Τίτλος ταινίας: Ο κύριος Αζναβούρ
Σύνοψη: Η βιογραφία του σπουδαίου Γαλλο-αρμένιου τραγουδιστή, με πολλαπλή παράλληλη δράση, καλλιτεχνική και κοινωνική. Δραστήριος υποστηρικτής των αρμενικών δικαίων, δεν έχασε ευκαιρία να τα προβάλλει, αλλά και ηθοποιός, άνθρωπος της τέχνης, γενικότερα. Η ιδιαίτερη, βραχνή φωνή του, διακρίθηκε για τη ρομαντική διάσταση που έδινε στα τραγούδια του. Για να φτάσει στην αναγνώριση, ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Σκηνοθεσία: Μεχντί Ιντίρ, Γκραν Κορπ Μαλάντ
Παίζουν: Ταχάρ Ραχίμ, Μπασκέν Μπουϊγιόν, Μαρί Ζιλί Μποπ, Καμίλ Μονταβακίλ

Μία «καλογραμμένη» μουσική βιογραφία ποτέ δε δυσαρεστεί. Η ευρεία αποδοχή του είδους πυκνώνει την παρουσία του στις κινηματογραφικές οθόνες, με φιλόδοξο πρόγραμμα και στην εγχώρια κινηματογραφία. Μετά την τεράστια επιτυχία του καζαντζιδικού «Υπάρχω», έπεται συνέχεια με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Τόλη Βοσκόπουλο.  Στις διεθνείς παραγωγές εγγράφεται φέτος το «Μαρία», με κεντρικό πρόσωπο την Κάλλας και το «Comlete unknown» για τον Ντίλαν. Οφείλουμε, βέβαια, να διαχωρίσουμε την περίπτωση του Λαραΐν και την Ελληνίδα σοπράνο, την οποία διέπλασε ως μια γυναίκα- κοινή θνητή, πριν από μουσική περσόνα, ενώ οι ως τώρα βιογραφίες μουσικών σπάνια διακρίθηκαν για τις κινηματογραφικές τους επιδόσεις.

Στην ίδια κατηγορία ανήκει και ο «Κύριος Αζναβούρ», με σεβασμό στην κινηματογραφική ορθογραφία -την οποία τηρεί απαρεγκλίτως-, χωρίς εξάρσεις και υφέσεις. Όπως όλες οι ταινίες αυτού του είδους, πριν απ’ όλα νοιάζεται για την πειστική ερμηνεία του πρωταγωνιστή, αλλιώς κάθε απόπειρα πάει στράφι. Εδώ ο Ταχάρ Ραχίμ (γνωστός από τον «Προφήτη») ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου, ο οποίος δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη: εκδίωξη της οικογένειας του από την Αρμενία, κατά τη γενοκτονία του λαού τους, φτωχικά παιδικά χρόνια, κατοχή, αγώνας για την επιβίωση. Στη συνέχεια γνωριμία και συνεργασία με τον τζαζίστα μουσικό Ρος, χείρα βοηθείας από την Εντίθ Πιάφ ( δεν έχει ξεφύγει κι αυτή από το «κυνήγι» των μουσικών βιογραφιών ), πείσμα και νίκη-καταξίωση.

Ο Αζναβούρ δεν έμεινε στη μουσική ιστορία μόνο για τη βραχνή, ιδιότυπη φωνή του -αρχικά κρίθηκε ως εμπόδιο- και τα χαρακτηριστικού γαλλικού στιλ ρομαντικά τραγούδια του, αλλά και για την πίστη στον αγώνα του λαού του. Βαθιά επηρεασμένος από τον ποιητή Σαγιάτ Νοβά (οι παλαιότεροι θα θυμούνται το ομότιτλο φιλμ του Σεργκέι Παρατζάνοφ), αλλά και τον Ομάρ Καγιάμ, κουβάλησε στους στίχους του όλη την ποιητική του κληρονομιά. Παράλληλα με τη μουσική του άνοδο, πραγματοποίησε κινηματογραφικές εμφανίσεις, ως ηθοποιός, με γνωστότερες τις συμμετοχές του στο «Μην πυροβολείτε τον πιανίστα» του Φρανσουά Τριφό και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Αραράτ», του ομοεθνή του Ατόμ Εγκογιάν. Μάλιστα, σκηνή από τα γυρίσματα της ταινίας του Τριφό, ως τιμητική αναφορά, περιλαμβάνει και το έργο του Μεχντί  Ιντίρ.

Κατά τόπους, το φιλμ αποπειράται να διατυπώσει μια κάπως διαφορετική άποψη, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο Αζναβούρ συνέθεσε πρώτος τραγούδι συμπάθειας προς τους ομοφυλόφιλους, στις αρχές του ‘70. Ή πάλι, η περίπτωση αποδόμησης της προσωπικότητας της Εντίθ Πιάφ, η οποία αρχικά συμπαραστέκεται στο νεαρό τραγουδιστή, για να τον παρατήσει στη συνέχεια. Η επιμονή του ίδιου του Αζναβούρ και η αυτοπεποίθησή του αποτελούν τους κύριους λόγους της καταξίωσής του, κάτι που μοιάζει με τυπικό ηθικό δίδαγμα: πίστευε στον εαυτό σου και θα πετύχεις, υπερσκελίζοντας τις αντιξοότητες.

Πάνω από 1000 τραγούδια γνώρισαν την ερμηνεία του Αζναβούρ, αλλά και την υποκριτική του υποστήριξη, καθώς υπήρξε ένας υπέροχος σόουμαν. Δεν τραγουδούσε απλώς, έπαιζε παράλληλα και ρόλους. Στην ανάδειξη αυτού του στοιχείου, η ταινία τα καταφέρνει καλά. Το πιο ενδιαφέρον βιογραφικό στοιχείο, ωστόσο, η συμπαράσταση σε κάθε αγώνα του λαού του, περνάει περισσότερο ως μια νοσταλγική μνήμη, παρά ως ενεργός ακτιβισμός. Ο Αζναβουριάν, αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα, ενίσχυσε κάθε φωνή για τη γενοκτονία των Αρμενίων και σύστησε την οργάνωση «Aznavour for Armenia», μετά το σεισμό που σκόρπισε θάνατο στο Γιερεβάν.

Είναι ευνόητο ότι η βιογραφία ενός τέτοιου μουσικού περνάει κι από την έντονη και πολυσχιδή σχέση του με τις γυναίκες, οι οποίες φαντάζουν αναλώσιμες, μπροστά την επιθυμία του τραγουδιστή για διάκριση και επιτυχία. Όλες θυσία στο βωμό της ανόδου, εκτός από μία, την αδελφή του Αΐντα. Χαρακτηριστική αρμενική φιγούρα, αδελφή και μάνα ταυτόχρονα, μοναδικό στήριγμα στα δύσκολα, ίσως η πιο υποδόρια, αλλά και ουσιαστική σχέση στο φιλμ. Για την ιστορία, η παντρεμένη επίσης με Αρμένιο αδελφή του μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχε έντονη αρμενική παρουσία και έζησε πολλά χρόνια στο Χαριλάου, όπου την επισκεπτόταν ο Αζναβούρ.

Με όλα αυτά, η ταινία έχει ένα πραγματολογικό ενδιαφέρον και μια τυπική κινηματογράφηση. Αναλόγως κρίνει κάποιος και επιλέγει.

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Τρόμος με λευκούς καρχαρίες, Σούπερμαν και «Ο Κύριος Αζναβούρ» (Videos)

Κριτική ταινίας: «Οι μπαλκονάτες» – Αφιερωμένο, από γυναίκες για άντρες (Video/Photos)

Η ταινία «Ηλέκτρα 7» μαζί με μουσικό live  προβάλλεται στη Μικρή Επίδαυρο στις 18 Ιουλίου