Τσίπρας: « Όποιος θέλει να πενθήσει, ας πενθήσει.Εμείς προχωράμε μπροστά». Αυτό κάνουν οι δυνατοί, οι ρεαλιστές οι στοχοπροσηλωμένοι, ωστόσο, από ψυχολογικής- τουλάχιστον- άποψης το «πένθος» δεν τελειώνει με διοικητικά μέτρα και αποφάσεις. Τέτοιου είδους «διαταγές» αφορούν μάλλον όσους δεν έχουν κάτι (κάποιον) να «κλάψουν».

 

 

Τσίπρας: « Όποιος θέλει να πενθήσει, ας πενθήσει.Εμείς προχωράμε μπροστά». Αυτό κάνουν οι δυνατοί, οι ρεαλιστές οι στοχοπροσηλωμένοι, ωστόσο, από ψυχολογικής- τουλάχιστον- άποψης το «πένθος» δεν τελειώνει με διοικητικά μέτρα και αποφάσεις. Τέτοιου είδους «διαταγές» αφορούν μάλλον όσους δεν έχουν κάτι (κάποιον) να «κλάψουν».

Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν έχει κάτι να «κλάψει». Δεν βιώνει απώλεια που να αφαιρεί κάποιο κομμάτι από τον εαυτό του —την (ιδεολογική) του ταυτότητα, ας πούμε. Λεπτομέρειες για όποιον «φεύγει μπροστά», προς τον στόχο του…

Οι «ρεαλιστές», τελικά, είναι καταδικασμένοι να ακροβατούν στο όριο του κυνισμού καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια- πετώντας βάρη ακόμα και κομμάτια της «ζωής» τους από πάνω τους– για να «πετύχουν». Σε μια τέτοια προσπάθεια, πράγματι, δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε δύναμη για πένθος. «Πάμε παρακάτω στα γρήγορα» ή μ άλλα λόγια «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»…

Στην προκειμένη περίπτωση ο σκοπός όπως τον περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας είναι «μεγάλος»: η σωτηρία της πατρίδας, με κάθε μέσο. Ωστόσο, τα μέσα «σωτηρίας» που μας επιδεικνύει ο πρωθυπουργός είναι γνωστά και διαπιστωμένα ως προς την αναποτελεσματικότητά τους εδώ και μια πενταετία. Και καθ ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την οξύνοια και τη διεισδυτικότητα της σκέψης του πρωθυπουργού προκύπτει το ερώτημα: ποιος τελικά είναι ο στόχος; Η εξουσία;

Η (πολιτική) ιδιοτέλεια, πράγματι δεν επιτρέπει το πένθος και είναι πρόθυμη όχι μόνο να θυσιάσει αρχές και να αναιρέσει υποσχέσεις, αλλά και να χαμογελάσει με συγκατάβαση σε όσους επιμένουν να θυμούνται και να «πενθούν».

Αυτοί οι στοχοπροσηλωμένοι ωστόσο ξεχνούν ότι η θλίψη δεν είναι αδυναμία αλλά αναγκαιότητα και πως η άρνησή της δεν είναι γενναιότητα, αλλά διαβατήριο για το σίγουρο ταξίδι στις ερήμους της (πολιτικής) μοναξιάς.

Υ.Γ. όσοι θέλουν, προφανώς, έχουν δικαίωμα και μπορούν να προχωρήσουν «μπροστά» και να δικαιολογούν τις επιλογές τους με όποιον τρόπο νομίζουν. Σε καμία περίπτωση όμως και με κανέναν τρόπο δεν θα μπορέσουν να ξεφορτωθούν από πάνω τους το βάρος της (πολιτικής) προδοσίας που θα τους συνοδεύει μέχρι οι «καιροί» να τους τοποθετήσουν στα μεγάλα ράφια της λήθης…