Τριάντα ποιητικές φωνές «τελευταίας εσοδείας» – μιας και όλοι οι ανθολογούμενοι γεννήθηκαν πάνω – κάτω στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η τότε ποιητική γενιά ολοκλήρωνε το «ιδιωτικό της όραμα»…

Επιλογή: Γιώργος Μπλάνας, Ντίνος Σιώτης

Εκδόσεις: Κοινωνία των (δε)κάτων

Σελ.: 134

Τριάντα ποιητικές φωνές «τελευταίας εσοδείας» – μιας και όλοι οι ανθολογούμενοι γεννήθηκαν πάνω – κάτω στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η τότε ποιητική γενιά ολοκλήρωνε το «ιδιωτικό της όραμα»… Είναι περιττό να υπογραμμίσουμε ότι στεκόμαστε απέναντι στην προσπάθεια αυτή με τα καλύτερα των αισθημάτων μας και με τις μικρές αλλά πρόθυμες δυνάμεις μας! Ο Ντίνος Σιώτης, βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, και ο Γιώργος Μπλάνας, ποιητής, μεταφραστής και γνώστης – όσο λίγοι – των ποιητικών τεκταινομένων, ανθολόγησαν τριάντα νέες ποιητικές φωνές με κριτήριο την ως τώρα ποιητική παρουσία τους. Ήδη κάποιοι μετρούν τα πρώτα τους βιβλία, και είναι σε ηλικία ώστε να θεωρούνται σαν ένα πρώτο αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας υπό συγκρότηση ποιητικής γενιάς. Μια πρώτη εκτίμηση, όχι ωστόσο βιαστική, είναι ότι μπορούμε να μιλήσουμε για ένα κεκτημένο επίπεδο γραφής, το οποίο παρουσιάζει επάρκεια και αισιόδοξη προοπτική, ενώ ταυτόχρονα ενέχει τον κίνδυνο του εφησυχασμού, στον οποίο μπορεί να οδηγήσει ακριβώς αυτή η κατάκτηση. Ταυτόχρονα, το ήδη ικανοποιητικό και εμπεδωμένο – αν και αδιαμόρφωτο ακόμα – αυτό επίπεδο θέτει από νωρίς επιτακτικά το αίτημα της διαφορετικότητας και το κυνήγι μιας μεγαλύτερης φιλοδοξίας, τόσο συνθετικής όσο και θεματικής. Με δυο λόγια, η ποίησή μας εν γένει έχει εξαντλήσει την προσήλωσή της στον μικρό βηματισμό. Χρειάζεται κάτι πιο θαρραλέο, κάτι πιο οικουμενικό, ένα ξεπέταγμα πέρα από τον ατομικό μικρόκοσμο και την εμμονή στην ανάδειξη των λεπτομερειών. Η επανάπαυση τού να γράφουμε ικανοποιητικά, μας αποκόβει από κάτι ουσιαστικότερο, βαθύτερο και ευρύτερο από κάθε άποψη.

Ξενοφών Μπρουντζάκης