Αν παρακολουθήσει κανείς με προσοχή τη ρητορική της προεκλογικής Βαβέλ, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει ότι όλα τα τεράστια και πολυσύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα συνοψίζονται στο αν θα διατηρηθούν οι συντάξεις στο επίπεδο των 22 μειώσεων που επέφερε ο νόμος Κατρούγκαλου.

Η κυβέρνηση έχει την επικοινωνιακή δυνατότητα  να χειριστεί 22 μειώσεις δικές της και να παρουσιάσει σαν τεράστιο αγωνιστικό επίτευγμα της διακυβέρνησής της το να μην μειωθούν άλλο – για κανένα εξάμηνο μέχρι να περάσουν οι εκλογές και να αναγκαστεί να τις μειώσει η επόμενη κυβέρνηση ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι αντιπολίτευση, να ανέβει στα κάγκελα  καταγγέλλοντας την κοινωνική αναλγησία της περικοπής των συντάξεων. Στην Ελλάδα αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών και σε αυτό εξαντλούνται οι απαιτήσεις της κοινωνίας…  

Από την άλλη έχουμε μια κοινωνία η οποία εστιάζει το ενδιαφέρον της στο αν θα μειωθεί ή δεν θα μειωθεί η σύνταξη του παππού για 23η φορά κι όχι στο ότι τα παιδιά της θα είναι άνεργα στον αιώνα τον άπαντα, κι όχι στο ότι ξενιτεύτηκαν ήδη 500 χιλιάδες άριστοι νέοι με ότι αυτό πραγματικά σημαίνει για την χώρα, και όχι στο ότι με αυτές τις γελοίες πολιτικές θα τιναχτεί στον αέρα ότι απέμεινε από το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, και όχι στο ότι η μείωση θα γίνει έτσι κι αλλιώς –  αλλά επιμένει να γίνει αντικείμενο ελεεινής και φτηνής εκμετάλλευσης για άλλη μια φορά ώστε να ενσαρκώσει  τον πολυπόθητο εθνικό ρόλο του προδομένου -για μια ακόμα φορά- λαού.

Στην περίοδο της κρίσης, πλειοδοτεί σταθερά εδώ και χρόνια η ηλιθιότητα. Ο πιο ηλίθιος κερδίζει, η μεγαλύτερη βλακεία βραβεύεται, οι καταστροφικές ιδέες και αντιλήψεις κυριαρχούν συντριπτικά. Μήπως ήρθε ο καιρός, η κοινωνία να αναζητήσει το πρόβλημα μέσα στους κόλπους της και να μην το ψάχνει εις μάτην εκτός των τειχών της;