Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου δεξιοί (δηλ. που θεωρούν εαυτούς δεξιούς) , αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αριστερή και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου αριστεροί (δηλ. που θεωρούν εαυτούς αριστερούς), αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δεξιά.

Σε περασμένο μου άρθρο, στο φιλόξενο ΠΟΝΤΙΚΙ, είχα προσπαθήσει να υποστηρίξω τους λόγους για τους οποίους  έχουμε πατριωτικό καθήκον στις πραγματικά δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα μας, να μην πυροβολούμε τον πιανίστα, αλλά ούτε και το ίδιο το πιάνο (https://www.topontiki.gr/article/120734/psigmata-aisiodoxias-en-meso-perirreoysas-faylotita) . Είχα απαριθμήσει και τους λόγους, με προεξάρχοντα αυτόν της υπέρβασης των στερεοτύπων περί «δεξιάς» και «αριστεράς». Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω το ορθόν της παραπάνω άποψης και θεωρώ πως βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικών αλλαγών.  Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου δεξιοί (δηλ. που θεωρούν εαυτούς δεξιούς) , αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αριστερή και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου   αριστεροί (δηλ. που θεωρούν εαυτούς αριστερούς), αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δεξιά.

Οι όροι «αριστερά» και «δεξιά» άλλωστε αποτελούν παραπλανητικούς χαρακτηρισμούς (https://www.topontiki.gr/article/69131/provlima-mas-einai-kyrios-politiko), που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από πονηρούς πολιτευτές. Η μόνη ουσιαστική διάκριση είναι αυτή του «κρατιστή» και αυτή του «φιλελεύθερου», αλλά φαίνεται πως μήτε οι «δεξιοί» μήτε οι «αριστεροί» το πολυκαταλαβαίνουν αυτό. Αν το καταλάβαιναν ,  τότε  και τα κόμματα θα ήσαν λιγότερο μπερδεμένα και το πολιτικό προσωπικό θα ήταν καλύτερο. Δηλαδή και εμείς θα ξέραμε τι να περιμένουμε από τις πολιτικές ηγεσίες που ψηφίζουμε και αυτή θα αναβαθμιζόταν ασχολούμενη με ζητήματα ουσίας και όχι με το να μαζεύει ψήφους δημαγωγώντας ανούσια.

Θα έλεγα λοιπόν στους «δεξιούς», που νομίζουν πως είχαμε φιλελεύθερο κράτος, πως αντίθετα σήμερα είναι που το κράτος φιλελευθεροποιείται ή καλύτερα, για να είμαστε ακριβείς,  θέλει να φιλελευθεροποιηθεί, με τις προτάσεις Βαρουφάκη. Είναι  προτάσεις που αφορούν στον τρόπο λειτουργίας και ανάπτυξης όλων των κρατών της Ευρώπης.   Ζητείται ενίσχυση της Κεντρικής Τράπεζας Επενδύσεων, προς ενίσχυση κυρίως ιδιωτικών επιχειρησιακών δραστηριοτήτων «και με μικρή κρατική συμμετοχή για ενίσχυση των συνταξιοδοτικών ταμείων» (λόγια Βαρουφάκη).  Θα σας έλεγα επίσης πως αυτά που λένε οι δήθεν φιλελεύθεροι των διαφόρων  ομώνυμων κομματιδίων, είναι αγραμματοσύνες. Λένε, π.χ., ότι κάθε κοινωνική παροχή πρέπει να υπακούει σε αναλογιστικές μελέτες, όπως δηλαδή κάνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των συντάξεων. Μα οι από το κράτος κοινωνικές παροχές,  έχουν ευρύτερη «αναλογιστική ισοδυναμία», αυτό το ξέρουν ακόμα και οι πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών. Ομιλούν για τα χρέη του κράτους λες και είναι χρέη ιδιωτών. Δεν είναι έτσι, τα κράτη προσφέρουν και αυτά ευρύτερα «αναλογιστικά ισοδύναμα».

Φαντάζεστε το κόστος για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη αν καταστεί αδύνατη η ενεργειακή τους κάλυψη από του υφιστάμενους αγωγούς και η Ελλάδα προσφέρει ενεργειακή δίοδο είτε μέσω του λεγόμενου Turkish/Greek  stream ή μέσω αγωγού νοτιοανατολικής Μεσογείου;  Τα χρέη ακόμα, αγαπητοί δήθεν φιλελεύθεροι, συνάπτονται με σκοπό την ανάπτυξη, άρα πρέπει να στοχεύσουμε στην ανάπτυξη και να πείσουμε πως έτσι θα ξεχρεώσουμε. Όμως η «εσωτερική υποτίμηση» που προσπαθεί να επιβάλει η Γερμανία, ξεζουμίζοντάς μας για να ξεχρεώσουμε, δεν οδηγεί σε ανάπτυξη, ούτε συνακολούθως σε αποπληρωμή των χρεών. Αυτό προφανώς το ξέρουν οι δανειστές μας, άρα άλλος είναι ο στόχος τους. Αυτό καταδήλως δείχνει να το έχει αντιληφθεί αυτή η κυβέρνηση και βάζει στο τραπέζι ζητήματα γεωπολιτικά. Θα επιτύχει; Δεν το ξέρουμε.

Αυτό όμως που ξέρουμε είναι πως ενώ οι εμμένοντες στο παρελθόν αραδιάζουν  υπαρκτά αλλά και   μη υπαρκτά στοιχεία φόβου  και ενώ πράγματι όλοι καταλαβαίνουμε πως υπάρχει και το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε στο χειρότερο, η μισή Νέα Δημοκρατία και όλο σχεδόν το παλιό ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το συλλογικό ασυνείδητο (που θάλεγε ο Jung) των Ελλήνων, προτάσσει αυτό που πάντοτε προέτασσε: την υπερηφάνεια και το φιλότιμο και την προσπάθεια να ξεφύγουμε από τη μοίρα του προτεκτοράτου. Λένε πως επιθυμούν να επανέλθουμε στον εγκατεστημένο «φιλελεύθερο» τρόπο ανάπτυξης της χώρας. Μα αυτό αγαπητοί μου φίλοι δεν είναι  φιλελευθερισμός (https://www.topontiki.gr/article/82004/fileleytherismos-eleytheri-oikonomia-kai-antagonismos-anatomia-ton-oron-kai),  είναι ενίσχυση ολιγαρχών από το κράτος, κράτος επίσης ολιγαρχικό και αυτοαναπαραγόμενο, κάτι σαν την πρώην σοβιετική νομενκλατούρα, σύστημα που μοιραίως οδηγεί σε μια νέου τύπου φεουδαρχία(https://www.topontiki.gr/article/77001/sovietiko-montelo-zei-stin-ellada) . Ακόμα και αυτοί οι λίγοι μεγαλοκεφαλαιούχοι της χώρας μας, οσονούπω θα γίνονταν ακόμα λιγότεροι και απορώ πως δεν το βλέπουν.

Θα έλεγα όμως και στους αμφιβάλλοντες «αριστερούς», πως η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι «δεξιά». Προτάσσει το σύστημα αξιών της αριστεράς, απαλλαγμένο όμως από συνθήματα κενών,  πλέον,  περιεχομένου και πρακτικών των ιστορικώς αποτυχημένων και ψευδεπίγραφων ιδεολογημάτων. Εκεί όπου επιδιώχθηκε να επιβληθεί κρατισμός, θα έλεγα κρατικός πατερναλισμός (χρησιμοποιείτο και ο χαρακτηρισμός «πατερούλης»), οι κοινωνίες οδηγήθηκαν σε στέρηση στοιχειωδών ελευθεριών του ατόμου και σε πολλαπλά αδιέξοδα. Όπως ιστορικά ο οικονομικός φιλελευθερισμός οδήγησε στην επικίνδυνη για το μέλλον των κοινωνιών καρικατούρα του, τον νεοφιλελευθερισμό, που θα μας οδηγήσει, αν κατισχύσει, πίσω σε φεουδαλικά μοντέλα, έτσι και ο κρατισμός απέτυχε, οδηγώντας στα αδιέξοδα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ένας νέος τρόπος, ένα νέο  μοντέλο αν θέλετε, ανάπτυξης και ύπαρξης των κοινωνιών επιβάλλεται να τεθεί σε λειτουργία, ένα μοντέλο που φαίνεται μάλιστα να γίνεται αποδεκτό από τους λαούς.( https://www.topontiki.gr/article/63633/shediasma-pros-neo-koinoniko-symvolaio).  Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλω να πιστεύω πως οδεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ελπίζω αυτό να μην είναι μόνο ευσεβείς πόθοι μου, γιατί βλέπω και στην κυβέρνηση αυτή κάποια αδράνεια. Προηγουμένως αναφέρθηκα στη χρήση του δανεισμού για αναπτυξιακές δραστηριότητες και υποδομές, όμως για να μην  ακολουθήσουμε την παλαιά πεπατημένη, που μας οδήγησε σε διάλυση της παραγωγικότητας της χώρας, χρειάζονται διοικητικές μεταρρυθμίσεις και τομές, για τις οποίες εξακολουθούμε να μην ακούμε κουβέντα……

Πρέπει όμως πρώτα απ’ όλα  να βγάλουμε τις σιδερόμπαλες από τα πόδια μας. Αυτές που μας έχουν βάλει οι  ζηλωτές του φαύλου και χιμαιρικού παρελθόντος. Αυτοί που ανιδιοτελώς κόπτονται για τη  συντήρηση  των κλειστών και εν πολλοίς οικογενειακών κυκλωμάτων εξουσίας, αυτοί που κόπτονται για τις υπουργικές καρέκλες των αποδεδειγμένως αποτυχημένων ( ίσως γιατί κάποτε τους διόρισαν κάπου, γιατί τη λειτουργία του κράτους από τους πολίτες του, είχαν φροντίσει οι πολιτικοί να τη μετατρέψουν  σε παροχή εύνοιας από πλευράς τους, προς τους ψηφοφόρους τους). Αλλά και τις σιδερόμπαλες που μας βάζουν οι ιδιοτελείς ζηλωτές τους.

Τα υπερχρεωμένα και έτσι κρατικοδίαιτα  κανάλια των τηλεοράσεων, που πανικοβλημένα επιλέγουν ποιοι και πως θα μας «καθοδηγήσουν». Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών προπαγανδίζουν απροκάλυπτα,  είναι μάλιστα συχνά και χαμηλής παιδείας, βεβαίως και ειδικότητας ως προς τα θέματα που σχολιάζουν. Παρακαλώ  αναζητείστε   στο διαδίκτυο την προσωπικότητά τους, τις γνώσεις τους (σπουδές) που τους επιτρέπουν να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, αλλά και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους (θα τα βρείτε εσείς). Αυτό βεβαίως αφορά και σε κάποιους πολιτικούς αρχηγούς. Προξενεί επί πλέον θλίψη βλέποντας κάποιους «διανοούμενους», να τίθενται  υπό την αρχηγία άσημων, άσχετων και απαίδευτων,  μόνο και μόνο για να ανέλθουν μισθολογικά στα γεράματα, αλλά βλέποντας και τους ανέργους που εξασφάλισαν ακόμα κάποια χρόνια παχυλού μισθού μεταπηδώντας από κόμμα σε κόμμα (ξαναδιαβάστε παρακαλώ την «Άνοδο της ασημαντότητας», του Κ. Καστοριάδη).  Μη ξεχνάμε και τους  προβοκάτορες δήθεν «αντιεξουσιαστές», που επιδιώκουν να ρίξουν τη σημερινή κυβέρνηση όπως έκαναν το 2008. Το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» – του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη- όχι μόνο ξαναζεί, αλλά παραμένει μόνιμο ερώτημα από καταβολής νεοελληνικού κράτους. 

Αποτελεί πατριωτικό μας καθήκον  να βγάλουμε τις σιδερόμπαλες από τα πόδια μας, κυρίως τις ιδεολογικές και να προσπαθήσουμε να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, «με λογισμό και μ’ όνειρο». 

ΥΓ. ζητώ συγγνώμη για τις πολλές αυτοαναφορές, το έκανα για να είμαι σύντομος και περισσότερο τεκμηριωμένος