Στην διάρκεια της αντιμνημονιακής περιόδου εμφανίστηκαν στην ελληνική πολιτική σκηνή πάνω από 60 κόμματα, έτοιμα να σώσουν την χώρα. Η μπίλια της πολιτικής ρουλέτας κάθισε στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ασθμαίνοντας κάθε φορά, μόλις που κάλυπτε το 3% που του επέτρεπε να έχει μια στοιχειώδη εκπροσώπηση στη Βουλή. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής παραδοξότητας που οφείλονται στην πλήρη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, τα εισπράττουμε τα δυο τελευταία χρόνια. Σ’ ένα παντελώς ανέτοιμο (για να κυβερνήσει στοιχειωδώς) κόμμα και σ’ ένα ακροδεξιό μόρφωμα δόθηκε η εξουσία και αυτό το συνονθύλευμα κλήθηκε εκ των πραγμάτων να δώσει λύσεις.  Η τραγωδία -με όρους ευτελούς κωμωδίας- που ακολούθησε, βιώνεται τραυματικά στην καθημερινότητά μας.  

 

Ένα από τα θεμελιώδη λάθη  που έγιναν, είναι ότι η αρνητική και όχι θετική ψήφος που έλαβαν, είχε χαρακτήρα τιμωρητικό προς το παλιό πολιτικό σύστημα και όχι εμπιστοσύνης στο νέο που πριμοδοτήθηκε. Ήταν ξεκάθαρα μια επιπόλαιη πράξη εκδίκησης που υποδηλοί δραματική πολιτική ανωριμότητα ή σωστότερα, μια προσπάθεια εθνικής  αυτοχειρίας. Το λάθος της εκδικητικής ψήφου ήρθε να συμπληρωθεί με όρους εθνικής καταστροφής με την ερμηνεία της ως ιδεολογικής μεταστροφής του εκλογικού σώματος. Αίφνης, οι ψήφοι της Κατίνας και της Παναγιώτας που ανάβουν καντήλια, παρακολουθούν τον εσπερινό και δέονται υπέρ των ψυχών και του αντιμνημονιακού αγώνα ενάντια στην άπιστη Ευρώπη, εξελήφθησαν και ερμηνεύτηκαν ως ταυτόσημες ιδεολογικά με αυτές των συντρόφων Κυρίτση και Φίλη. Αν συνυπολογίσει κανείς και το εκρηκτικό μίγμα των καλοδεχούμενων ψήφων του ακροδεξιού μορφώματος των ΑΝΕΛ, εύκολα πείθεται για την ιδεολογική ομοιογένεια αυτής της κυβέρνησης που κατά τα άλλα …στοιχειώνει τον κο Σκουρλέτη και όλους τους ηθικά πλεονεκτούντες ιππότες της Αριστεράς.

 

Παρακολουθώντας δυο χρόνια τώρα τους χειρισμούς της κυβέρνησης, θα πρέπει κανείς να πάσχει από βαθύτατη τυφλότητα και φανατισμό για να μην διακρίνει τον εγκληματικών διαστάσεων ερασιτεχνισμό της, την αμφιθυμία της ανάμεσα στις ξεπερασμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις και στην πραγματικότητα, την προσήλωσή της στο κομματικό συμφέρον. Η κυβέρνηση, το δίχως άλλο, ασκεί πολιτική με γνώμονα την παραμονή της στην εξουσία. Αυτό διαπραγματεύεται σκληρά με πολιτικούς και κοινωνικούς πόρους που της εμπιστεύτηκε η λαϊκή ψήφος για την σωτηρία της χώρας – και όχι του Καλογρίτσα. Ασκεί την πλέον ακραία κομματική πολιτική και οι πρόθυμοι βουλευτές της ακολουθούν τα βήματα του πρωθυπουργού που ως νέος Μεσσίας περπατά πάνω στα κύματα -τι κι αν στο πάτο της θάλασσας αντικατοπτρίζεται πνιγμένη η χώρα…  

 

Μετά από μια βασανιστική περίοδο (η οποία δυστυχώς θα βρει την επαναστατική της συνέχεια στις επόμενες κινήσεις των νυν κυβερνώντων  όταν θα αντιπολιτεύονται τα μέτρα που ψήφισαν με την συμφωνία της Μάλτας που γιορτάστηκε με τιμές …Γιάλτας), είναι φανερό ότι δυο ήταν οι βασικοί «εθνικοί» στόχοι της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ: Ο πρώτος αφορούσε στην παραμονή του στην εξουσία και ο δεύτερος στην υπογραφή μέτρων τα οποία θα φορτώσουν στην επόμενη κυβέρνηση.
Πέτυχαν και στους δυο στόχους και δικαίως πανηγυρίζουν!
 

Καλό Πάσχα!