Πολύς λόγος γίνεται για την ηθική ανωτερότητα ατόμων, ιδεολογιών ή πολιτικών έναντι κάποιων άλλων, δίχως να συνυπολογίζεται το βάρος της ηλιθιότητας και κυρίως της ευθέως φασιστικής και άκρως επικίνδυνης αυτής άποψης. 

 

Πολύς λόγος γίνεται για την ηθική ανωτερότητα ατόμων, ιδεολογιών ή πολιτικών έναντι κάποιων άλλων, δίχως να συνυπολογίζεται το βάρος της ηλιθιότητας και κυρίως της ευθέως φασιστικής και άκρως επικίνδυνης αυτής άποψης. Τι θα πει ηθική ανωτερότητα και με βάση ποιαν αντικειμενική αρχή αποτιμάται αυτή; Η αριστερή ιδεολογία υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση;  Δηλαδή, ο αριστερός ιδεολόγος δεν έχει ελαττώματα, δεν μισεί, δεν επιβουλεύεται, δεν διακρίνεται από τις γνωστές ανθρώπινες αδυναμίες που συνθέτουν το πολυσήμαντο πανόραμα του ανθρώπινου χαρακτήρα; 

Τι νέα τερατώδης αντίληψη είναι αυτή;  Δηλαδή, όταν δηλώνεις αριστερός, αναβαθμίζεσαι σε ένα είδος ιδιότυπου Άρειου πολίτη, του οποίου η γνώμη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα;  Οι μη αριστεροί ως τΙ προσδιορίζονται; Ως αντιδραστικοί, ως μιάσματα, ως κοινωνικά απόβλητα; Αυτές οι «προχωρημένες» αντιλήψεις που κυκλοφορούν τόσο ανεύθυνα – και εγκληματικά θα επεσήμαινα – είναι καιρός να περιοριστούν και να αντιμετωπιστούν θεωρητικά πριν είναι αργά.

Πρόκειται για ένα ιδιότυπο «αυγό του φιδιού» που εκκολάπτεται στα προοδευτικά εργαστήρια της Αριστεράς η όποια ούτε λίγο ούτε πολύ, ενοχοποιεί ηθικά και πολιτικά κάθε αντίλογο, κάθε κριτική σκέψη η όποια τολμά να διατυπώνεται μπροστά στην απόλυτη αλήθεια της!

Είμαστε μάρτυρες μιας νέας επικίνδυνης και φασιστικής μόδας η οποία εξαπλώνεται ως επιδημία και περιορίζει δραματικά κάθε απόπειρα αντίλογου, διαφωνίας, διαφορετικότητας… Όποιος δεν συμφωνεί με τον Φίλη ή με την άμεμπτη Κωνσταντοπούλου, είναι φερέφωνο συμφερόντων, υποψήφιος να κληθεί ενώπιον της δικαιοσύνης του λαού, της παγκόσμιας αριστερής συνείδησης και μιας ευφάνταστης γκάμας ενοχών και κατηγοριών  τις οποίες ακούμε με προκλητικά μακάρια ανοχή.

Αυτό το νέο κύμα εκφασισμού της κοινωνίας όπου ο απλός αντίλογος αναδεικνύεται σε ένοχη ενέργεια, προδοτική πράξη και εν γένει σε αξιοκατάκριτη πρακτική, πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αρμόζουσα σοβαρότητα και όχι με …αστειάκια! 

Όσον δε αφορά στην θυματοποίηση και την εκμετάλλευση των πολιτικών αγώνων του παρελθόντος τις οποίες εμπορευματοποιούν και εμπορεύονται οι κομματικοί μηχανισμοί με στόχο να εισπράξουν τα επιτόκια ηρωικών πράξεων (με την λογική που η εκκλησία περιφέρει τα λείψανα των Αγίων της) είναι μια ξεπερασμένη μέθοδος και μια ιδιαζόντως ανήθικη εκμετάλλευση της ιστορικής μνήμης – ανάξια κάθε αξιοπρεπούς ιδεολογικοπολιτικής στάσης.