Τον Διονύση Σαββόπουλο, που πέθανε χθες σε ηλικία 80 ετών, αποχαιρέτησε ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος αναφέρθηκε στην κριτική που δέχθηκε για τη μεταστροφή του στη Δεξιά στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τονίζοντας πως Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες. Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας».

«Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας», πρόσθεσε.

Κλείνοντας κάλεσε να αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τους καλλιτέχνες για την ιδεολογία τους. «Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά, απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία. Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε στα μέτρα μας. Ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό! Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη; Ας αναρωτηθούμε

Η ανάρτηση του Σταύρου Ξαρχάκου

Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες. Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.
Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.

Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…
Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!
Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κείμενό μου.
Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του – όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω. Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια.

Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος. Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά , απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία. Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας». Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό! Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη; Ας αναρωτηθούμε… Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».
Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…
Χαίρε Διόνυσε
Καλό σου κατευόδιο
Σταύρος Ξαρχάκος

Διαβάστε επίσης

Διονύσης Σαββόπουλος: Η απόφαση λογοκρισίας του «Ζεϊμπέκικου» από τη Χούντα για «ανατρεπτικά νοήματα»

Μίλτος Πασχαλίδης: «Τα Τέμπη δεν θα ξεχαστούν, δεν βάζω τα παιδιά μου σε τρένα»

Έμμα Στόουν και Τζέσι Πλέμονς αποκαλύπτουν πώς χαλάρωναν στο «τεταμένο» πλατό του Bugonia του Λάνθιμου