Από την εποχή των «Ανηλίκων», ο Τατσόπουλος άνοιξε σταθερές παρτίδες με τη δημοσιότητα. Ανήλικος ων, έγραψε τους «Ανηλίκους», το πρώτο του μυθιστόρημα, για να συνεχίσει την πληθωρική του παρουσία στα ελληνικά γράμματα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως μέσα από τα δεκαοχτώ του βιβλία. Από τα πρώτα του συγγραφικά βήματα ενήργησε αυστηρά επαγγελματικά. Πίσω από την αντισυμβατική συμπεριφορά του δύσκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς τη σοβαρότητα και την ασυνήθιστη μεθοδικότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη συγγραφή. Ήταν από την αρχή επαγγελματίας συγγραφέας και έτσι λειτουργεί ως σήμερα – κι αυτό το αναφέρω ως ένα εξαιρετικά δύσκολο επίτευγμα, καθώς στη χώρα μας ο επαγγελματίας συγγραφέας εξακολουθεί να είναι σπάνιο είδος, όπως και η ιδιότητα του συγγραφέα ήταν και εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά αμφισβητούμενη ιδιότητα. Το βιβλίο το υπηρέτησε και θεσμικά ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων, ως αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες και την τηλεόραση.

 

Γενικά, η δημόσια παρουσία του ήταν αυτή ενός διανοούμενου ενεργού πολίτη, που ανέπτυσσε απροσδόκητα μια στενή όσο και ιδιότυπη σχέση με την κοινωνία. Είχε τον τρόπο του να «περνά» την ασυνήθιστη συμπεριφορά του στο ευρύ κοινό αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την πραγματική εικόνα ενός λογοτέχνη ενάντια σε μια παγιωμένη και νερόβραστη ελιτίστικη αντίληψη, που θέλει τον συγγραφέα να συμπεριφέρεται σαν ένας αιθεροβάμων φλώρος που δεν έχει σχέση με τα επίγεια, σύμφωνα με τις κομπλεξικές επαρχιώτικες αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν στο πλαίσιο μιας ψευδούς και γελοίας αντίληψης για τους ανθρώπους του πνεύματος. 

 

Ο Τατσόπουλος απενοχοποίησε την εικόνα τους παρουσιάζοντας τον εαυτό του από την καλή κι απ’ την ανάποδη, δίχως τα περιττά παραφορτωμένα φτιασίδια που βαραίνουν προς την υποκρισία κακοποιώντας την αλήθεια. Το παράδοξο αλλά και το πιο ενδιαφέρον με την εμπλοκή του Τατσόπουλου στην πολιτική είναι ότι, αντί να φέρει τη «φαντασία στην εξουσία», προτίμησε να υπερασπιστεί τη λογική στην εξουσία, αγωνίστηκε όσο λίγοι για το δικαίωμα του αυτονόητου, του ορθού λόγου, της κοινής λογικής – και εδώ η συνεισφορά του υπήρξε σπουδαία. Γιατί δεν πούλησε τα φούμαρα της Αριστεράς (θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από όλους τους εκεί μέσα…), αλλά πολιτεύτηκε με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και κυρίως με το δικό του στυλ. Δεν δανείστηκε από το βεστιάριο τον φανταχτερό χιτώνα του επαγγελματία ριζοσπάστη. 

 

Ο Τατσόπουλος με την όλη του παρουσία τσαλάκωσε την υποκρισία και το ψέμα της εγχώριας ριζοσπαστικής παραφιλολογίας. Δεν φοβήθηκε να κάνει λάθη, να πει την αλήθεια, να βγει εκτός εαυτού – πράγματα άγνωστα στη μέχρι τώρα politically correct υποκριτική κομματική και κοινοβουλευτική πρακτική. 

 

Όταν πληροφορήθηκα την ενεργό του εμπλοκή στην πολιτική – και εννοώ τη σύμπραξή του με τον ΣΥΡΙΖΑ – γέλασα από μέσα μου. 

 

Ασυναίσθητα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το παρόν βιβλίο ως αποτέλεσμα μιας παρά φύσιν σχέσης. Θα τολμήσω να πω ότι περίμενα φράσεις όπως «Είχαν φέρει από το σπίτι ταπεράκι με τις πολιτικές τους ιδέες, κατευθείαν από την κατάψυξη, και δεν σκόπευαν να αλλάξουν το μενού με καμία Παναγία» ή το «Εάν βγούμε πρώτοι θα καταγγείλουμε νοθεία» ή «Η Δούρου είχε πλήρη επίγνωση ότι στην Ελλάδα κανένας πολιτικός δεν τιμωρήθηκε για την αμορφωσιά του…» ή «Στην περίπτωση του Αλέξη, ωστόσο, η πείρα ήταν μια τσατσάρα για κάποιον που δεν σκόπευε ποτέ να χτενιστεί, μια γραβάτα για κάποιον που δεν σκόπευε ποτέ να φορέσει γραβάτα» ή «[…] οφείλω να παραδεχτώ ότι η υποψηφιότητά μου ήταν πράγματι μια προσωπική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Ούτε έχω λόγο να μην πιστέψω ότι, δυο χρόνια αργότερα, εκμυστηρεύτηκε στους στενούς του συνεργάτες πως αυτή η προσωπική επιλογή ήταν και προσωπικό του λάθος. Δεν ξέρω αν αυτό τον παρηγορεί, μα ήταν και δικό μου λάθος». 

 

Ωστόσο, η κοινοβουλευτική παρουσία του Πέτρου Τατσόπουλου δεν έμεινε στην αποκομιδή εμπειριών για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Εξίσου σημαντική με τον αγώνα του να πρυτανεύσει στον πολιτικό παραλογισμό η λογική, ήταν η στάση του απέναντι στους ναζί της Χρυσής Αυγής. Είναι ένας από τους λίγους βουλευτές που αντιπολιτεύτηκε συστηματικά και επίμονα το ναζιστικό μόρφωμα, πράγμα που οφείλουν να του αναγνωρίσουν όλοι.

 

Ο παρών τόμος, εκτός από τις προσωπικές μαρτυρίες της σχέσης τού συγγραφέα με την πολιτική, τον κοινοβουλευτικό βίο, τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι και μια οξυδερκής αποτύπωση της πλέον επώδυνης εποχής της μεταπολίτευσης από τη σκοπιά ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν ενέδωσε ποτέ στη σκοτεινή πλευρά της εξουσίας. 

 

Πρόκειται για μια χαρισματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση της εμπλοκής του συγγραφέα με την πολιτική, τους πολιτικούς και την άσκηση της εξουσίας. Την πολιτική εξομολόγηση του Τατσόπουλου διαδέχεται μια σειρά πολιτικών κειμένων του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα οποία αφορούν την επίμαχη περίοδο της κρίσης 2012 – 2016 και διερευνούν τα αίτια αλλά και τις διεξόδους από μιαν εποχή που όλοι ευχόμαστε να αφήσουμε πίσω μας το συντομότερο…