Ώρες – ώρες είναι να τραβάς τα μαλλιά σου με αυτά που γίνονται στη Νέα Δημοκρατία και πέριξ αυτής.

Μέχρι τώρα είχαμε τις σφοδρές επιθέσεις εκ μέρους του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά για τη Διακήρυξη των Αθηνών και το ότι η κυβέρνηση αφήνει περίπου ανεξέλεγκτη την Άγκυρα – και όχι μόνο – να πολιτεύεται κόντρα στα εθνικά μας συμφέροντα και να «στριμώχνει» την Αθήνα.

Όποιος πίστευε όμως ότι αυτή θα ήταν η μόνη κριτική για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης θα έχει αναθεωρήσει ύστερα από την… αντίστροφη κριτική που άσκησε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Τι είπε ο – και διπλωμάτης – πρώην αντιπρόεδρος της Ν.Δ.;

Ότι η κυβέρνηση είναι «φοβική», ότι πολιτεύεται με «εμμονή σε μια αντίληψη για τον ρόλο της Τουρκίας, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της απειλής και του φόβου», κάτι αβάσιμο κατ’ αυτόν, αφού «η τουρκική πολιτική συνιστά ένα μόνιμο ζήτημα ασφάλειας για την Ελλάδα, όχι όμως απειλής που να δικαιολογεί την καλλιέργεια φόβου».

Γιατί είναι τόσο προβληματική η «φοβία» έναντι της Τουρκίας;

Επειδή «έχει στερήσει από την Αθήνα τη δυνατότητα να διαμορφώσει πιο σύνθετους χειρισμούς, που θα μπορούσαν να ανοίξουν δρόμους συνεργασίας σε τομείς όπου υπάρχουν κοινά συμφέροντα» (σ.σ.: μεταναστευτικό, ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλεια κ.λπ.).

Με απλά λόγια, ο Αρκάς πολιτικός εγκαλεί την κυβέρνηση επειδή… δεν συνεργάζεται όσο θα έπρεπε με τον Ερντογάν.

Κάτι μας λέει βεβαίως ότι η κριτική στην κυβέρνηση για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν είναι κάτι περισσότερο από έναν… φερετζέ, ο οποίος μετά βίας καλύπτει τη διάθεση των επικριτών της να δηλώσουν ένα γενικότερο πολιτικό «παρών».

Αυτή η διάθεση φυσικά δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά στη βάση των διαρκώς αυξανόμενων δυσχερειών της Ν.Δ. και της κυβέρνησης.

Όσο περισσότεροι και όσο συχνότερα εγκαταλείπουν την… αιδήμονα σιωπή τους τόσο περισσότερο θα βεβαιωνόμαστε ότι έχουν αρχίσει οι επενδύσεις στην επόμενη μέρα του κυβερνώντος κόμματος – όποτε κι αν έρθει αυτή.

Διαβάστε επίσης:

Στέρεψαν τα… ξυλόλια, θεριεύουν τα προβλήματα

Είναι η γενοκτονία, ηλίθιοι…

Η συλλογική τιμωρία δεν είναι ούτε νόμιμη ούτε «ηθική»