναι η ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζουν:

• Η αδυναμία διατύπωσης πολιτικού λόγου που να κάνει αισθητές και ευδιάκριτες τις διαφορές από τις επιλογές της κυβέρνησης.
• Η αδυναμία συγκρότησης/οργάνωσης ενός πολιτικού φορέα που θα εμφανιστεί στο προσκήνιο και θα διεκδικήσει με αξιώσεις αλλαγή πορείας.

Το στοίχημα της αριστερής συσπείρωσης στη Γαλλία μετά την εκλογική της νίκη είναι να ξεπεράσει τη συγκυριακή ανάγκη συγκρότησής της και να καταφέρει να δείξει τον δρόμο που οδηγεί έξω από τον ακροδεξιό βάλτο και τα νεοφιλελεύθερα αδιέξοδα του Μακρόν.

Τηρουμένων των αναλογιών μπροστά σε ένα τέτοιο στοίχημα βρίσκονται και οι εγχώριες «κεντροαριστερές» δυνάμεις, παρ’ ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί…

Διαβάστε επίσης:

Παραδοχή Παναγιωτόπουλου για τα pushbacks: «Δεν το αποκλείω να υπήρχαν πριν»

Nέα ανάρτηση Κασσελάκη για Attica Bank: «Στηρίζω το δημόσιο συμφέρον χωρίς εξαρτήσεις, κάτι που είναι ξένο στην κυβέρνηση»

Άγρια κόντρα Σπίρτζη – Μωραΐτη για τα μισθοδοτούμενα τρολ