Δεν έχω κρύψει ποτέ τα πολιτικά μου – και όχι μόνο – αισθήματα. Είμαι γνωστών κεντροαριστερών πεποιθήσεων σε όλη μου τη διαδρομή των 35 ετών. Προσπαθώ να είμαι έντιμος επαγγελματίας που σέβεται τις αρχές και τις παραδόσεις της δουλειάς. Ο «Φιλελεύθερος» είναι μια κανονική πλουραλιστική εφημερίδα που σέβεται τις αρχές της ελεύθερης ακηδεμόνευτης ενημέρωσης και αυτό θα το δείτε ακόμη πιο καθαρά το επόμενο διάστημα. 

Το σημείωμά μου στην πρώτη έκδοση της εφημερίδας απαντά σε καλόπιστους και άσπονδους φίλους: «…Γιατί αναλαμβάνω λοιπόν τη διεύθυνση μιας εφημερίδας που εκφράζει τον φιλελεύθερο χώρο; Επειδή στην εποχή μας ο πολιτικός αντίπαλος όλων μας είναι οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Ο εχθρός μας είναι αυτό το κύμα που σάρωσε την Ευρώπη, είτε εκφράστηκε με τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς είτε της Άκρας Αριστεράς, που στη χώρα μας έφτασε δυστυχώς να κυβερνήσει. Αυτό το κύμα καλούμαστε να αναχαιτίσουμε με τις δυνάμεις που έχει ο καθένας στη διάθεσή του. Και με πίστη στις αρχές της ενημέρωσης και του πλουραλισμού. Θα υπηρετήσω και από αυτή τη θέση τις αρχές αυτές, όπως το έκανα έως τώρα: μαχητικά».

 

Οι εφημερίδες και γενικώς το χαρτί δεν έχουν πεθάνει. Μπορεί να «ζήσουν» παράλληλα με το ηλεκτρονικό. Ασφαλώς έχουν συρρικνωθεί, αλλά πάντα υπάρχει χώρος για ένα καλό φύλλο, ειδικά αυτή την γκρίζα εποχή της καθοδηγούμενης ενημέρωσης και της λυσσώδους προσπάθειας ποδηγέτησης των ΜΜΕ. Στην Ελλάδα εξοντώθηκαν και με δική τους ευθύνη πολλές εκδοτικές επιχειρήσεις. Η σημερινή εξουσία θέλει απόλυτο έλεγχο στα μέσα ενημέρωσης και εν πολλοίς το έχει πετύχει. Υπάρχουν ακόμη νησίδες ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Η ιστορία έχει διδάξει πως όσοι επιχείρησαν να ελέγξουν την ενημέρωση στο τέλος πλήρωσαν βαρύ τίμημα. Είναι θέμα χρόνου.

 

Στον ΔΟΛ και στον Σταύρο Ψυχάρη χρωστάω σχεδόν τα πάντα. Πέρασα εκεί συνολικά πάνω από 22 χρόνια και δεν σβήνουν. Τα τελευταία δύο χρόνια που γύρισα από καθήκον και χρέος οφειλόμενο ήταν δύσκολα και ενίοτε δραματικά. Θα τα γράψω κάποια στιγμή σε ένα βιβλίο. Είμαι όμως πολύ υπερήφανος για τον αγώνα που δώσαμε με τόσους συναδέλφους και κρατήσαμε τις εφημερίδες ανοικτές κόντρα στις επιθυμίες της εξουσίας και άλλων πολλών. Αυτή η περίοδος πέρασε και τα μέσα του ΔΟΛ είναι ακμαία και δυνατά – με ή χωρίς εμένα δεν έχει καμιά σημασία. Η ιστορία μάς λυπήθηκε και δεν μας… έσκασαν στα χέρια.

Είπα πράγματι φεύγοντας από τα «Νέα» ότι έκλεισε ένας κύκλος και είναι αλήθεια. Έφυγα γεμάτος μόνο θετικά συναισθήματα και συγκινήσεις. Δεν πήγε τίποτε στραβά, απλώς ολοκληρώθηκε αυτή η προσπάθεια. Τώρα πάμε για νέες περιπέτειες στον «Φιλελεύθερο».