Η αποτυχημένη συνεδρίαση του Συµβουλίου Πολιτικών Αρχηγών έφερε στην επιφάνεια σοβαρές παθογένειες του πολιτικού συστήµατος και ταυτοχρόνως τις εγγενείς στρατηγικές αδυναµίες των κοµµάτων.

 

Η αποτυχημένη συνεδρίαση του Συµβουλίου Πολιτικών Αρχηγών έφερε στην επιφάνεια σοβαρές παθογένειες του πολιτικού συστήµατος και ταυτοχρόνως τις εγγενείς στρατηγικές αδυναµίες των κοµµάτων.

Ένα παθογενές στοιχείο του συστήµατος αναδείχθηκε σε αυτήν τη συνεδρίαση από το ότι για το ασφαλιστικό κανείς δεν προσήλθε µε θέσεις, αλλά για να λάβει µέρος σε έναν προσχεδιασµένο σκυλοκαβγά, ως συνήθως. Το δεύτερο παθογενές στοιχείο συµπυκνώνεται στο ότι, ενώ οι φλόγες του πολέµου απειλούν το κατώφλι µας, δεν είχε σχεδιαστεί από κανέναν µια συζήτηση για τη στρατηγική της χώρας. Μερικές καταγγελίες για την πολιτική της κυβέρνησης στο προσφυγικό και βγήκε η «υποχρέωση».

Σε όλη την γκάµα των θεµάτων η κυβέρνηση περιορίστηκε στο να «εκθέσει» την αντιπολίτευση, ενώ η αντιπολίτευση αρκέστηκε στο να καταγγείλει την κυβέρνηση. Με απλά λόγια, αντί για «εθνικό διάλογο», είχαµε κάτι σαν σύναξη σε καφενείο.

Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Προφανώς ναι. Ας πάρουµε ως παράδειγµα την Παιδεία. Έναν τοµέα στον οποίο κατά παράδοση κάθε υπουργός φορτώνει το σύστηµα µε µια δική του – και άσχετη µε τις προηγούµενες – µεταρρύθµιση.

Στον χώρο της εκπαίδευσης έχει ήδη εξαγγελθεί εθνικός διάλογος, αλλά δεν είναι ακόµη γνωστή η θεµατική του. Εποµένως υπάρχει σοβαρό περιθώριο σχεδιασµού ενός πραγµατικού διαλόγου. ∆εδοµένου ότι η Ελλάδα, σύµφωνα µε τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, παράγει τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους ανάµεσα στις χώρες-µέλη του, προφανώς ο χώρος δεν χρειάζεται µόνο θεσµικές και λειτουργικές αλλαγές, αλλά και ευθεία επικοινωνία µε αυτό που αποκαλείται παραγωγική ανασυγκρότηση.

Εξ άλλου, όσο µορφωµένος και αν είναι ο άνεργος, δεν παύει να είναι άνεργος και χωρίς ελπίδα. Με δυο λόγια, στον διάλογο αυτόν, εκτός από τις πολιτικές δυνάµεις και τα στελέχη της εκπαίδευσης, πρέπει να συµµετάσχουν και οι παραγωγικοί φορείς, τα επιµελητήρια, τα συνδικάτα, οι επιχειρηµατικές δυνάµεις και όλοι όσοι συµβάλλουν στην παραγωγική διαδικασία. Κανενός η συµµετοχή δεν φαλκιδεύει τον δηµόσιο χαρακτήρα της Παιδείας.

Αντιθέτως, η εικόνα της αγοράς εργασίας, οι νέες τάσεις του επιχειρείν, οι τοµείς που µπορούν να προσθέσουν νέο πλούτο στη χώρα και θέσεις εργασίας θα πρέπει, µαζί µε τις δοκιµασµένες καινοτόµες τάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία και στο εκπαιδευτικό περιεχόµενο, να αποτελέσουν µέρος αυτού του διαλόγου.

Για να το ποyμε πιο απλά, η παραγωγή ανέργων και δυνάµει µεταναστών, όποιο κι αν είναι το ιδεολογικό ή «µεταρρυθµιστικό» περιτύλιγµα, µόνο προς τα κάτω µπορεί να τραβήξει τη χώρα και τη νεολαία της.

Αρκεi να γίνει η καλή αρχή σε έναν τοµέα πολιτικής, για να µπολιαστεί το πολιτικό σύστηµα µε την ανάλογη κουλτούρα. Τόλµη χρειάζεται.