Αυτή η πορεία των 1.045 χιλιομέτρων με τη διάσχιση της ορεινής Ελλάδας από το Γύθειο μέχρι τον Γράμμο, πραγματικά «δεν παίζεται». Ο Αλέξης, ο Αντώνης και ο Γιώργος, τρεις φίλοι που αφιέρωσαν μεγάλο χρόνο στον σχεδιασμό αυτού του ανεπανάληπτου ταξιδιού, έδωσαν τα ρέστα τους και δημιούργησαν ένα ρεκόρ, που κατά τα φαινόμενα δεν πρόκειται να σπάσει σύντομα. Ρεκόρ που δεν συγκρίνεται ούτε με τις δύο πορείες του Στέφανου Σταμέλλου, που έδωσαν λαβή για την παραγωγή δυο βιβλίων – το ένα από τον Παγασητικό ώς τον Αμβρακικό, το άλλο από το Καρπενήσι προς τους Δελφούς.

Από τους τρεις πάντως πεζοπόρους του μεγάλου εγχειρήματος των 1.045 χιλιομέτρων, ο 24χρονος Αντώνης εξηγεί πως έπειτα από μελέτη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πολυήμερες εξορμήσεις ήταν πιο ενδιαφέρουσες και απαιτητικές από τις κλασικές εξορμήσεις ανάβασης – κατάβασης κορυφών. Ο Αλέξης τονίζει πως η προετοιμασία, που κράτησε πάνω από έναν χρόνο, είχε ιδιαιτερότητα, καθώς οι σύντομες αναβάσεις στα βουνά είναι διαφορετικές από τις «υπεραποστάσεις». «Πρέπει να βρεις τα πιο ελαφριά, τα πιο εργονομικά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αντικείμενα για να σε εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Τσάντες, μπλούζες και κάλτσες από μαλλί προβάτου merino, τα οποία έχουν αντιβακτηριακές ιδιότητες, κατάλληλα παπούτσια, αδιάβροχες – αντιανεμικές μεμβράνες».

Αποφασισμένοι να μην τα παρατήσουν

Όταν συζητάμε για τις δυσκολίες που είχε ένα τέτοιο εγχείρημα, ο άλλος εταίρος του εγχειρήματος (Γιώργος) ξεκαθαρίζει πως δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να τα παρατήσει. «Φυσικά, υπήρξαν στιγμές εξόντωσης, ηλιοκαμένοι, βρεγμένοι για μέρες, με τα παπούτσια μόνιμα μούσκεμα και το σώμα πιασμένο παντού. Υπήρχαν φορές που ένιωθα τα πόδια μου να ζυγίζουν εκατό κιλά και κάθε βήμα από μόνο του να γίνεται δοκιμασία, να μοιάζει βουνό». Σημείωση: Το βάρος των 100 κιλών μόνο στα πόδια θυμίζει πλανήτη με ειδικό βαρυτικό πεδίο: Είναι το αντίθετο της Σελήνης, του Άρη, όπου το βάρος του ανθρώπινου σώματος γίνεται πολύ μικρό!

Πάντως οι τρεις του μεγάλου εγχειρήματος δεν ήταν μόνοι τους, αλλά συνοδεύονταν από δύο ντοκιμαντερίστες – δηλαδή η ομάδα, κατά τα πρότυπα του Αλεξάνδρου Δουμά που έκανε τους «Τρεις σωματοφύλακες» τέσσερις, ήταν πενταμελής. Οι ντοκιμαντερίστες ήταν ο Φάνης Τσιογκρής και ο Χρήστος Κεκές, βρίσκονταν στο βουνό 56 ημέρες μαζί με την ομάδα των τριών και συνέβαλαν στην επιτυχία της προσπάθειας. Ταυτόχρονα όμως συνέβαλαν και οι τυχαίες συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους, που έδειξαν την ατέλειωτη δίψα για ζωή στις συνθήκες της ελληνικής περιφέρειας…

Λέει ο Αντώνης: «Ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που μας άνοιξαν τα σπίτια τους, μας πρόσφεραν ένα πιάτο φαγητό ή μας βοήθησαν όπως μπορούσαν. Σε μικρά χωριά η παρουσία τριών ταξιδευτών έφερνε μια ζωντάνια, σαν να ξυπνούσε το χωριό για λίγο. Νομίζω είναι μια αμφίδρομη σχέση. Ο ορειβάτης δέχεται φιλοξενία και γνώση και ο ντόπιος το χαμόγελο και την ενέργεια που προσφέρει κάτι νέο. Ακόμα και μια στάση σε ένα καφενείο ή ταβερνάκι γίνεται σημαντική». Κι ακόμη η άμεση επαφή με κτηνοτρόφους, μελισσοκόμους, δασονόμους, δώρισε μια σοφία που δεν τη βρίσκεις στα βιβλία – ολοκληρώνει ο Αντώνης.

Η ιστορία της Κάρυας, της σκυλίτσας που ακολούθησε τα γκρουπ για 800 χιλιόμετρα στο ταξίδι, ξεκίνησε δειλά στους πρόποδες του Πάρνωνα, όπου έγινε γνωστό ότι είναι συνηθισμένη στο να ακολουθεί πεζοπόρους στο μονοπάτι ανάμεσα στις Καρυές και τα Βρέσθενα – εξ ου και το όνομά της, εμπνευσμένο από τις Καρυάτιδες. Το επόμενο πρωί που ξύπνησε η ομάδα την είδε να κοιμάται έξω από τη σκηνή, κάτι το οποίο συνεχίστηκε εν τελεί έως τον Γράμμο. Όταν βρήκε την ομάδα δεν ήταν σε καλή κατάσταση. «Παρ’ όλο που είχαμε ελάχιστα, εκείνη συνέχισε να μας ακολουθεί», καταλήγει η παρέα των 3 ορειβατών.

Η περίπτωση μου θυμίζει πολύ ελαφρώς (για να ομολογήσω) την ανάβαση σε ένα μικρό βουνό της περιοχής μου και τη συνάντηση με έναν σκυλάκο, ο οποίος παρά τις συχνές «εισηγήσεις» για απομάκρυνση, επέμενε να με ακολουθεί διακριτικά, και που δεν φανερώθηκε παρά μόνο όταν έφτασα στην κορυφή. Τον φορτώθηκα λοιπόν στη συνέχεια και όταν έφθασα στο αυτοκίνητό μου, τον πήρα ώς το σπίτι μου, όπου τον τάισα δεόντως. Ηθικόν δίδαγμα: Αποφεύγετε τις συγκρίσεις με φτασμένους κατορθωματίες που κάνουν υπεραποστάσεις…

Προσωπικά «ρεκόρ»

Για την ιστορία ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν έβαλα μια αγγελία στην «Οικολογική Εφημερίδα» προαναγγέλλοντας την παραλιακή διάσχιση της νήσου Εύβοιας και ζητώντας ανθρώπους – συνεργάτες για την πραγματοποίησή της. Τελικά η προσπάθεια αυτή δεν πέτυχε, σημείωσα όμως τα ονόματα δυο γυναικών που θέλησαν να συμμετάσχουν. Η συνέχεια του προσωπικού μου «άθλου» έγινε το 1994, με συμμετοχή μιας γυναίκας, και κράτησε 4 ημέρες – από το Πήλι μέχρι τα Κανατάδικα της Εύβοιας – και περιείχε διανυκτερεύσεις στον ανοικτό έναστρο ουρανό.

Μια άλλη διαδρομή «από χωρίου εις χωρίον» – για να θυμηθούμε μια παλιά έκφραση από την εποχή του βασιλικού αντιπραξικοπήματος του 1967 – έγινε προ πολλών ετών από δυο φίλους, τον Κώστα και τον Άλκη, που έβαλαν στόχο να πάνε από το Καρπενήσι ώς τα Γρεβενά και κράτησε 15 ημέρες. Στα χωριά που σταματούσαν ανακάλυπταν τη χρήση παλιών αντικειμένων, που είχαν αποβληθεί από το συνηθισμένο εμπόριο: άλλοτε ήταν το λουλάκι – για βαφές ρούχων, άλλοτε τα σπίρτα σε συνηθισμένα σπιρτόκουτα χωρίς ένδειξη της επικινδυνότητάς τους…

Η σχετικά μεγαλύτερη όλων πορεία από όσα γνωρίζω ήταν μια διαδρομή από τα δυτικά προς ανατολικά, από το ύψος της Κέρκυρας μέχρι τον Έβρο, που επεχείρησαν και ολοκλήρωσαν πριν από καιρό δυο άγνωστοι φίλοι, αποφεύγοντας τους «μεγάλους δρόμους», πηγαίνοντας από δευτερεύουσες οδούς ή μονοπάτια και αποφεύγοντας την (υπό κατασκευή τότε…) Εγνατία…

Και ολίγη φιλοσοφία

Ένας φιλόσοφος όπως ο Frederic Gros, κριτικός των μεγάλων αποστάσεων και των επίπεδων ή αντίθετα των ορεινών διαδρομών, που έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο με αναφορές στον Νίτσε, στον Ρουσώ, στον Θορώ, στον Γκάντι και σε πολλούς άλλους ή άλλα, γράφει: «Τα αθλήματα γίνονται αφορμή για τεράστιες μιντιακές τελετές, όπου συνωστίζονται καταναλωτές εικόνων και ονομάτων». Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του («Περπατώντας», εκδόσεις Ποταμός) υποστηρίζει ότι «όποιος θέλει να περπατήσει δεν είναι ανάγκη να πάει μακριά» ενώ τσιτάρει τον Νίτσε που γράφει για τον Ζαρατούστρα: «Είμαι ένας ταξιδιώτης και ορειβάτης, είπε (ο Ζαρατούστρα), δεν αγαπώ τις πεδιάδες και φαίνεται ότι δεν μπορώ να κάτσω ήσυχος για πολύν καιρό».

Κατά τα άλλα ο Frederic Gros υποστηρίζει ότι ο πεζοπόρος οφείλει να βαδίζει χωρίς συντροφιά, ότι το βάδισμα πρέπει να επιτελείται πάντοτε σε καθεστώς σιωπής, κι ακόμη ότι το βάδισμα διαποτίζει τον πεζοπόρο: «Το αδιάλειπτο βάδισμα αφήνει να περάσει μέσα από τους πόρους του δέρματος το ύψος των βουνών…». Τσιτάρει βέβαια τους ανθρώπους που μέσα από το βάδισμα αναπτύσσουν τη δημιουργική τους πνοή και καταλήγει όπως άρχισε: «Το βάδισμα δεν είναι άθλημα»…

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας

Lee

Συντάσσω ποίημα υπό απειλή

Σαν σε έργο τρόμου με τον Κρίστοφερ Λη

Σαν τρομοκρατημένος και από άλλους Lee –

Π.χ από τον καρατίστα μαχητή Μπρους Λη –

ή απ’ τον Νότιο στρατηγό, επίσης Λη.

Εις τον ορίζοντα δεν βλέπω τη ζωή καλή

Από διαπραγματεύσεις αναμένω τη χαριστική βολή

Για την Ελλάδα δε, αλί και τρισαλί!

Για τα άτομα, άγνωστη η μοίρα η τρελή

Το μόνο βέβαιο, πως επιπλέουν οι φελλοί

Γιάννης Σχίζας, όταν ο αντιμνημονιακός αγώνας είχε πάρει την κάτω βόλτα…

Διαβάστε επίσης:

Τρεις σημαντικές φωτογραφίες

Η τέχνη πρέπει να είναι κατανοητή

Ημέρες του αυτοκινήτου