Ο κ. Μπερίσα, ο αξιότιμος κύριος Μπερίσα ζήτησε να μη γιορτάζεται το ΟΧΙ στη Βόρειο Ήπειρο. Το ίδιο προσπαθούν και για την ελληνική επικράτεια κι ορισμένοι Συριζαίοι – προτιμούν τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Αθήνας. Γενικώς, χρειαζόμαστε πιο εύθυμες γιορτές, λόγου χάριν για τις ευχαριστίες (Ημέρα των Ευχαριστιών) του κ. Σημίτη στις ΗΠΑ για τα Ίμια, ή για τις κωλοτούμπες του Τσίπρα ή την παγκόσμια ημέρα για τις ΜΚΟ.

  Έχουμε άλλωστε μακρά παράδοση σε κάτι τέτοια. Κάποτε οι Αθηναίοι ανακήρυξαν θεό τον Αδριανό. (Βεβαίως ο Αδριανός ήταν θεός, αλλά οι Αθηναίοι ήταν απλώς κόλακες). Και στο καπάκι, οι Σκοπιανοί ζητούν αναθεώρηση των βιβλίων της Ιστορίας, έτσι όπως διδάσκεται στα σχολεία μας. Θα πρότεινα στον comedian κ. Γαβρόγλου να την καταργήσει τελείως όπως τα Λατινικά, είναι πιο ανθρωπιστικό άλλωστε από τον διαρκή ανασκολοπισμό της.

  Μεγάλωσα πιτσιρικάς στον Πύργο με Μπιθικώτση, Μοσχολιού, ουζερί στα πέριξ και συνεργεία, με Δομάζο, Σιδέρη, Μίμη Παπαϊωάννου – άλλος Όλυμπος!

  Μετά ανδρώθηκα, Μίκης, Μάνος, Θάνος, Αθήνα, ταξίδια, βιβλία, ΚΚΕ, πράματα και θάματα. Πενιές-ριπές καθώς η Μπέλλου ξεκινά να τραγουδήσει τον απόκληρο, από τους Έλληνες του καιρού μου γνώρισα τον αφρό και τους πολλούς απλούς, τώρα ξέρω πώς να ανάβω κερί στον Όλυμπο και θέλω να πεθάνω ακτήμων.

  Ο πρώτος άνθρωπος σκόνταψε, έπεσε και ξανασηκώθηκε. Μετά έπεσε πάλι και πάλι σηκώθηκε. Έτσι γεννήθηκε ο χορός.

  Στα φύλλα της βελανιδιάς περνώντας ο άνεμος, προσπάθησαν οι άνθρωποι να ακούσουν την πνοή του Θεού. Έτσι γεννήθηκε η μουσική.

  Κοιτώντας ο ένας τα μάτια του άλλου, γεννήθηκε το θέατρο.

  Κι όπως έλεγε ο Θούκυ (χαϊδευτικό – κατά τους γιους μου – του Θουκυδίδη) για τον Καραϊσκάκη: άμα ζήσεις θα τους γαμήσεις, αν πεθάνεις θα σου κλάσουν τον μπούτζον. Κοσμογονία και πατριδογνωσία πάνε μαζί, σύντροφοι. Σε κάθε φύλλο, σε κάθε γραμμή και αράδα του πολιτισμού των ανθρώπων βρίσκεται το ξόρκι, η ασπίδα και το οδόφραγμα απέναντι στην πολιτική των μωρών, δηλαδή των θηρίων.

  Βάλε λίγο το «Χρονικό» και την «Ιθαγένεια» να ακούσουμε απόψε, στα αστικά τοπία που ζωγράφισε ο Ντε Κίρικο την ηχώ μας, κι όταν μάθω πώς γεννήθηκε η ζωγραφική θα τα πούμε (περί αυτών) πάλι. Να φωνάξουμε τότε στην παρέα μας και τον Αινεία που δεν παραδέχθηκε την ήττα.

  Καθ’ ότι ώς το τέλος θα μας πάνε τα πολιτικά δικαιώματα των ποιητών, Αργοναύτες μου…

 

email: [email protected]