Τίτλος ταινίας: «Ο αχινός»

Σκηνοθεσία: Χάρις Ντίκινσον

Παίζουν: Φρανκ Ντιλέιν, Ντάιαν Άξφορντ

Ο τίτλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι «Ο σκορπιός», αντί για «Αχινός», που χρησιμοποιείται για ένα άτομο το οποίο βγάζει αγκάθια, όπως συνηθίζεται να λέγεται,  για μια επιφυλακτική, αντικοινωνική συμπεριφορά. Στη συγκεκριμένη ταινία, ο ήρωας περισσότερο από εσωστρεφής είναι αυτοκαταστροφικός. Ο Μάικ, θύμα αρχικά ενός φίλου του, ο οποίος ουσιαστικά τον κλέβει, μοιάζει να θέλει να εκδικηθεί την κοινωνία. Με τέτοιο τρόπο, που επιτίθεται σε έναν μαύρο, σχεδόν ευεργέτη του. Μια πρώτη, αυτοκαταστροφική ενέργεια.  Πηγαινοέρχεται – εκτός από τους δρόμους του Λονδίνου – ανάμεσα στη διάθεσή του να εργαστεί και να ενταχθεί στο κοινωνικό περιβάλλον και σ’ έναν ατίθασο εαυτό, ο οποίος κάθε τόσο «χύνει την καρδάρα με το γάλα». Στην πραγματικότητα κινείται ανάμεσα στην προσπάθειά του να κατανοήσει έναν γήινο κόσμο και να δραπετεύσει σ’ έναν άλλον, πιο ιδανικό.

 

Το ίδιο και η σκηνοθεσία του Χάρις Ντίκινσον, στην πρώτη του απόπειρα πίσω από την κάμερα, γιατί κατά τα άλλα, είναι διακεκριμένος ηθοποιός. Παλινδρομεί ανάμεσα στον ρεαλισμό, στα όρια του νατουραλισμού ( εκεί όπου βρίσκεται μια ντοκιμαντερίστικη διάθεση ), και σε στιγμές μαγικής φαντασίωσης του ήρωα. Δεν πρόκειται, πάντως, για μαγικό ρεαλισμό, καθώς σε αυτόν το πραγματικό και το φανταστικό συγκατοικούν αρμονικά. Εδώ οι γήινες στιγμές σαφώς πλειοδοτούν των ονειρικών, σχεδόν κάνουν τον σκηνοθέτη  να μοιάζει στον Κεν Λόουτς. Το αγγλικό σινεμά, από τα χρόνια του free cinema, έχει παράδοση στη ρεαλιστική καταγραφή. Ο Κεν Λόουτς την εκμεταλλεύεται για να προσδώσει πολιτική χροιά στην αφήγησή του, ο Ντίκινσον, αντιθέτως, χαρίζει έξοδο κινδύνου στον Μάικ κάπου στο σύμπαν.

Πριν ξεκινήσει αυτή η σχέση με το μεταφυσικό, ο Μάικ περιπλανάται, δέχεται τις συμβουλές ενός ψυχολόγου κι ενός προγράμματος επανένταξης, πιάνει δουλειά σε ένα εστιατόριο, αποπειράται να κάνει μια ερωτική σχέση. Όλοι γύρω του ετερόχρωμοι και ετεροεθνείς. Συμβολισμός του «άλλου», αυτού με τον οποίον προσπαθούμε να εξοικειωθούμε. Κάθε που κάτι πάει καλά, κάτι χαλάει. Βέβαια, όλες τούτες οι περιπλανήσεις ουσιαστικά επαναλαμβάνονται, φτάνουν να γίνουν βαρετές. Αν δεν ήταν ο σκηνοθέτης έμπειρος ηθοποιός, να μπορεί να παίξει με το ένα και μόνον πρόσωπο της ταινίας, η έξοδος κινδύνου, την οποία αναζητά ο Μάικ, θα γινόταν έξοδος από την αίθουσα του ίδιου του θεατή. 

Έστω και με ατυχή τη δοσολογία του φανταστικού και άτεχνα συνδεδεμένου με τη ζωή του ήρωα, το ταξίδι στο σύμπαν συνδέει τη μήτρα της γέννησης με το άπειρο του θανάτου. Τελικά, το σύμπαν είναι εδώ, είναι μέσα μας. Για να πραγματοποιήσει κάποιος αυτόν τον άτυπο διακτινισμό,  μόνο όχημά του η πίστη. Από το πρώτο πλάνο, όπου ο Μάικ προσπερνά μια επίδοξη κατηχήτρια, ως το τελευταίο, της συνάντησής του με έναν τύπο σαν απροσδιόριστη, θεϊκή παρουσία, το ζητούμενο είναι κάτι ανώτερο, το κάτι που θα μπορούσε να βγάλει τον Μάικ από αυτόν τον μάταιο κόσμο. 

Ο Χάρις Ντίκινσον, όπως ο πρωταγωνιστής του, δυσκολεύεται  ν’ αποφασίσει για το κινηματογραφικό του ύφος. Μένει μετέωρος, όπως στο τελικό πλάνο, να χαίρεται που έχει δοκιμάσει την πρώτη του κινηματογραφική διαδρομή. Δεν είναι αδιάφορη, κάποιες φορές, όμως, κουραστική. 

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης:

«The Resurrection Of The Christ»: Το κινηματογραφικό έπος των 200 εκατ. δολαρίων του Μελ Γκίμπσον

Ρέιτσελ Ζέγκλερ: Θα υποδυθεί την Γκλόρια Εστεφάν στη μεγάλη οθόνη

Η έκθεση «Oasis Film & Posters 1994/2025» μεταφέρθηκε στο Τόκιο