Τον Ιούλιο του 2014 ο αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας δήλωνε σχετικά με τις προθέσεις της κυβέρνησης των Σαμαρά – Βενιζέλου να προχωρήσει στην αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ:

«Το σχέδιο εκποίησης – ξεπουλήματος της στρατηγικής σημασίας επιχείρησης για την ελληνική οικονομία και της υψίστης σημασίας επιχείρησης για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, όπως είναι η ΔΕΗ, είναι ένα εθνικό έγκλημα που πρέπει να αποτραπεί και θα αποτραπεί μόνο αν υπάρξει μια πλατιά παλλαϊκή κοινωνική και πολιτική ενότητα».

Σήμερα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δηλώνει ότι είναι έτοιμη να απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια και την εποπτεία, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να κλείσουν κάποιες ακόμη «λεπτομέρειες» που εμπεριέχονται στην τρέχουσα τρίτη αξιολόγηση.

Μια από αυτές τις λεπτομέρειες είναι η ΔΕΗ. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της τρίτης αξιολόγησης προβλέπεται η πώληση σε ιδιώτες λιγνιτικών σταθμών της ΔΕΗ που παράγουν το 40% του δυναμικού της επιχείρησης. Η συμφωνία για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ έχει ουσιαστικά κλείσει και περιλαμβάνει τις μονάδες στο Αμύνταιο, στη Φλώρινα, μαζί με άδεια για κατασκευή και δεύτερης μονάδας στην ίδια περιοχή, καθώς και τις σύγχρονες μονάδες Μεγαλόπολη 3 και 4.

Επιπροσθέτως, για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση, εκτός των άλλων (προαπαιτουμένων), θα πρέπει να δοθούν στους επενδυτές και τα ορυχεία λιγνίτη που τροφοδοτούν με καύσιμο τις μονάδες σε Μεγαλόπολη και Φλώρινα (Βεύη, Αχλάδα, Κλειδί). Εάν, μάλιστα, δεν υπάρξει ενδιαφέρον, η ΔΕΗ θα υποχρεωθεί να πουλήσει και υδροηλεκτρικές μονάδες, κάτι που εν πολλοίς θα εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα του market test, που θα πραγματοποιηθεί εντός του Δεκεμβρίου.

Με άλλα (απλούστερα) λόγια, το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ολοφάνερο: το μόνο που αλλάζει σ’ αυτόν τον τόπο από το 2010 που μπλέξαμε με τα μνημόνια και τις εποπτείες είναι οι κυβερνήσεις, οι οποίες πληρώνουν το κόστος της υλοποίησης των πολιτικών (απαιτήσεων) των δανειστών.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ πράγματι αποδεικνύεται χαλκέντερη σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Ωστόσο, το (πολιτικό) κόστος, όπως είναι γνωστό, πληρώνεται στην κάλπη. Και η ΔΕΗ είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα απόστασης μεταξύ λόγων και έργων της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης…