Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τυπικά αποτελεί ήττα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, αλλά ουσιαστικά είναι ήττα του Κώστα Καραμανλή.

 

Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τυπικά αποτελεί ήττα του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, αλλά ουσιαστικά είναι ήττα του Κώστα Καραμανλή.

Όταν άρχισε η διαδικασία εκλογής προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, είχαμε αναρωτηθεί αν ο «καραμανλισμός» είναι σε θέση να απαντήσει στα προβλήματα της χώρας.

Σημειώναμε τότε πως η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, την οποία ανέμιζαν τα καραμανλικά στελέχη του κόμματος ως λάβαρο, είναι ήδη ένα ξεπερασμένο κείμενο, συνταγμένο πριν από τέσσερις δεκαετίες, και εκφράζαμε σοβαρή αμφιβολία για το αν τόσο η διακήρυξη όσο και η ίδια η Ν.Δ. μπορούν σήμερα να απαντήσουν στα προβλήματα μιας χώρας που έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια.

Ο ίδιος ο Καραμανλής, ως ο εκφραστής του καραμανλισμού, αφού εγκατέλειψε τη διακυβέρνηση με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, έμεινε βουβός επί χρόνια, «μιλούσε» μόνο μέσω κύκλων, επιχειρούσε να ελέγξει το κόμμα από το παρασκήνιο και ούτε το τελευταίο διάστημα βγήκε μπροστά για να στηρίξει το ιδεολογικό και πολιτικό του στρατόπεδο.

Στη διάρκεια των τελευταίων ετών ο Καραμανλής έκανε όλα όσα μπορούσε για να οδηγηθεί στην απώλεια ελέγχου του κόμματος που ίδρυσε ο θείος του:

● Μετά την αποχώρησή του παρέδωσε το κόμμα στον Αντώνη Σαμαρά, έναν πολιτικό που δεν είχε τη διάθεση να λειτουργήσει ως «πιόνι» του Καραμανλή, αλλά σχεδόν αμέσως έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του να κυριαρχήσει στη Ν.Δ. ακόμη και με τίμημα τη συρρίκνωσή του.

● Στη διάρκεια της διακυβέρνησης Παπανδρέου και Σαμαρά παρέμεινε επισήμως σιωπηλός και, παρότι η ήττα Σαμαρά στις εκλογές είχε προδιαγραφεί πολύ καιρό πριν από τον Ιανουάριο του 2015, η διαδικασία για την «επόμενη μέρα» στη Ν.Δ. εκκίνησε χωρίς καμιά πολιτική και οργανωτική προετοιμασία. Σαφής ένδειξη αδράνειας του Καραμανλή και των δικών του.

● Η παράδοση του καραμανλικού στρατοπέδου και του ίδιου του κόμματος στα χέρια του Μεϊμαράκη αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή τόσο στις αλλεπάλληλες βουλευτικές εκλογές όσο και στο δημοψήφισμα και στην εκλογή προέδρου του κόμματος.

● Η επιλογή της πολιτικής «διάσωσης» της παλιάς φρουράς ενός κόμματος ήδη ταλαιπωρημένου, απαξιωμένου και συρρικνωμένου και η πλήρης αγνόηση της ανάγκης για ανανέωση ήταν αυτή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του αντιπάλου του Μεϊμαράκη. Κάποιοι μάλιστα εκτιμούσαν από νωρίς ως εξαιρετικά πιθανό το ότι όποιος τελικά και αν βρισκόταν απέναντι στον Μεϊμαράκη στον δεύτερο γύρο θα ήταν ο νικητής, ακριβώς επειδή τελικά ο κόσμος της Ν.Δ. θα προέκρινε την ανάγκη ανανέωσης.

● Η εσωκομματική προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από ρήξη των καραμανλικών – και του ίδιου του Μεϊμαράκη – με όλους όσοι θα μπορούσαν να συνδράμουν στην παραμονή του κόμματος υπό καραμανλικό έλεγχο. Η υπερβολική βεβαιότητα για επικράτηση του Μεϊμαράκη οδήγησε εν τέλει στην απομόνωσή του.

● Στις πρόσφατες κατηγορίες για στήριξη του Τσίπρα το καραμανλικό στρατόπεδο και ο ίδιος ο Καραμανλής δεν απάντησαν ποτέ πειστικά.

● Τελικά όχι μόνο το κόμμα πέρασε στην οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά μεταξύ των νικητών βρέθηκαν και όσοι κάποτε ο ίδιος ο Καραμανλής περιφρονούσε ανοιχτά και δημοσίως – Γεωργιάδης, Βορίδης κ.λπ. – ως ακροδεξιούς.

Για όλους αυτούς τους λόγους η επικράτηση του Μητσοτάκη αποτελεί προσωπική ήττα του Καραμανλή.