Η προσπάθεια απόλυτης πρόσδεσης της Τουρκίας στη Δυτική/ αμερικανική ατζέντα  απέτυχε, προς το παρόν. Ο Ερντογάν (και το καθεστώς του) όχι απλώς επιβίωσε, αλλά απέδειξε τις βαθιές ρίζες που πρόλαβε να δημιουργήσει (από το 2004) στην κοινωνία και τις δομές (στρατός) του κράτους.

Οι (προφανείς) λόγοι αποτυχίας του πραξικοπήματος επιβεβαιώνουν το «βάθος» του καθεστώτος:

1. Ο στρατός ως σύστημα εξουσίας αποδείχτηκε, τελικά, πιστός στο καθεστώς απομονώνοντας τους πραξικοπηματίες
2. Το κόμμα του Ερντογάν (ΑΚΡ) εξακολουθεί να ηγεμονεύει στην πολιτική σκηνή και να ασκεί ισχυρότατη επιρροή (και γοητεία) με μεγάλο τμήμα (50% τουλάχιστον) της τουρκικής κοινωνίας.

Για όποιον λόγο κι αν διαφωνεί (πολιτικά, πολιτιστικά, αισθητικά) κανείς με τον Ερντογάν και τη διακυβέρνησή του, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι έχει πετύχει:

1. Την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας
2. Το ξεδόντιασμα των παρα- μηχανισμών (όπως ο στρατός) που είχαν τον τελευταίο λόγο για τις πολιτικές επιλογές στη χώρα
3. Τη σύλληψη και προώθηση μιας στρατηγικής για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας με γνώμονα τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες της.

Αυτό το τελευταίο,  η αποσύνδεση της Τουρκίας από την ομάδα χωρών- προτεκτοράτων της Δύσης/ ΗΠΑ, αποτελεί το σημείο τριβής του καθεστώτος με τη Δύση. Η ατζέντα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν συμπίπτει με την ατζέντα της Δύσης και η  πετυχημένη επιμονή του Ερντογάν να μην είναι, αυτός η κυβερνήσεις και η χώρα του, δυτικές μαριονέτες, τον καθιστούν «κόκκινο πανί» και στόχο…

Η διαίρεση είναι βαθιά

Παρά την επιβεβαιωμένη  -και με δραματικό τρόπο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα- πολιτική του κυριαρχία ο Ερντογάν κυβερνά μια βαθιά διαιρεμένη σε πολλά επίπεδα χώρα. Και αυτό ακριβώς περιγράφει και υπονομεύει τα όρια της εξουσίας του. Πάνω απ όλα αυτή η διαίρεση προεξοφλεί ότι το παιχνίδι στην Τουρκία δεν έχει τελειώσει.

Οι διαιρέσεις που αδυνατεί να συνθέσει το καθεστώς Ερντογάν φαίνονται αξεπέραστες καθώς έχουν να κάνουν με εθνικές και ιδεολογικές/ πολιτισμικές πεποιθήσεις:

1. Το κουρδικό ζήτημα φαίνεται να είναι αδύνατο προς διαχείριση καθώς η κουρδική μειονότητα (περί τα 15 εκατομμύρια)  που ζει στην Τουρκία αποκτά σημείο αναφορά με τη δημιουργία κουρδικού «κράτους», ως αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία
2. Αδύνατος φαίνεται και ο συμβιβασμός των «δυτικόστροφων» κοσμικών Τούρκων της Κωνσταντινούπολης και των παραλίων με το ολοένα και εντεινόμενο άρωμα του ισλάμ που αποπνέει η διοίκηση Ερντογάν.

Όσο αυτές οι διαιρέσεις μπορούν προς το παρόν να γεφυρώνονται από την  «επιτυχή» λειτουργία της οικονομίας  και το καθεστώς του Ερντογάν μπορεί να απολαμβάνει τη μέγιστη σημερινή λαϊκή υποστήριξη. Όμως στους καιρούς μας τίποτε πιο αβέβαιο και επισφαλές από την οικονομία…