Στο εσωτερικο η κυβέρνηση αναζητεί συμβιβασμούς ώστε να προχωρήσει τις «βαριές» μεταρρυθμίσεις σε φορολογικό και ασφαλιστικό με τις λιγότερες δυνατές αναταράξεις για την ίδια και την κοινωνία. Απέναντι, εκτός όλων των άλλων, έχει μια χαοτική αντιπολίτευση, η οποία φοβάται αφενός μην πέσει η κυβέρνηση και φορτωθεί η ίδια το «πακέτο» και αφετέρου μην χαλάσει τις σχέσεις της με τα διαμαρτυρόμενα τμήματα της κοινωνίας. Αχταρμάς.

 

Στο μεταναστευτικο – προσφυγικό τα λάθος «σήματα» του πρώτου επταμήνου και οι καθυστερήσεις του δεύτερου μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό των ευρωπαϊκών αδιεξόδων που οδηγούν Ε.Ε. και Γερμανία να γονατίζουν μπροστά στον Ερντογάν, ο οποίος, όπως δείχνουν τα πρακτικά των ευρωτουρκικών συζητήσεων που διέρρευσαν στο Euro2day, τους περιφρονεί και τους ταπεινώνει ζητώντας κυριολεκτικά ό,τι του καπνίσει.

 

Η ευρωπαϊκη πολιτική και διπλωματική ανυπαρξία, όμως, σκάει στο δικό μας κεφάλι, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να απειλείται ταυτοχρόνως να γίνει αποθήκη ανθρώπων, να χάσει τον έλεγχο των συνόρων της, να βρεθεί στη μέγγενη σκληρών απαιτήσεων της Άγκυρας («τουρκικό έδαφος τα Ίμια») και μάλιστα με γερμανική επικύρωση και απαίτηση.

 

Τουρκια και Γερμανία, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους (οι μεν για τη διασφάλιση «ζώνης ασφαλείας» στη Συρία, οι δε για τον έλεγχο της μεταναστευτικής ροής) ζητούν την ενεργό παρουσία του ΝΑΤΟ, το οποίο δεν κάνει τίποτε χωρίς την αμερικανική έγκριση.

 

Εδω «δένει» και το πάντα «θαμμένο» στα ελληνικά ΜΜΕ Κυπριακό, για το οποίο το σημερινό ρεπορτάζ του «Π» αποκαλύπτει ότι η περίφημη «λύση», την οποία επιζητούν διακαώς οι ΗΠΑ, θα κοστίσει ένα δάνειο μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Κύπρου και ένα νέο ευρωπαϊκό – γερμανικό μνημόνιο προκειμένου να πληρωθεί το κόστος μιας «λύσης» που συμφέρει κυρίως την Τουρκία. Και μην αποκλείσουμε, στις… λεπτομέρειες του σχεδίου, να κρύβονται κάμποσοι ακόμη «διάβολοι» και παγίδες για την Ελλάδα.

 

Όσοι ισχυρίζονται δημοσίως ότι κατανοούν πως το προσφυγικό και η αξιολόγηση είναι θέματα εθνικά, και όχι μόνο κυβερνητικά, καλό είναι να το αποδεικνύουν εμπράκτως. Σε αυτή τη φάση οι κίνδυνοι δεν είναι θεωρητικοί, αλλά εμπράγματοι – και οι στόχοι της κάθε πλευράς διαυγείς και συγκεκριμένοι. Η Ελλάδα, παγιδευμένη στα ερείπια της δικής της κρίσης και στα ερείπια της ευρωπαϊκής ανυπαρξίας, κινδυνεύει να γίνει πεσκέσι του Βερολίνου στην Άγκυρα. Αυτό το κόστος δεν θα το αντέξει κανείς. Ας μην έχουν αυταπάτες οι πολιτικοί μας, διότι θα τις πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά…