Οι αναμενόμενες τεράστιες κινητοποιήσεις για τη δεύτερη μαύρη επέτειο των Τεμπών έχουν προκαλέσει παραζάλη σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μια σύγχυση κυριαρχεί στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, που μόνο καλό δεν του κάνει.

Στην κυβέρνηση, εμφανώς ζορισμένοι, προσπαθούν να ξορκίσουν το ενδεχόμενο να πάρουν οι κινητοποιήσεις αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Μόνο που αυτός, μέχρι ενός σημείου, είναι δεδομένος, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης και πολλά συνδικάτα, σε όποιον βαθμό επηρεάζουν το κλίμα, έχουν καθαρή αντικυβερνητική ατζέντα.

Το ίδιο ενδεχομένως να συμβαίνει και με όσους πολίτες είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση και έχουν μια σημαντική ευκαιρία να το δηλώσουν.

Γι’ αυτό άλλωστε οι κυβερνητικοί επισείουν τον κίνδυνο του διχασμού, της αναβίωσης των «πλατειών» της διετίας 2010-2011 και της… Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Προσπαθούν επίσης να περιορίσουν τα αίτια της μεγάλης μαζικότητας στη συναισθηματική έξαρση για τα θύματα των Τεμπών, στη στήριξη προς τις οικογένειές τους και στο αίτημα για ασφαλείς μετακινήσεις, παραβλέποντας το ότι τέτοιου είδους συλλαλητήρια εμπεριέχουν, μοιραία, κι άλλα θέματα.

Από την άλλη πλευρά – εάν εξαιρέσουμε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι πολύ προσεκτικό στις εκφράσεις του, και το ΚΚΕ, που δεν παίζει «μπάλα» με ευκαιριακές κορόνες – υπάρχουν ουκ ολίγοι που καλλιεργούν μια προσδοκία πτώσης της κυβέρνησης είτε αναπολώντας τις «πλατείες» της προηγούμενης δεκαετίας είτε, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να ανακτήσουν χαμένο πολιτικό έδαφος παριστάνοντας τους επισπεύδοντες της απομάκρυνσης Μητσοτάκη από τη διακυβέρνηση.

Το πρόβλημα με όλους αυτούς, όμως, είναι ότι οι «πλατείες» ουδέποτε έριξαν κυβέρνηση, ούτε άλλαξαν την πορεία της χώρας. Τη δε προηγούμενη δεκαετία την κυβέρνηση Παπανδρέου τη διαδέχθηκε χωρίς μεγάλες αναταράξεις αυτή του Παπαδήμου και ύστερα αυτή του Σαμαρά σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Ακόμη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, η οποία (κακώς) αποδίδεται στους «Αγανακτισμένους», μια χαρά εφάρμοσε το μνημόνιο μέχρι τέλους – οι δε διαφωνούντες απλώς εξαφανίστηκαν ή περιορίστηκαν για χρόνια σε ισχνά εκλογικά ποσοστά.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι κινητοποιήσεις αυτού του είδους σπανίως έχουν σαφές πολιτικό αίτημα ή αποτέλεσμα – και εν προκειμένω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Συνεπώς τζάμπα ο πανικός των μεν και ο υπερενθουσιασμός των δε.

Αυτό που πρέπει να ανησυχεί τους πάντες είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν βλέπει διέξοδο στα ζόρια της και περνάει σταδιακά σε φάση γενικής απόρριψης. Αυτός, ναι, είναι λόγος ανησυχίας και στο πολιτικό και στο εθνικό επίπεδο. Και μάλιστα πολύ σοβαρός…

Διαβάστε επίσης:

Όχι στην κυβερνητική συκοφάντηση και τρομοκρατία: Όλοι/ες στις 28/2 στην απεργία και στους δρόμους!

Των φρονίμων τα παιδιά μαγειρεύουν;

«Οι Γερμανικές εκλογές ήχησαν σαν καμπανάκι κινδύνου»