Όπως κάθε λογικός άνθρωπος ανέμενε, η επομένη της πρωθυπουργικής παρουσίας στη ΔΕΘ δεν μας βρήκε σοφότερους για την πορεία των πολιτικών πραγμάτων.

Ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε ένα πακέτο μείωσης των άμεσων φόρων, που αφορά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού με ειδικό εκλογικό ενδιαφέρον: είναι αυτά που, εκτός από τους οριζόντιους έμμεσους φόρους, πληρώνουν και τους άμεσους, συχνά με βαρύ επιχειρηματικό, οικογενειακό και προσωπικό κόστος.

Αρνήθηκε πάντως ότι προσδοκά δημοσκοπική άνοδο.

Η αντιπολίτευση του επιτέθηκε για τη μη καταβολή του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, τη μη καταβολή της 13ης σύνταξης και τη μη μείωση του ΦΠΑ.

Λογικό, αφού σε αυτά κυρίως τα σημεία έχει εστιάσει τα τελευταία χρόνια την κριτική της για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην οικονομία.

Η εν λόγω κριτική πάντως δεν έχει εκτιμηθεί μέχρι στιγμής από το εκλογικό σώμα όσο θα ήθελαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης – τουλάχιστον σε επίπεδο δημοσκοπήσεων.

Στην πραγματικότητα η κοινωνία δεν αναμένεται ότι θα αλλάξει ριζικά τη δημοσκοπική της συμπεριφορά και τα σημερινά εκκρεμή πολιτικά ερωτήματα θα διατηρηθούν αναπάντητα μέχρι την ώρα που οι ψηφοφόροι θα περάσουν πίσω από το παραβάν.

Μέχρι τότε θα ζουν με τα προβλήματά τους, τα οποία καμιά μικρο-διευθέτηση δεν πρόκειται να επιλύσει. Θα παρατηρούν συμπεριφορές, θα μετρούν εξαγγελίες και θα αποφασίσουν όσο αργότερα μπορούν.

● Η κυβέρνηση δεν επιτρέπεται να πιστεύει πως οι διάφορες φορολογικές και εισοδηματικές ρυθμίσεις μπορούν να σώσουν την παρτίδα. Το 41% το έχει αποχαιρετήσει ακόμη κι ο Μητσοτάκης, αλλά και το 30% δεν φαίνεται σήμερα εφικτό παρά τους πολλούς αναποφάσιστους.

● Η αντιπολίτευση δεν επιτρέπεται να πιστεύει ότι, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση, είναι επαρκέστερη από την κυβέρνηση στη διαχείριση της οικονομικής καθημερινότητας. Θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να διαμορφώσει και να περάσει στην κοινωνία μια πρόταση ικανή να απαντήσει στην πρωθυπουργική ειρωνεία: «Εμείς μπορούμε να κάνουμε όσα οι άλλοι ζητάνε».

Κανείς ωστόσο δεν φαίνεται να έχει έτοιμη απάντηση στις μεγάλες προκλήσεις μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας που χρειάζονται

● περισσότερες παραγωγικές επενδύσεις και λιγότερη τουριστοκρατία,

● περισσότερες και καλύτερες υποδομές,

● καλύτερη υγεία,

● υψηλότερες αμοιβές,

● παιδεία αντίστοιχη των σύγχρονων οικονομικών και παραγωγικών απαιτήσεων,

● καινοτομία,

● ορθολογική λειτουργία της αγοράς και άλλα πολλά.

Τα προγράμματα και οι εξαγγελίες φαίνεται να δομούνται αποσπασματικά, με συνέπεια να απουσιάζουν η συνοχή, το όραμα και η προοπτική.

Όσο λοιπόν δεν διατυπώνονται προτάσεις που να προκαλούν το στοιχειώδες, έστω, ενδιαφέρον, οι ψηφοφόροι θα συνεχίσουν να απορρίπτουν κόμματα και πολιτικούς, αφού θα αισθάνονται ότι η απόρριψη αυτή δεν έχει κόστος: Τι είχαμε, τι χάσαμε…

Διαβάστε επίσης:

Κακός αντιγραφέας, «μανούλα» στη συγκάλυψη

Μητσοτάκης – Τσίπρας: Τιτανομαχία ή καρικατούρα;

Φοροελαφρύνσεις αντί για πολιτική κατά της ακρίβειας