Ποιον κοροϊδεύει η Κυβέρνηση;

Είναι τουλάχιστον προκλητικό και εξοργιστικό το αφήγημα της Κυβέρνησης περί «στήριξης των πολιτών» την ώρα που το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, η ακρίβεια, παραμένει εντελώς ανεξέλεγκτη.

Μέσα σε έναν πληθωρισμό που έχει καταπιεί την αγοραστική δύναμη κάθε νοικοκυριού, η Κυβέρνηση πανηγυρίζει και αυτοθαυμάζεται γιατί δεν θα φορολογεί πια τους νέους έως 25 ετών. Δηλαδή, σε μια αγορά που πληρώνει με μπλοκάκια, part-time εργασία, “μαύρα” και συμβάσεις της ντροπής, η λύση είναι να μην παρακρατείται φόρος από έναν νέο των 700 ευρώ! Πόσο αλήθεια κοστίζει αυτή η ελάφρυνση, όταν το ενοίκιο, ο λογαριασμός ρεύματος και το σούπερ μάρκετ έχουν υπερδιπλασιαστεί;

Η απάντηση είναι απλή. Πρόκειται για μέτρα επικοινωνιακής πολιτικής και όχι ουσίας. Μια φτηνή προσπάθεια να εξαγοραστεί η δυσαρέσκεια των νέων και της μεσαίας τάξης, με ελαφρύνσεις που δεν αλλάζουν τη ζωή κανενός, ενώ παράλληλα δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τις πραγματικές αιτίες της ακρίβειας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε ένα, κυριολεκτικά ούτε ένα μέτρο δεν ελήφθη για να συγκρατηθούν οι τιμές σε βασικά είδη, τρόφιμα, ενέργεια, καύσιμα, ενοίκια.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε πάταξη των υπερκερδών των καρτέλ. Καμία φορολόγηση στις εταιρείες ενέργειας που πλούτισαν στην πλάτη των πολιτών, καμία τιμωρία στους μεγάλους παίκτες του λιανεμπορίου που αισχροκερδούν ανεξέλεγκτα.

Αντί να χτυπήσει την ακρίβεια στη ρίζα της, η Κυβέρνηση μοιράζει ψίχουλα ελάφρυνσης με φορολογικές ελαφρύνσεις που δεν αντισταθμίζουν σε καμία περίπτωση την απώλεια εισοδήματος των τελευταίων ετών.

Οι νέοι με 15.000 ευρώ τον χρόνο θα σωθούν από 1.283 ευρώ; Ας είμαστε σοβαροί. Ο νέος με 15.000 ευρώ τον χρόνο (1.071 ευρώ καθαρά το μήνα) δεν χρειάζεται μόνο  φοροαπαλλαγή. Χρειάζεται μισθό με τον οποίο να μπορεί να ζήσει.

Το πρόβλημα των νέων δεν είναι ο φόρος. Είναι ότι δεν μπορούν να φύγουν από το πατρικό τους. Δεν μπορούν να νοικιάσουν σπίτι. Δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια. Και όχι γιατί τους παρακρατεί η Εφορία 100 ευρώ, αλλά γιατί όλα γύρω τους κοστίζουν πολλαπλάσια από το 2020.

Το να μειώνεις τον φόρο σε κάποιον που ήδη δεν βγάζει τον μήνα, είναι σαν να του λες: “Δεν θα σε βοηθήσω να φας, αλλά τουλάχιστον δεν θα σου πάρω το κουλούρι που σου περίσσεψε.”

Οι πολύτεκνοι θα πάρουν 1.680 ευρώ  ενώ πληρώνουν 600 ευρώ το μήνα, το λιγότερο, μόνο στο σούπερ μάρκετ. Η «στήριξη» των οικογενειών με παιδιά, παρουσιάζεται ως γενναιόδωρη αλλά δεν είναι.

Μια τετραμελής οικογένεια με εισόδημα 30.000 ευρώ, που πληρώνει σήμερα 1.000 ευρώ το μήνα για ενοίκιο, 500 για τρόφιμα και 300 για ρεύμα, φυσικό αέριο και καύσιμα, είναι ήδη μείον πριν πληρώσει το σχολείο, τον παιδίατρο, το φροντιστήριο, την ασφάλεια, τις μετακινήσεις.

Το να της δώσεις μια ετήσια φοροελάφρυνση 1.200 ή 2.000 ευρώ δεν αρκεί.

Αντί για γενναία πολιτική παρέμβαση στις τιμές, για πλαφόν στο ράφι, για διατίμηση στα βασικά αγαθά, για ελέγχους στους παρόχους ενέργειας και στις πολυεθνικές του τροφίμου, η Κυβέρνηση μοιράζει ψεύτικες ελπίδες μέσω του φορολογικού.

Προσπαθεί να «χρυσώσει το χάπι» με προσωρινές μειώσεις φόρων, ενώ οι τιμές τρέχουν με ταχύτητα φωτός.

Μια αληθινή πολιτική κατά της ακρίβειας θα ήταν άβολη για τα συμφέροντα. Θα είχε κόστος για τα καρτέλ. Αλλά η σημερινή Κυβέρνηση δεν ήρθε για να συγκρουστεί με τα συμφέροντα  ήρθε για να τα εξυπηρετήσει.

Τα νοικοκυριά θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια. Να έχουν φτηνό ρεύμα, φτηνό γάλα και αξιοπρεπή μισθό. Κανένας πολίτης δεν πείθεται πια. Οι πολίτες βλέπουν τους λογαριασμούς, βλέπουν τις αποδείξεις στο σούπερ μάρκετ και βλέπουν και το υπόλοιπο στον τραπεζικό λογαριασμό τους.

 Η Κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι στηρίζει τους πολίτες. Η πραγματικότητα όμως τη διαψεύδει κάθε μέρα στο ταμείο.Και ο λογαριασμός γίνεται όλο και υψηλότερος και θα συνεχίσει.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια