Με την υπόθεση του υπό ανέγερση πεντάστερου ξενοδοχείου στο Σαρακήνικο της Μήλου και τη φασαρία που ξεσηκώθηκε για τις αυθαιρεσίες στη Σαντορίνη με αφορμή το σεισμικό κύμα των τελευταίων ημερών, ήρθε στην επικαιρότητα άλλη μια φορά η αγριότητα με την οποία συμπεριφερόμαστε στη φύση με στόχο τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό.

Ο κύριος τροφοδότης τέτοιων φαινομένων είναι φυσικά η τουριστική έκρηξη των τελευταίων χρόνων, η οποία δίνει ένα επιπλέον πανίσχυρο κίνητρο για τη διάπραξη τεράστιων – σε αριθμό και ποιότητα – αυθαιρεσιών, αλλά και για την έκρηξη του ανταγωνισμού και τη διαμόρφωση μεγάλης έκτασης κυκλωμάτων για τον έλεγχο της λιγοστής ελεύθερης γης σε περιοχές ήδη κορεσμένες τουριστικά, ακόμη και όταν πρόκειται για περιοχές που πρέπει να προστατεύονται αυστηρότατα.

Πριν από λίγο καιρό άλλωστε είδαμε μια σειρά ελέγχους και την αποκάλυψη μεγάλων παραβάσεων στη Μύκονο, αλλά και τη διάπραξη σειράς βιαιοτήτων και ενός φόνου που σχετιζόταν με τον έλεγχο προνομιακών οικοπέδων πολύ μεγάλης αξίας.

Όλο αυτό είναι ένα τεράστιο παιχνίδι που δεν παίζεται από λίγους. Το αντίθετο: συχνά μεμονωμένοι αυθαιρετούντες, κυκλώματα και συμμορίες αποδεικνύεται ότι έχουν στενή διαπλοκή με κεντρικούς και τοπικούς παράγοντες και αξιωματούχους, οι οποίοι – με το αζημίωτο – διευκολύνουν τις ανομίες. Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο δεν αφορά μόνο τους αυθαιρετούντες, αλλά τα θύματά τους, τα οποία είναι πάρα πολλά.

● Πρώτα και κύρια το ίδιο το περιβάλλον – κι εδώ δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.

● Ο ανταγωνισμός, καθώς οι προνομιακές θέσεις που κάποιοι καταλαμβάνουν με τον τσαμπουκά και τη διαπλοκή τους βλάπτει τα συμφέροντα επιχειρηματιών που παλεύουν να σταθούν σε μια άγρια αγορά τηρώντας όλους τους κανόνες και τους νόμους και σεβόμενοι τον τόπο της οικονομικής τους δραστηριότητας.

● Η ποιότητα ζωής των κατοίκων περιοχών που βιώνουν τεράστια τουριστικά κύματα – να θυμίσουμε ότι ήδη σε πολλές χώρες της Ευρώπης ορθώνονται πολυπληθή κινήματα που ζητούν την από-τουριστικοποίηση των πόλεων και των ευρύτερων περιοχών τους, ενώ κυβερνήσεις θεσπίζουν ρυθμίσεις ελέγχου του τουρισμού.

Η Ελλάδα, μια χώρα με χαμηλούς παραγωγικούς και τεχνολογικούς δείκτες, προφανώς έχει ανάγκη τον τουρισμό, ο οποίος της προσφέρει το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει αυτήν τη «μονοκαλλιέργεια» όταν οι υποδομές και οι φυσικοί πόροι δεν επαρκούν, όταν η στέγη σε πολλά νησιά προορίζεται αποκλειστικά για τους τουρίστες και δεν «χωράει» γιατρούς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι; Κάποια μπαλώματα προσπαθεί εσχάτως να κάνει η κυβέρνηση, αλλά η κατάσταση έχει προ πολλού ξεφύγει.

Για το παραγωγικό μοντέλο συζητάμε πολύ, αλλά δεν γίνεται τίποτε. Για το τουριστικό μοντέλο οι προειδοποιήσεις υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, αλλά όσοι χτυπούσαν τα καμπανάκια θεωρούνταν – και ίσως ακόμη θεωρούνται – γραφικοί. Το ενεργειακό μοντέλο είναι ένας τεράστιος καβγάς λόγω της απίστευτης προχειρότητας που επικρατεί. Η διαχείριση των υποδομών και των φυσικών πόρων είναι για κλάματα.

Φυσικά στο τέλος της ημέρας μετράμε τουριστικά έσοδα και όλοι οι προβληματισμοί αναβάλλονται για την επόμενη – συνήθως πολύ δυσάρεστη – αφορμή. Και φυσικά πάει περίπατο το προφανές: ότι καταστρέφουμε με ταχείς ρυθμούς τη μεγαλύτερη πηγή τουριστικού πλούτου. Τη φύση…

Διαβάστε επίσης:

Έγκλημα – Τιμωρία – Κάθαρση – Λύτρωση

Συγκάλυψη α λα εξεταστική επιδιώκει η κυβέρνηση με την προανακριτική

Το Κέντρο χωρίζει ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ