Υπάρχει στα σχολεία μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα γεμάτη φέρετρα. Εκεί οι μαθητές κλείνονται καθημερινά για να γνωριστούν με τον «Άγγελο του Θανάτου»

 

Υπάρχει στα σχολεία μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα γεμάτη φέρετρα. Εκεί οι μαθητές κλείνονται καθημερινά για να γνωριστούν με τον «Άγγελο του Θανάτου»           

Η Νότια Κορέα μπορεί πριν από κάποιες δεκαετίες να ήταν ανάμεσα στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, οι ρυθμοί ανάπτυξης όμως που εφαρμόστηκαν πλέον την κατατάσσουν μέσα στην πεντάδα των πλουσιότερων χωρών στην υφήλιο.

Οι σκληροί ρυθμοί και ο ανταγωνισμός έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο, ανυπέρβλητο άγχος για τους κατοίκους της χώρας αυτής. Καθημερινά καταγράφονται 40 αυτοκτονίες. Και μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα στις 12 πλουσιότερες χώρες, αλλά βρίσκεται και στη δεύτερη θέση στον κόσμο, σε αυτοκτονίες. Οι Κορεάτες πάσχουν από άγχος και κατάθλιψη σε υψηλά ποσοστά.

Το υπουργείο Παιδείας της χώρας σκέφτηκε πως οι μαθητές θα πρέπει να γνωρίζουν τι είναι θάνατος, προκειμένου να αποφευχθούν οι αυτοκτονίες. Να γνωρίσουν πως όταν κάποιος αυτοκτονεί, πεθαίνει, είναι μια κατάσταση που δεν έχει γυρισμό. Αποφάσισε λοιπόν και ενέταξε ένα μάθημα κάπως μακάβριο.

Για να βοηθηθούν οι πάσχοντες από κατάθλιψη (που είναι ακόμη και μαθητές) οι γονείς τους υπογράφουν ότι θέλουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν το μάθημα, μέσα στο φέρετρο. Η κάθε τάξη πηγαίνει σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα γεμάτη φέρετρα. Οι μαθητές φορούν την παραδοσιακή φορεσιά που ντύνουν τους νεκρούς στην Κορέα και κρατούν την φωτογραφία τους με μαύρο πένθος, σαν να έχουν πεθάνει.

Μπαίνουν μέσα στα φέρετρα και οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι τους κλειδώνουν. Εκεί μέσα στην απόλυτη ησυχία και το απόλυτο έρεβος, τους αφήνουν να αναλογιστούν τη ζωή τους και γιατί θα πρέπει να ζουν, ή σωστότερα, γιατί δεν θα πρέπει να αυτοκτονήσουν. Βιώνουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία θανάτου.

Προηγουμένως ο κάθε ένας έχει γράψει τη διαθήκη της ζωής του και μια αποχαιρετιστήρια επιστολή προς την οικογένεια του. Όταν οι δάσκαλοι ανοίγουν τα φέρετρα και με απαλή φωνή λένε στους μαθητές «καιρός είναι να περάσουμε στην άλλη πλευρά, να περάσουμε στη ζωή», πολλοί από αυτούς σηκώνονται και αρχίζουν να κλαίνε.

Έχουν αναλογιστεί τον θάνατο και τη ζωή. Οι δάσκαλοι τους αφήνουν 15 λεπτά να συνέλθουν και οι περισσότεροι μαθητές μετά λένε ότι νιώθουν διαφορετικοί και απελευθερωμένοι.