Με την επιστολή του στο site της πανευρωπαϊκής κίνησης του Γιάνη Βαρουφάκη, DiEM25.org, ο Τζαίημι Γκάλμπρεϊθ, επιχείρησε να μετριάσει το θόρυβο που προκάλεσε στα ελληνικά ΜΜΕ το επίμαχο κομμάτι του βιβλίου του «Welcome to the Poisoned Chalice», όπου αναφέρεται στην εκπόνηση ενός “Σχεδίου Χ” για τα έκτακτα μέτρα που θα λάμβανε η Ελλάδα «αν εξαναγκαζόταν να εγκαταλείψει το ευρώ».

 

Του Δημήτρη Γιαννόπουλου

Με την επιστολή του στο site της πανευρωπαϊκής κίνησης του Γιάνη Βαρουφάκη, DiEM25.org, ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, επιχείρησε να μετριάσει το θόρυβο που προκάλεσε στα ελληνικά ΜΜΕ το επίμαχο κομμάτι του βιβλίου του «Welcome to the Poisoned Chalice», όπου αναφέρεται στην εκπόνηση ενός “Σχεδίου Χ” για τα έκτακτα μέτρα που θα λάμβανε η Ελλάδα «αν εξαναγκαζόταν να εγκαταλείψει το ευρώ».

Αφήνοντας όμως πάλι αδιευκρίνιστο τον τρόπο και την προέλευση του «εξαναγκασμού», επέτρεψε στους κακόπιστους αναγνώστες του να ισχυρίζονται πως εννοούσε την υποκειμενική επιλογή του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ «εξαναγκασμένοι» π.χ. από την κακή τροπή που μπορεί να έπαιρναν οι διαπραγματεύσεις λόγω της αδιαλλαξίας των δανειστών.

Μόνο σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να ευσταθεί η κατηγορία για «παραβίαση πληρεξουσιότητας» που ισοδυναμεί με πρόθεση ή σχέδιο «πραξικοπήματος» από κυβερνητικά στελέχη, με στόχο την κατάλυση του πολιτεύματος, κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, αλλαγή νομίσματος κλπ.

Για να άρει αυτή την επικίνδυνη παρεξήγηση, ο Γκάλμπρεϊθ θα μπορούσε να πει πολύ απλά: Έπρεπε να έχουμε ένα Σχέδιο Χ για την περίπτωση που δεν καταφέρναμε να αποτρέψουμε την εκτέλεση του διαβόητου «Σχεδίου Ζ» του Σόιμπλε, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Με το Σχέδιο Ζ, που ήταν έτοιμο πριν τις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου 2012, το «Ευρω-ιερατείο» (όπως το αποκάλεσε ο Πρωθυπουργός) απειλούσε να αποκόψει τελείως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα από το ΤARGET2, δηλαδή από το δίκτυο αυτόματων χρηματοοικονομικών διακανονισμών της Ευρωζώνης.

Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε άμεση κατάρρευση της οικονομίας και θα «εξανάγκαζε» τη χώρα στη λήψη εκτάκτων μέτρων σαν αυτά που περιελάμβανε το «μνημόνιο Σχεδίου Χ».

Αυτό μάλιστα! Είναι ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ της εκπόνησης Σχεδίου Χ.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα όμως θα ήταν:

Γιατί δεν κατέφυγε σ’ αυτή την εύκολη δικαιολογία για την ανάγκη Σχεδίου Χ ο Γκάλμπρεϊθ, αλλά προτίμησε να αποσιωπήσει τελείως την ύπαρξη του «απόρρητου» Σχεδίου Ζ των δανειστών, για «βίαιη» εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ — μέσω αποκοπής της από το ΤARGET2 — εκθέτοντας έτσι τον αδελφικό φίλο, συνάδελφο, συνεργάτη και σύντροφό του στο κίνημα DiEM25, Γιάνη Βαρουφάκη, στον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος για ένα τόσο κακουργηματικό αδίκημα;

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πολλούς λόγους γι’ αυτή την παράλειψη, αλλά ας αναφέρουμε μόνο δύο:

Πρώτον, το Σχέδιο Χ δεν είναι σχέδιο αποτροπής ή «αντιμέτρων», αλλά το αναγκαίο ελληνικό παράρτημα του Σχεδίου Ζ, όπως δημοσιεύτηκε από τον Πήτερ Σπήγκελ στους Financial Times, 14 Μαΐου 2014 (Βλ. «Inside Europe’s Plan Z» http://www.ft.com/cms/s/0/0ac1306e-d508-11e3-9187-00144feabdc0.html#axzz4DfqVXBHs).

Μάλιστα, στο άρθρο εκείνο, οι Financial Times απαριθμούν και άλλα μέτρα Σοκ και Δέους σαν αυτά που αναφέρει ο Γκάλμπρεϊθ, όπως κλείσιμο όλων των ΑΤΜ μέχρι την έκδοση επαρκών υποσχετικών σε ισοτιμία 50% του ευρώ, αλλά και κλείσιμο συνόρων για αποτροπή μαζικής φυγής… των Ελλήνων, ανασυγκρότηση ολόκληρου του δικτύου συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας από «μηδενική βάση» κλπ.

Για μια εκτενή ανάλυση του Σχεδίου Ζ βλέπε άρθρο μας http://pylitonfilon.blogspot.gr/2016/02/plan-z.html

Ουσιαστικά, το «μνημόνιο» Γκάλμπρεϊθ είναι τα μέτρα που θα αποτελείωναν «αναγκαστικά» τη χώρα μετά το χτύπημα «ακαριαίου θανάτου» που θα δεχόταν από τους δανειστές. «Είχαμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε η Ελλάδα αν εξαναγκαζόταν να εγκαταλείψει το ευρώ», παραδέχεται ο καθηγητής από το Τέξας.

Δεύτερον, ακόμα και η υπόνοια ύπαρξης του Σχεδίου Ζ ως απειλή ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας μέσω «αναγκαστικού» Grexit (από οπουδήποτε και αν προέρχεται αυτή η απειλή), συνιστά εγκληματική εχθροπραξία κατά της χώρας. Μιας χώρας που δεν είναι ούτε Ιράκ, ούτε Αφγανιστάν, ούτε Συρία, αλλά ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών, από τους οποίους δικαιούται να απαιτήσει, όχι μόνο ασφαλιστικά μέτρα ή προστασία έναντι τέτοιων απειλών και εκβιασμών, αλλά και επανορθώσεις για τις ζημιές που έχει ήδη υποστεί συνεπεία των απειλών αυτών.

Γιατί λοιπόν δεν έκαναν τίποτα για να εξουδετερώσουν αυτή την απειλή (που επί τέσσερα τουλάχιστον χρόνια καταστρέφει την Ελλάδα), καταγγέλλοντάς την ως εχθροπραξία σε όλα τα διεθνή φόρα, αλλά προτίμησαν να είναι απλώς «προετοιμασμένοι» να υποκύψουν μοιρολατρικά στο χειρότερο δυνατό σενάριο;

Και εδώ μπαίνουμε στο ζουμί της υπόθεσης του πρώτου πενταμήνου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που επιχείρησαν επίσης να διαστρεβλώσουν οι Νίκος Παππάς και Νίκος Κοτζιάς επ’ ευκαιρία της επετείου του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. 

 «Όλοι γνωρίζαμε ότι τα γεγονότα θα κλιμακώνονταν  προς το τέλος του Ιουνίου», γράφει ο Γκάλμπρεϊθ. «Αυτό που δεν γνωρίζαμε -και δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε- ποια ακριβώς μορφή θα έπαιρνε αυτή η κλιμάκωση».

Σε αυτές τις δύο φράσεις συνοψίζεται η ομολογία της ομάδας Βαρουφάκη πως, μετά την άτυπη συμφωνία κυρίων στη τηλεδιάσκεψη με την Τρόικα της 24ης Φεβρουαρίου 2015, η υποτιθέμενη διαπραγματευτική στρατηγική της ελληνικής πλευράς περιορίστηκε σε ένα αυτοκτονικό Chicken Game. Χρονικό όριο σ’ αυτό τον κατήφορο προς τη «σύγκρουση με σπασμένα φρένα» ήταν η λήξη, στις 30 Ιουνίου 2015, της τετράμηνης παράτασης που είχε δώσει στη λήγουσα δανειακή σύμβαση – Master Financial Assistance Facility (MFAFA) –  το αλησμόνητο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου.

Η ελληνική πλευρά εξάλλου είχε προκαταβολικά απεμπολήσει κάθε διαπραγματευτικό ατού, με αντάλλαγμα τη σιωπή των δανειστών για το Μνημόνιο 2 που είχε μυστικά συμφωνηθεί να υπερισχύει κάθε άλλης ελληνικής πρότασης.

Όπως εύστοχα παρατήρησε πάνω στο ίδιο θέμα χθες ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε ούτε Σχέδιο Α ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, αλλά ούτε σχέδιο ομαλής και συμφωνημένης εξόδου από το ευρώ.

Το «πολεμικό συμβούλιο» του ΥΠΟΙΚ μπορούσε να ασχοληθεί απερίσπαστο με Σχέδια Β, Γ, Χ ή Ψ για την αντιμετώπιση του προαναγγελθέντος τελεσιγράφου της 25 Ιουνίου, της συνακόλουθης ολικής διακοπής παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ (μέσω ELA) και του κλεισίματος των τραπεζών, όπως είχαν απειλήσει  από την πρώτη στιγμή οι δανειστές (βλ. Επίσκεψη Ντάισεμπλουμ 30-1-2015).

Αλλά επιπλέον, είχε ήδη επιτρέψει αδιαμαρτύρητα στο Σόιμπλε, τον Τόμσεν, το Ντράγκι και την παρέα τους να κλιμακώσουν τις παρελκυστικές «διαβουλεύσεις», τις λοιδορίες, τους εκβιασμούς και τις απειλές για Grexit επί ένα ολόκληρο εξάμηνο.

Από το Φεβρουάριο κιόλας, η ΕΚΤ κλιμάκωνε μια εντελώς παράνομη και απάνθρωπη πιστωτική ασφυξία, που άδειασε τις τράπεζες από καταθέσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, και οδήγησε σε μαζική φυγή ανθρώπινου δυναμικού και επιχειρήσεων στο εξωτερικό, ενώ στέγνωσε τα δημόσια ταμεία και διέλυσε για τρίτη φορά το τραπεζικό σύστημα.