Χαν Γκανγκ

Λευκό

Μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου

Εκδόσεις: Καστανιώτη

Σελ.: 176

Από την πρώτη σελίδα, καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για παραδοσιακή αφήγηση. Η Χαν Γκανγκ χτίζει ένα τοπίο σιωπής, με μικρά λευκά αντικείμενα: το αυγό, το αλάτι, το φως, το χιόνι, η πάνα, το κόκαλο. Κάθε κεφάλαιο είναι μια υπαινικτική παραβολή για την απώλεια, τη μνήμη, τη μητρότητα, τον θάνατο. Και πάνω απ’ όλα, για την ευθραυστότητα της ζωής.

Το βιβλίο ξεκινά με μια νεκρή νεογέννητη αδελφή – ένα φάντασμα που πλανάται σαν υπόσχεση, σαν ευθύνη. Η αφηγήτρια προσπαθεί να της «παραχωρήσει» την ύπαρξη, να της δώσει ό,τι της έλειψε: λέξεις, ανάσες, χρώμα… Όμως δεν επιλέγει το μαύρο· επιλέγει το λευκό, το πιο αμφίσημο από όλα τα χρώματα: χρώμα της αγνότητας, αλλά και του πένθους στην Ανατολή· της σιωπής, αλλά και της λάμψης· της έναρξης και του τέλους.

Η μορφή του βιβλίου κινείται στα όρια του ποιήματος, του ημερολογίου, της στοχαστικής πρόζας. Η πρόζα της Χαν είναι πεντακάθαρη, πένθιμη, σχεδόν απογυμνωμένη. Σαν κάτι που έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές με θόρυβο – και τώρα πρέπει να ειπωθεί ψιθυριστά. Σαν να διαβάζεις ένα τελετουργικό γραμμένο με παγωμένη ανάσα. Το «Λευκό» μοιάζει με μια μαθητεία για το πώς να ζεικανείς μαζί με το πένθος.Ιστορίες που μας μαθαίνουν ότι ακόμη και στο πιο άδειο χρώμα, υπάρχει η μνήμη όλων των αποχρώσεων.Ένα βιβλίο που ανασαίνει μόνο του, σχεδόν ανεξάρτητα από τον αναγνώστη, σαν να υπήρχε ήδη, πριν το ανοίξουμε.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Υπερτουρισμός: μια αόρατη έξωση

Bιβλίο: Καλοκαίρι και έγκλημα – Έντεκα ιστορίες, μία αφήγηση χωρίς αθώους

«Ο Μελαγχολικός Εργάτης»: Η σιωπηρή πλευρά των εργασιακών σχέσεων την εποχή της Κρίσης – Το παράδειγμα της Μεγαλόπολης (Photos)