Εν συντομία θυμίζουμε ότι οι Βυζαντινοί αναχώρησαν από τη Φλωρεντία στις 19 Οκτωβρίου του 1439 και φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη την 1η Φεβρουαρίου του 1440 ο κλήρος και ο (σοφός) λαός τούς αποδοκίμασαν έντονα. Θα ακολουθήσει εμφύλιος διχασμός, οι πάντες θα χωριστούν σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς» (αν αυτό σας θυμίζει πρόσφατες καταστάσεις…) και ο αδερφός του αυτοκράτορα, αρνούμενος την Ένωση, θα κάνει με τη βοήθεια των Τούρκων πραξικόπημα για να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Η Ένωση επισημοποιήθηκε, τελικά, λίγους μήνες πριν από την Άλωση (όταν πλέον ήταν πολύ αργά) από τον τελευταίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, ο οποίος εκ του λόγου αυτού και δεν είχε ορίσει Πατριάρχη. 

 

Ας θυμίσουμε λοιπόν μερικές ιστορικές αλήθειες από τις οποίες τεκμαίρεται ότι η Εκκλησία ενήργησε για λογαριασμό δικό της και καταφανώς ενάντια στα συμφέρονται του ελληνισμού. 

 

Αμέσως μετά την Άλωση, ο ίδιος ο Μωάμεθ διόρισε τον υπό αυτοκρατορική δυσμένεια (του μαρμαρωμένου βασιλιά για την ακρίβεια, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου) ανθενωτικό Πατριάρχη. Επέλεξε, λοιπόν, ως νέο Οικουμενικό Πατριάρχη τον ηγέτη των ανθενωτικών μοναχό Γεννάδιο (τον γνωστό κατά κόσμον Γεώργιο Σχολάριο), τον οποίο και εγκαθίδρυσε πολιτικά με τις δέουσες τιμές, όπως ακριβώς έκαναν οι Βυζαντινοί βασιλείς σε ανάλογες περιπτώσεις. Όλα αυτά γίνονται από τον άνθρωπο που κατέλυσε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (για να καταλαβαινόμαστε!)… Στη συνέχεια, το 1480 στην Κωνσταντινούπολη, συγκεκριμένα στον ναό της Παμμακαρίστου, θα κηρυχθεί η σύνοδος της Φλωρεντίας αντικανονική και οι ενωτικές αποφάσεις άκυρες. Το Πατριαρχείο θα προτιμήσει την οθωμανική κυριαρχία διατηρώντας τις εξουσίες του, τα προνόμιά του και την ηγεμονική του αρχή επί των υπόδουλων χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια… 

 

Επίσης τη Σύνοδο της Φλωρεντίας είχαν αποδοκιμάσει (πριν από την Άλωση) και τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, καθώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας (μετά την Άλωση) το 1484. 

 

Στη Φλωρεντία, το δίχως άλλο, χάθηκε μια τεράστιας σημασίας πολιτική δυνατότητα σωτηρίας του ελληνισμού, ώστε να μην πέσει η Ανατολική Αυτοκρατορία στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που θα επιτυγχάνετο μέσα από την Ένωση των Εκκλησιών και τη συνεπακόλουθη βοήθεια των δυτικών στη διάσωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

 

Εδώ να σημειώσουμε κάτι που δεν είναι γνωστό ευρέως, γιατί δεν τροφοδοτεί τον σκοταδιστικό αντιδυτικισμό που εξακολουθεί να είναι δημοφιλής στη χώρα μας. Η Σύνοδος της Φλωρεντίας υπήρξε το ευτυχές εφαλτήριο της πνευματικής μας λύτρωσης, η εθνική διέξοδος, το φιλικό και φιλόξενο καταφύγιο των ελληνικών γραμμάτων, του ελληνικού πολιτισμού και η δυνατότητα συνέχισης της εθνικής μας υπόστασης, της πνευματικής κυριαρχίας του έκπτωτου ελληνισμού, η πεμπτουσία της επιβίωσής μας. Στη Φλωρεντία όπου κατέφυγαν οι Έλληνες λόγιοι, ήρθαν σε επαφή με τους δυτικούς λόγιους και μέσα από συμβατούς πολιτισμούς συμμετείχαν στη δημιουργία του κινήματος της Αναγέννησης.

 

Κανένας αντικειμενικός μελετητής δεν αμφισβητεί την ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο. Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι οι σημαντικότατοι Έλληνες λόγιοι δίδαξαν φιλολογία και φιλοσοφία και έγιναν ιδρυτές – έμμεσα ή άμεσα – διαφόρων σχολών και ακαδημιών. Από τους μαθητές τους προήλθαν συγγραφείς εμπνευσμένοι από τις διδαχές, τις αξίες και τα ιδεώδη της ελληνικής αρχαιότητας. Οι μαθητές των Ελλήνων λογίων είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν τους πρώτους ελληνιστές φιλολόγους, οι οποίοι θα καταπιαστούν να μεταλαμπαδεύσουν σε ολόκληρη τη Δύση τα αρχαία κείμενα. Ανυπολόγιστης αξίας υπήρξε και η συμβολή των Ελλήνων λόγιων της διασποράς στη περισυλλογή χειρογράφων, στη σωστή τους αντιγραφή αλλά και στην έκδοση αρχαίων και βυζαντινών κειμένων. Κοντολογίς, οι Έλληνες της εποχής της Αναγέννησης έπαιξαν σημαντικό και ουσιώδη ρόλο στα τεκταινόμενα μέσω της βαθύτατης γνώσης της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας.

 

Η μεγάλη τους εξοικείωση με τα κείμενα των αρχαίων, Βυζαντινών και Λατίνων, συγγραφέων τούς συνέδεε άμεσα με τη μεγάλη παράδοση της φιλολογίας όπως αυτή καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους για να συνεχιστεί μέσω της Κωνσταντινούπολης. Έτσι, η αδιαμφισβήτητη επάρκειά τους, οι τεράστιες γνώσεις τους και η μεγάλη τους θέληση είναι οι βασικοί παράγοντες που διαμόρφωσαν τη φιλολογία ως επιστήμη με την έννοια που της αποδίδουμε σήμερα. 

 

Είναι χαρακτηριστική η μεταμέλεια των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης (μετά την Άλωση της Πόλης και την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας…), οι οποίοι δικαιολόγησαν τις τύψεις τους πότε με το «Ήτανε θέλημα Θεού, η Πόλη…» και πότε με το «Σώπαινε, Κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις…». Με δυο λόγια, τις τεράστιες ευθύνες τους τις έριξαν στο βολικό… «θέλημα θεού» κι όχι στην εγκληματική τους στάση, την ανοησία και τη μισαλλοδοξία τους. 

 

Είναι αδιανόητο να αναλογίζεται κανείς ότι τον λαϊκισμό και τον παραληρηματικό σκοταδισμό των μακρινών Κωνσταντινουπολιτών που, παρά τις σοφές συμβουλές του Παλαιολόγου, αρνήθηκαν τη βοήθεια της Δύσης τον συνεχίζουν σήμερα εν έτει 2016 κάποιοι απίθανοι φοιτητές της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης και κάποιοι αμετανόητοι ρασοφόροι. Πρόκειται για ένα άσβεστο μίσος, το οποίο σχετίζεται αποκλειστικά με τα συμφέροντα και τη νομή της εξουσίας, όπως γίνεται φανερό – και ουδόλως με τη χριστιανική πίστη. Οι εκπρόσωποι της ελλαδικής Εκκλησίας διαμαρτύρονται στους αιώνες γιατί με την Ένωση θα έχαναν τα πρωτεία, την ηγεμονία, τη δύναμη και τον πλούτο. Είναι αυτοί που προτίμησαν να παραδώσουν την Πόλη στους Τούρκους παρά να δεχτούν τη βοήθεια της Δύσης και του Πάπα… 

 

Όλη αυτή η παρωδία που επενδύεται θρησκευτικά και εθνικά εναντίον της Δύσης, αποτελεί μέρος μιας γελοίας φαρσοκωμωδίας που συντηρείται με επαρχιακό κομπλεξισμό και ταπεινή κακότητα και διαιωνίζει μια βαρετή και θλιβερή συνέχεια ιστορικών λαθών σε βάρος του ελληνισμού. 

 

Αντί ορισμένοι αμετανόητοι να σιωπήσουν αποδεχόμενοι τον σκοτεινό ρόλο της Εκκλησίας κατά το παρελθόν, η οποία, εκμεταλλευομένη άγρια την αγνή λαϊκή πίστη, ταύτισε τα στενά συντεχνιακά της συμφέροντα με αυτά του ελληνισμού (προτάσσοντας την εσαεί υποδούλωσή του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία), κραυγάζουν ανοήτως και ασεβώς εναντίον του Πάπα, ενός Πάπα, μάλιστα, παγκοσμίως δημοφιλούς, τολμηρού μεταρρυθμιστή, που αλλάζει προς το βέλτιστο τη σκοτεινή επίσης πλευρά της Δυτικής Εκκλησίας. 

 

Ας απαντήσουν οι… θιγόμενοι ιεράρχες για τον καταδικαστικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, εναντίον της απελευθέρωσης της χώρας – και για το πώς κατέχει την τεράστια περιουσία της (βάσει ποιου δικαίου και ποιων συμβολαίων)! Οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων αποτελούν ακόμα ένα πλήγμα εναντίον του ευρωπαϊκού προσώπου της χώρας, εναντίον του δυτικού πολιτισμού και της ανεξιθρησκείας. Ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας.