Ένα από τα πιο σταθερά αποτελέσματα στις δημοσκοπήσεις είναι ότι οι πολίτες προτιμούν τις κυβερνήσεις συνεργασίας από τις μονοκομματικές.

Έτσι δε όπως έχει διαμορφωθεί η δημοσκοπική και πολιτική πραγματικότητα, η δυνατότητα τέτοιων συνεργασιών θα είναι το κρισιμότερο ερώτημα που θα επικρατεί πριν και αμέσως μετά τις επόμενες κάλπες.

Δεν φαίνεται όμως ιδιαίτερα βάσιμη η όποια αισιοδοξία, δεδομένου ότι όλοι οι πολιτικοί χώροι και τα κόμματα εξουσίας εμφανίζουν έντονα φαινόμενα εσωτερικής ρευστότητας και συγκρούσεων. Λες και κανείς δεν μπορεί να συνυπάρξει με κανέναν.

Στη Νέα Δημοκρατία σοβούν – και ενίοτε θεριεύουν – οι κόντρες εκσυγχρονιστών και δεξιών, μητσοτακικών, καραμανλικών και σαμαρικών, μεταξύ δελφίνων και των υποστηρικτών τους.

Η κατάσταση οξύνθηκε αφότου ο Μητσοτάκης αποφάσισε να ενσωματώσει περισσότερους σημιτικούς απ’ όσους άντεχε η παραδοσιακή Ν.Δ. Και το χειρότερο δεν είναι ότι όλοι αυτοί μαλώνουν, αλλά το ότι δεν ανέχονται καν ο ένας τον άλλον.

Τα άλλα δεξιά κόμματα φαίνεται ότι έχουν κατοχυρώσει πολύ μεγάλο μέρος από τη διαμαρτυρία (και την ψέκα) της ευρύτερης παράταξης, την οποία η Ν.Δ. αδυνατεί να συγκρατήσει. Η εικόνα της μεγάλης και πολυσυλλεκτικής παράταξης που υπήρχε από το 2016 έως το 2023 είναι (οριστικά;) παρελθόν.

Στο ΠΑΣΟΚ ο καθένας τραβάει τον δικό του μοναχικό δρόμο. Αλλού ο Ανδρουλάκης, αλλού η Διαμαντοπούλου, αλλού ο Γερουλάνος κι αλλού ο Δούκας.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο τελευταίος, ο οποίος ευκολότερα θα μπορούσε να συνεννοηθεί ιδεολογικά και πολιτικά με τον Τσίπρα παρά με τον Ανδρουλάκη και σε καμιά περίπτωση με τη Διαμαντοπούλου.

Το ΠΑΣΟΚ έχει επίσης απολέσει τα χαρακτηριστικά της ευρείας και πολυσυλλεκτικής παράταξης που το έκαναν κάποτε πανίσχυρο. Και δεν φταίει μόνο η απουσία ενός «νέου Ανδρέα», αλλά και η αλλαγή του ρόλου των σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών κομμάτων.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012-19 δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Η τάση του να διασπάται όσο κι αν μικραίνει, ο διασκορπισμός πρώην στελεχών και ψηφοφόρων του σε κάθε κατεύθυνση, η δημιουργία διαφόρων ανταγωνιστικών και αλληλομισούμενων κομματιδίων, η αδυναμία ακόμη και του Τσίπρα να ανασυνθέσει το σύνολο της παράταξης με την οποία έγινε πρωθυπουργός μαρτυρούν την απουσία προοπτικής αυτού του χώρου.

Έτσι μένει για την ώρα μετέωρο το ερώτημα εάν την επομένη των – πρώτων ή δεύτερων – εκλογών η χώρα θα μπορεί να έχει μια κυβέρνηση ικανή να τη διαχειριστεί και να εγγυηθεί την ασφάλεια και την ευημερία της, δυο ζητούμενα που γίνονται όλο και δυσκολότερα.

Η εναλλακτική της ακυβερνησίας ή της διακυβέρνησης από ανίκανους τυχοδιώκτες και σεσημασμένους απατεώνες προκαλεί τρόμο…

Διαβάστε επίσης:

Ο Zohran Mamdani δείχνει τον δρόμο

Όταν το ΠΑΣΟΚ δαγκώνει τον εαυτό του, η ΝΔ τρίβει τα χέρια της αντί να απολογείται

Μικρά Πυρηνικά – Μεγάλη Παγίδα