Το όρνιο περιμένει το θάνατο του παιδιού για να το φάει. Η συγκλονιστική αυτή φωτογραφία ελήφθη από τον Νοτιοαφρικάνο φωτογράφο Κέβιν Κάρτερ το 1993 στο Σουδάν.

Το όρνιο περιμένει το θάνατο του παιδιού για να το φάει. Η συγκλονιστική αυτή φωτογραφία ελήφθη από τον Νοτιοαφρικάνο φωτογράφο Κέβιν Κάρτερ το 1993 στο Σουδάν.

Μέλος της ίδιας αποστολής περιγράφει το χρονικό της φωτογραφίας: «Οι γονείς του παιδιού έπαιρναν τρόφιμα από το αεροπλάνο και έτσι άφησαν για λίγο κοριτσάκι μόνο του. Τότε ένα όρνιο προσγειώθηκε πίσω από το κοριτσάκι. Ο Κάρτες πλησίασε πού αργά και τράβηξε τη φωτογραφία από απόσταση περίπου 10 μέτρων. Στη συνέχεια τράβηξε μερικές ακόμα και μετά έδιωξε το πουλί».

Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 1993 στους New York Times θεωρήθηκε εξαιρετικά αμφιλεγόμενη καθώς υπήρξαν και άλλες αναφορές που υποστήριζαν ότι ο Κάρτερ περίμενε 20 λεπτά για να απαθανατίσει την κατάλληλη στιγμή, πριν τελικά διώξει το πουλί.

Οι αντιδράσεις στις ΗΠΑ υπήρξαν σφοδρότατες και ο Κάρτερ βομβαρδιζόταν συνεχώς από ερωτήσεις, για το τι τελικά έπραξε και αν βοήθησε το κοριτσάκι ή αν απλώς τη χρησιμοποίησε για να βγάλει μία φωτογραφία.

Οι Times αναγκάστηκαν να εκδώσουν ανακοίνωση δηλώνοντας ότι το παιδί κατάφερε να φτάσει στον σταθμό βοήθειας, αλλά μετά από εκεί ”κανείς δεν ξέρει τι απέγινε”.

Όλα τα παραπάνω είχαν σημαντική επίδραση στην υγεία του Κάρτερ ο οποίος έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Ο ίδιος δήλωνε ότι είχε μετανιώσει που δεν βοήθησε το κοριτσάκι περισσότερο.

Παρά το γεγονός ότι το 1994 τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ, τον ίδιο χρόνο αυτοκτόνησε.

Οδήγησε μέχρι ενός σημείου στο οποίο έπαιζε ως παιδί και στη συνέχεια με ένα λάστιχο συνέδεσε την εξάτμιση με την καμπίνα του αυτοκινήτου χωρίς να σβήσει τη μηχανή.

Πέθανε από δηλητηρίαση που του προκάλεσε το μονοξείδιο του άνθρακα.

Πίσω του άφησε ένα βαριά καταθλιπτικό σημείωμα αυτοκτονίας, το οποίο παρατίθεται αυτούσιο στα αγγλικά:

“I am depressed … without phone … money for rent … money for child support … money for debts … money!!! … I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain … of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners … I have gone to join Ken if I am that lucky.”

Ο Κέβιν Κάρτερ