Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ενώ πορευόμαστε για μια ακόμη φορά σε Εθνικές Εκλογές, με την ΑΠΟΧΗ σε δυσθεώρητα ύψη και τους αναποφάσιστους ΠΡΩΤΟ Κόμμα, σκιαγραφούν με τον πλέον δραματικό τρόπο την απογοήτευση των Ελλήνων με τους Πολιτικούς, τα Κόμματα και το όλο πολιτικό σύστημα που μοιάζει να καταλήγει σε «μπάχαλο» όπως μορφοποιήθηκε στην ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα. 

 

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ενώ πορευόμαστε για μια ακόμη φορά σε Εθνικές Εκλογές, με την ΑΠΟΧΗ σε δυσθεώρητα ύψη και τους αναποφάσιστους ΠΡΩΤΟ Κόμμα, σκιαγραφούν με τον πλέον δραματικό τρόπο την απογοήτευση των Ελλήνων με τους Πολιτικούς, τα Κόμματα και το όλο πολιτικό σύστημα που μοιάζει να καταλήγει σε «μπάχαλο» όπως μορφοποιήθηκε στην ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα.

Η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατίας, τελεία και παύλα!

Αλλά μέσα από την παθογένεια που εδραίωσε ο νοσηρός ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. τις τελευταίες δεκαετίες οι σχέσεις Κράτους και πολίτη, οι οποίες στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν δυσλειτουργικές, ίσως θα πρέπει εκτιμηθούν, τελικά, και σαν εντυπωσιακά… ψυχοπαθολογικές.

Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης, της οποίας τα βαθύτερα αίτια μόνιμα και σφαλερά ανάγονταν για κάποιες δεκαετίες στην Τουρκοκρατία, στη συνέχεια σε ξένους… δακτύλους – δυτικής ή ανατολικής προέλευσης – και τελευταία στο DNA μας, συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.

Αδιαμφισβήτητα ο δικομματισμός μοιάζει να αποτελεί πλέον «ασθένεια» σε πολλές δημοκρατικές κοινωνίες Ευρώπης, Δύσης και Ανατολής, καθώς η αλαζονεία, οι υπερβολές, η αυξανόμενη κατάχρηση εξουσίας, η αδιαφάνεια και η διογκούμενη διαφθορά μορφοποιούν το σύγχρονο πολιτικό ερώτημα:

Τα πολιτικά κόμματα όπως τα γνωρίζουμε θα συνεχίσουν να υπάρχουν;

Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς πολιτικά κόμματα. Τα πολιτικά Κόμματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην Ελλάδα και όπου αλλού λειτουργούν δημοκρατικά, κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, ακριβώς επειδή το ανθρώπινο γένος ήταν και παραμένει προσηλωμένο στην «αγελαία φύση του», όπως το είδε ο Αριστοτέλης δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν και όπως επιβεβαιώνουμε με τις θεωρητικές μας θέσεις και τις εμπειρικές μας έρευνες όλοι οι εντός και εκτός ακαδημαϊκών τειχών επιστήμονες – θεραπευτές των κοινωνικών επιστημών.

Σε οποιαδήποτε χώρα που λειτουργεί με δημοκρατικό πολίτευμα, όπου υπάρχουν πολιτικά Κόμματα, εάν ερωτηθούν οι πολίτες να προσδιορίσουν τις πιθανές πηγές για μια ατέλειωτη σειρά κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτιστικών προβλημάτων θα απαντήσουν, στα σίγουρα, ότι για ΟΛΑ φταίνε τα Κόμματα και μαζί τα άτομα που τα διοικούν με ιδιοκτησιακή νοοτροπία.

Και είναι τεράστια η ευθύνη του δικομματισμού που επιτρέπει ΕΝΑ Κόμμα εξουσίας να κυριαρχήσει, αδιαφορώντας για τα επόμενα 4 χρόνια για την κριτική που του ασκεί η μείζων ή η ελάσσων αντιπολίτευση!..

Σε κάποιες περιπτώσεις θα εισπράξει κανείς από κοινή γνώμη την απάντηση ότι τελικά ΔΕΝ φταίνε τα Κόμματα και οι ηγεσίες τους ΑΛΛΑ ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ οι οποίοι, αφού πιστέψουν σε μεγαλοστομίες και ψέματα και ψηφίσουν, διαπιστώνουν επανάληψη των γνωστών συμπεριφορών αλαζονείας και διαφθοράς που συνεπάγεται η κατάχρηση της απόλυτης εξουσίας, οπότε και γίνονται αυτοβούλως ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ μέχρι τις… επόμενες εκλογές όπου ψηφίζουν και πάλι όπως στις προηγούμενες!

Προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ τα Κόμματα υπεύθυνα για το μπάχαλο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στην υφήλιο.

Τα Κόμματα εξ ορισμού υπόκεινται σε ανελέητες ενδοκομματικές «ιδεολογικές» συγκρούσεις – διαμάχες για την κατάληψη της εξουσίας και αιώνια αντιπαλότητα ομάδων (κάποιοι προτιμούν τον όρο «συμμοριών»), οι οποίες και συνθέτουν τις ανώτατες βαθμίδες της δομής τους. Οι πλατιές λαϊκές μάζες «αυτοϊκανοποιούνται» με τη βιωματική είσπραξη του συναισθήματος ότι «εδώ ανήκουμε» και ότι το δικό μας Κόμμα κυβερνά ή πλησιάζει η στιγμή που θα κυβερνήσει!..

Ως Έλληνα, ως ακαδημαϊκό δάσκαλο ποτέ δεν με προβλημάτισε και δεν με βασανίζει η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων όσο με ταλανίζουν οι ανεκδιήγητες σχέσεις Κράτους (το οποίο ελεγχόταν απόλυτα από το ΕΝΑ αποκλειστικά κόμμα εξουσίας που δημιουργεί ο δικομματισμός και στην εποχή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ από το πρώτο συνθετικό Κόμμα Συγκυβερνήσεων).

Επί σειρά δεκαετιών οι Έλληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονται στο να θεωρούν το Κράτος ως «καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό», ταυτόχρονα προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος ως «τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα… δικά μας παιδιά!».

Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεο-Έλληνες αναπτύσσουμε τη σχιζοφρενική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία, αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το που ανήκουμε… Κομματικά!

Μία επιστημονική αξιολόγηση αυτής της ψυχοκοινωνικής κατάστασης, πέρα από τις ανόητες δήθεν «αιτιολογίες» της Τουρκοκρατίας, των «ξένων δακτύλων» και της αρνητικής επιβάρυνσης του εθνικού μας DNA, μας προσφέρει η θεωρία «της γνωστικής ασυμφωνίας» ή της «νοηματικής αντινομίας», που εξηγεί ότι ένα άτομο ή μια ολάκερη ομάδα μπορεί να διατηρεί τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα στοιχεία και να συμπεριφέρεται επηρεαζόμενο από αυτά επειδή οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να αιτιολογούμε και να διατηρούμε, σε παράλληλη διάταξη και ταυτόχρονα, ασυμβίβαστα δεδομένα εφόσον αυτά ικανοποιούν κάποιες αντικρουόμενες μεν, αλλά θεμελιακές μας ανάγκες, τόσο πραγματικές όσο και συμβολικές.

Στην περίπτωση της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας η θεωρία της «νοηματικής αντινομίας» είναι εκείνη που βοηθά τους ψηφοφόρους των Κομμάτων Εξουσίας να προσβλέπουν σε αυτά και να επιβεβαιώνουν τη διαιώνισή τους, παρά το γεγονός ότι μετά τις εκλογές γίνονται ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ και αραδιάζουν ατέλειωτα αρνητικά σχόλια για τα ψέματα που σέρβιραν οι ηγεσίες, την αλαζονεία Υπουργών και Υφυπουργών, την αναλγησία των διορισμένων μανδαρίνων!…

Είναι σαφές, εάν όχι πασιφανές, ότι οι μέσοι Έλληνες ψηφοφόροι, παρακάμπτοντας το γνωστό άσμα που διατείνεται ότι «ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υποφέρει», αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους ότι είναι περισσότερο εύστοχα τα γνωμικά τύπου «τραβάτε με και ας κλαίω» και τύπου «σφάξε με αγά μου, συγνώμη, ΑΡΧΗΓΕ και μέλλοντες Υπουργοί μου, να αγιάσω», καθώς έτσι ελπίζουν ότι στις επόμενες εκλογές θα διασφαλίσουν για τα τέκνα και εαυτούς τους Κρατικά «προνόμια»!…

Στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, καθώς τα προβλήματα ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ βρίσκουν λύσεις, θα αποδειχθεί ότι τελικά μάλλον είναι ανυπέρβλητης γοητείας και ευστοχίας ο στίχος που δηλώνει ότι στην Ελλάδα (του Κομματικού Κράτους που ΔΕΝ είναι η Πατρίδα) «όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!…».

Συνιστώ, συμπατριώτες, να αυτο-χειροκροτηθούμε αλαλάζοντες προεκλογικά «ΖΗΤΩ που θα μας κάψουνε», αφού μετεκλογικά μας βλέπω και πάλι… ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ!!!

 

* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής του Παν.Μακεδονίας, Επισκέπτης καθηγητής στο  City College, Dept ofBusiness and Economics, Sheffield University International Faculty και Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University