Οι τεράστιες ευθύνες της πολιτείας είναι διαχρονικές: τα ίδια λάθη, οι ίδιες παραλήψεις, η ίδια αδιαφορία, ανικανότητα και αναισθησία που δεν οδηγεί σε καμία ανάληψη ευθυνών επαναλαμβάνονται με εξοργιστικό τρόπο ώστε να αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει σ’ αυτήν την ανάλγητη χώρα. Σ’ αυτήν τη χώρα όπου πεισματικά δεν αλλάζει τίποτα. Σ’ αυτήν τη χώρα που δεν έχει βρεθεί ούτε ένας αρμόδιος για δείγμα ο οποίος για λόγους στοιχειώδους ευσυνειδησίας θα παραιτηθεί συντετριμμένος.

Δεν παραιτείται κανείς.

Δεν φταίει κανείς παρά μόνο οι ζώντες και τεθνεώντες (πολίτες καταπατητές) της τραγωδίας.

Προφανώς έχουμε να κάνουμε με νέα πολιτικά ήθη.

Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά στον απόλυτο εκβαρβαρισμό της πολιτικής.

Προφανώς και βιώνουμε την πολιτική στο πάτο της τροφικής αλυσίδας με δεκάδες καμένους νεκρούς την μνήμη των όποιων σκυλεύουν μπροστά στα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης άθλιοι Καμμένοι εκπρόσωποι της αθλιότερης κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ ο τόπος σε κυνισμό, ιδιοτέλεια, ανικανότητα, αναλγησία, παράκρουση με την εξουσία.

Η χώρα βιώνει το απόλυτο δράμα, με έναν πρωθυπουργό ο οποίος ανάμεσα σε δυο εκατόμβες νεκρών μέσα σε μερικούς μήνες δοκιμάζει χασκογελώντας γραβάτες και ετοιμάζει κατά τα γνωστά κομμουνιστικοφασιστικά πρότυπα παράτες και εορτασμούς για τα τερατουργήματα της διακυβέρνησής του.

Μετά την βιβλική καταστροφή αναρωτιέται κανείς με συντριβή και οργή πού είναι το δίκαιο, πού είναι το ηθικό και πότε επιτέλους οι πράξεις θα αντικαταστήσουν τις στάχτες…