Πάνω από 6 χρόνια έχουν περάσει από το τέλος του Game of Thrones και ο κόσμος έχει προχωρήσει σε νέες εμμονές. Οι λίγοι που θα επιστρέψουν για ακόμα έναν μαραθώνιο (ή πολλούς) στην αγαπημένη αυτή σειρά ή έστω να την φέρουν στην μνήμη τους, θα μιλήσουν για αυτή με πικρόγλυκα λόγια, με επίκεντρο τις τελευταίες σεζόν και συγκεκριμένα την κατάληξη της ιστορίας της.

Μετά από χρόνια όμως το Game of Thrones προσελκύει νέα ακροατήρια που δεν είχαν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν την περίοδο που έβγαινε και τώρα ανατρέχουν πίσω, για να καταλάβουν ίσως καλύτερα τον κόσμο του Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου, μιάς και το House of the Dragon αναμένει την 3η σεζόν του.

Με αυτόν τον τρόπο γίνεται ξεκάθαρο κάτι το οποίο πίσω στο 2019 θα ακουγόταν τρελό:

Το τέλος του Game of Thrones δεν ήταν κακό…

Millenials εναντίον Gen Z: Πως οι γενιές απέκτησαν διαφορετικές οπτικές ανάλογα με το πότε ήρθαν σε επαφή με το Game of Thrones

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τις πολιτιστικές συνθήκες γύρω από την περιόδο που το Game of Thrones ακόμα έβγαινε, πως το αντιλήφθηκαν οι γενιές που το παρακολουθούσαν και ποιες είναι οι διαφορές τους με τις γενιές που το παρακολουθούν τώρα, μετά το τέλος του.

Σκοτεινή Φαντασία: Ένα παλιό είδος ιστοριογραφίας που μας ήρθε πρόσφατα

Το Game of Thrones και η σειρά βιβλίων του είναι μακράν το πιο mainstream προϊόν Σκοτεινής Φαντασίας που έχει υπάρξει. Το ίδιο το είδος, με βάση μερικούς, μπορεί να εντοπιστεί πολλές φορές, πολλές δεκαετίες στο παρελθόν και το πρώτο έργο αυθεντικής Σκοτεινής Φαντασίας ή τι ακριβώς προσδιορίζει ο όρος είναι ακόμα θέματα προς συζήτηση.

Το Game of Thrones όμως είναι ένα ξεχωριστό υπο-είδος Σκοτεινής Φαντασίας το οποίο πολλοί ονομάζουν αντι-Τόλκιν. Ο ίδιος ο συγγραφέας Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν έχει παραδεχθεί πως κατά κάποιον τρόπο έγραψε το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου ως «απάντηση» στην Υψηλή Φαντασία του Τόλκιν με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Ο Μάρτιν είχε βαρεθεί την σχολή του Τόλκιν, η οποία μέχρι τότε ήταν η κυρίαρχη στο είδος της Φαντασίας και θέλησε να σπάσει από τα κλισέ της. Το μεγαλύτερο κλισέ που ήθελε να σπάσει ήταν αυτό του άσπρου και του μαύρου, του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, όπου οι ηθικοί και καλοί ήρωες και πολεμιστές πάντα θα νικούσαν και πάντα θα ήταν καλοί ηγέτες και βασιλείς.

Ο Μάρτιν πήρε τα στοιχεία της σχολής του Τόλκιν και τα ανέτρεψε, δίνοντας μία ρεαλιστική και ηθικά γκρίζα στροφή στο είδος της φαντασίας. Τι και αν ο καλός πολεμιστής δεν είναι καλός βασιλιάς; Τι και αν ο ηθικός ήρωας δεν νικήσει; Τι και αν ο πρωταγωνιστής προβεί σε ακρότητες; Τι και αν ο ανταγωνιστής υπάρξει θύμα;

Αυτή είναι η καρδιά και η ουσία της ιστορίας του Game of Thrones. Ένα ξεσκέπασμα της υποκρισίας των ιδανικών της Υψηλής Φαντασίας και της ηθικολογίας των παραμυθιών του 20ου αιώνα.

Αυτό ήρθε σε αντίθεση με το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής που προβλήθηκε το Game of Thrones για πρώτη φορά και κυρίως με τις επιρροές του ίδιου του ακροατηρίου του, με αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί το μήνυμα και να δημιουργηθεί μία αυτόνομη κουλτούρα γύρω του, κυριώς από την γενιά των Millenials, γνωστή και ως γενιά Υ.

Millenials: Η γενιά που αρχικά λάτρεψε και μετά μίσησε το Game of Thrones

Δύο ήταν κυριώς οι γενιές που παρακολουθούσαν το Game of Thrones καθώς έβγαινε: Η Gen X (ηλικίες 50-60 σήμερα) και η Gen Y (ηλικίες 30-40 σήμερα). Η Gen Y ήταν όμως αυτή που θα κατακτούσε την ευκαιρία να δημιουργήσει μία παγκόσμια κουλτούρα και τάση γύρω από την σειρά, που ακόμα υπερισχύει των υπολοίπων.

Οι Millenials ήταν κινητήρια δύναμη πίσω από την μετατροπή του Game of Thrones από σειρά στην τηλεόραση, σε παγκόσμιο φαινόμενο. Κάτι το οποίο ήταν εντελώς απρόσμενο και με βάση τους σεναριογράφους, οι οποίοι δεν περιμέναν την επιτυχία που απέκτησε και μάλιστα τόσο γρήγορα.

Λογικό, διότι οι σεναριογράφοι δεν περίμεναν μία σειρά Σκοτεινής Φαντασίας να αρέσει σε ένα κοινό του οποίου οι ιστοριογραφικές επιρροές ήταν τελείως αντίθετες με αυτές του Game of Thrones.

Οι Millenials ειδικά είναι μία γενιά της οποίας οι επιρροές προκύπτουν στην βάση τους από την σχολή του Τόλκιν, της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και της Disney.

Δεν ήταν όμως το αντι-Τόλκιν στοιχείο του Game of Thrones που κατέκτησε την γενιά Υ. Εξάλλου μία τέτοια παραδοχή θα ήταν «βλασφημία» τότε, καθώς το Lord of the Rings «έκαιγε» ακόμα στις καρδιές των νέων, μία δεκαετία αργότερα.

Το στοιχείο της σειράς που κατέκτησε την Gen Y ήταν κυρίως το δραματικό, μία εναλλακτική φανταστική σαπουνόπερα. Ένα Downton Abbey που του πρόσθεσαν δράκους, ζόμπι, στρατούς, ακραίους σκοτωμούς και την ίντριγκα εκτοξευμένη στο «κόκκινο».

Έτσι ήταν η ροή της ιστορίας μέχρι ένα σημείο μόνο και δεν ήταν το θεματικό επίκεντρο της ποτέ. Καθώς περνούσαν οι σεζόν, όλο και περισσότερο φαινόταν η δυασαρέσκεια του κόσμου με την σειρά, η οποία απέκλεινε από τα στοιχεία τα οποία την έκαναν επιτυχημένη στους πρώτους κύκλους και έπαιρνε νέα μονοπάτια.

Η κουλτούρα γύρω από την σειρά που έφερε την απογοήτευση

Η κουτούρα γύρω από το Game of Thrones καθόρισε το πως θα το αντιλαμβάνονταν οι θεατές του. Μία κουλτούρα η οποία ώθησε θαυμαστές να πέσουν με τα μούτρα στα βιβλία, καθιστώντας τους εν μία νυκτί «ειδήμονες» για την ιστορία και ροή της σειράς.

Να αναλώνονται σε ατελείωτα debates στα social media για το ποιος εν τέλει πρέπει να νικήσει ή ποιος πρέπει να πεθάνει ή πως πρέπει να προχωρήσει η πλοκή.

Να παρακολουθούν εμμονικά τα παρασκηνιακά γύρω από τα γυρίσματα, τα δράματα μεταξύ των ηθοποιών, των σεναριογράφων και του συγγραφέα.

Να συγκρίνουν τα βιβλία με την σειρά σε κουραστική λεπτομέρεια και φλυαρία.

Να βάζουν στοιχήματα για το ποιο στρατόπεδο θα νικήσει.

Να ονομάζουν τα παιδιά τους με ονόματα πρωταγωνιστών και ειδικά της Daenerys Targaryen, η οποία ήταν η αγαπημένη των περισσότερων, αγνοόντας τα σημάδια πως ήταν βαθιά διαταραγμένη και το γεγονός ότι απο την αρχή φαινόταν πως θα κατέληγε μία γενοκτονική τύραννος…

Μία τόσο δυνατή αλλά επιφανειακή και ευκολομάσιτη κουλτούρα ήταν συνταγή για καταστροφή όσο περνούσε ο καιρός και η σειρά εξελισσόταν...

Η ιστορία στα βιβλία ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Τα βιβλία τα οποία έχουν γραφτεί ήταν αδύνατον να μπορέσουν να προσαρμοστούν πιστά στην οθόνη, καθώς και τα ίδια πάσχουν από φλύαρες και αδιέξοδες πλοκές. Οπότε η ευθύνη της κατάληξης της έπεσε στους σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Ποτέ όμως δεν πρόδοσαν την γενικότερη ροή της ιστορίας και δεν πρέπει να τους «βαραίνει» το γεγονός πως στην αρχή παρεξηγήθηκε η ουσία της από τους θεατές.

Η μοναδική βάσιμη κριτική, οι οποία περιλαμβάνει πολλά επιμέρους σεναριογραφικά παράπονα, είναι το πως η ιστορία μετά από ένα σημείο άρχισε να προχωρά πολύ γρήγορα και τελείωσε βιαστικά.

Οι περισσότεροι θεατές παρ΄όλα αυτά έκριναν το τέλος του Game of Thrones ως κακό. Μάλιστα ως το χειρότερο τέλος οποιασδήποτε σειράς μέχρι τότε. Αυτό ήταν κάτι που προωθούνταν και από παρεμφερείς κύκλους της showbiz και των social media για να «θάψουν» την σειρά, η οποία αποτελούσε τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή την εποχή που το Netflix ανέβαινε με ραγδαίους ρυθμούς.

Gen Z: Μία νέα οπτική χωρίς προσδοκίες

Αρκετά χρόνια μετά από το τέλος της σπουδαίας αυτής σειράς και οι νέοι θεατές της, αν και όχι τόσο μαζικά, αποτελούνται κυρίως από την γενιά Ζ. Η γενιά Ζ δεν έζησε στο απόγειο της δόξας του Game of Thrones, καθώς αυτό έβγαινε ακόμα. Ίσως για το καλύτερο.

H Gen Z παρ’ όλα αυτά ζει στην καρδιά μίας αναγέννησης του είδους της σκοτεινής φαντασίας, είτε ανακαλύπτοντας παλιά έργα της, είτε καταναλώνοντας τα καινούργια μέσω βιβλίων, σειρών, ταινιών, κόμικ, βιντεοπαιχνιδιών, ακόμα και στη μουσική.

Το Game of Thrones, κυρίως μέσω του House of the Dragon, φυσικά πήρε την θέση του ανάμεσα στα έργα τα οποία θα αποκτούσαν μία νέα κινητικότητα γύρω τους.

Έτσι με την ανανέωση του κοινού ανανεώθηκε και η στάση του κόσμου απέναντι στο τέλος της σειράς. Με μία πιο ολιστική ματιά, η Gen Z κρίνει το Game of Thrones ως μία ολοκληρωμένη εμπειρία και μπορεί να διακρίνει ορισμένα σημεία κλειδιά από την αρχή. Σε αυτό φυσικά έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως τα spoilers είναι δημόσια γνώση πλέον και πολλά σημεία της πλοκής δεν φέρνουν την έκπληξη και το δέος που έφερναν στους Millenials.

To Game of Thrones με αυτόν τον τρόπο εξιλεώθηκε σε μεγάλο βαθμό, με το νέο του κοινό. Αν σκεφτεί κανείς ότι στην διαδικασία αυτή παίζει τεράστιο ρόλο και η σύγκριση με τις σειρές και ταινίες που βγαίνουν τελευταία, η αναβάθμιση της σειράς στα μάτια του κόσμου βγάζει απόλυτο νόημα…

Διαβάστε επίσης:

Στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το «Couture» με την Αντζελίνα Τζολί

«Λουκέτο» στο Ηρώδειο για 3 χρόνια – Τι θα περιλαμβάνουν οι εργασίες ανάδειξης, προστασίας και αποκατάστασης του μνημείου

«Wild in Art»: Ο «Σον το Πρόβατο» έγινε γλυπτό στον καθεδρικό ναό του Πίτερμπορο