Είμαι από τους ένθερμους θιασώτες του Μετρό, από εκείνους που το θεωρούν δείγμα πολιτισμού, ένα πολύτιμο μέσο στο πλευρό του πολίτη που συμβάλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της πρωτεύουσας, μιας πρωτεύουσας δυσλειτουργικής και εχθρικής απέναντι στους κατοίκους της.

 

Είμαι από τους ένθερμους θιασώτες του Μετρό, από εκείνους που το θεωρούν δείγμα πολιτισμού, ένα πολύτιμο μέσο στο πλευρό του πολίτη που συμβάλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της πρωτεύουσας, μιας πρωτεύουσας δυσλειτουργικής και εχθρικής απέναντι στους κατοίκους της. Ταυτόχρονα, συμβάλλει καθοριστικά στην αποσυμφόρηση  της κυκλοφορίας και στην οικολογική εξυγίανση, εξυπηρετεί μια τερατούπολη πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που στριμώχνονται σε ένα χώρο που μετά βίας θα μπορούσε να φιλοξενήσει 800.000 ανθρώπους…  Αν προσθέσει δε κανείς και τις δεκάδες εκατοντάδων επισκεπτών της από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό καθημερινά, αντιλαμβάνεται την πολυτιμότητά του και την καθοριστική σημασία της σωστής λειτουργίας του. Πρόκειται για ένα απόκτημα του οποίου η τεράστια προσφορά δεν έχει εκτιμηθεί αναλόγως από κανέναν κι αυτό είναι ένα ακόμα θλιβερό σύμπτωμα της κρίσης αξιών που διαπερνά την κοινωνία μας και τους θεσμούς της, αλλά και γενικότερα της μεμψίμοιρης  αντίληψής μας απέναντι στις κατακτήσεις μας, καθώς είμαστε δέσμιοι μιας ιδεοληπτικής κουλτούρας διαμαρτυρίας.

Ωστόσο, εδώ και αρκετό καιρό είναι εμφανή τα σημάδια παραίτησης και απαξίωσης του μέσου. Τα σημάδια αυτά έγιναν ακόμα πιο φανερά μετά την εγκατάσταση αυτόματων μηχανημάτων έκδοσης εισιτηρίων και την απουσία ανθρώπων που να μπορούν να προσφέρουν πληροφορίες και διάφορες εξυπηρετήσεις.

Ο τρόπος λειτουργίας των αυτόματων μηχανημάτων είναι απαράδεκτος,  αντιλειτουργικός, χρονοβόρος και πολύπλοκος για τον μη εξοικειωμένο σε αυτοματισμούς, πολίτη – και μάλιστα υπό την πίεση των τεράστιων ουρών που δημιουργούνται εξ αιτίας της καθυστέρησης έκδοσης των αυτομάτων μηχανών.  Το σύστημα αυτό είναι πλήρως αποτυχημένο και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να το κατανοήσει κανείς αυτό.

Το πρωί της Πέμπτης 20 Δεκεμβρίου, ήθελα να επαναφορτίσω την κάρτα μου με την μηνιαία δόση των 30 ευρώ ελευθέρων διαδρομών. Μέχρι τώρα φρόντιζα να το πράττω από τα εκδοτήρια διότι απεχθάνομαι τις αυτόματες μηχανές και από προσωπική αδυναμία μπερδεύομαι με τα ηλεκτρονικά συστήματα όταν μάλιστα οι συναλλαγές γίνονται υπό την πίεση ενός γενικού εκνευρισμού που δημιουργεί το αναποτελεσματικό σύστημα και η πίεση των ανθρώπων που περιμένουν.

Βάζοντας 40 ευρώ για το εισιτήριο των 30, χτύπησα προφανώς κατά λάθος επαναφόρτιση σε  40 ευρώ εισιτήρια.

Προσπάθησα να βρω έναν υπάλληλο, όχι στο ταμείο της Πανόρμου που είναι κλειστό αλλά στο απέναντι γραφείο όπου συνήθως είναι ένας ή δυο υπάλληλοι. Κανείς δεν υπήρχε (Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου ώρα 11. 51). Περίμενα ένα δεκάλεπτο, έπρεπε να βιαστώ γιατί είχα ραντεβού, δεν εμφανίστηκε κανείς.

Στο κατάστημα του Συντάγματος έσπευσα να διαμαρτυρηθώ. Με άκουγε ένας σεκιουρητάς και δυο αστυνομικοί που προφανώς ήταν αναρμόδιοι αλλά οι μόνοι πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν με ευγένεια που με εντυπωσίασε. Οι καθ’ύλην αρμόδιοι υπάλληλοι ήταν εξοργιστικά αδιάφοροι με κείνο το βαριεστημένο ύφος που σε κάνει  να νιώθεις  ότι τους ενοχλείς με δικές σου σκοτούρες που …δεν τους αφορούν. Το ύφος μερικών αλλά και τα λόγια τους ενείχαν και ένα μείγμα ειρωνείας,  μαγκιάς και αγένειας. Η μοναδική απάντηση που πήρα από μια υπάλληλο η οποία βαριεστημένα με αντιμετώπισε, ήταν να μετατρέψει το δικό μου πρόβλημα σε συνδικαλιστικό δικό της, για να αγωνιστώ για τα συντεχνιακά της αιτήματα. Μάλιστα, ολοκλήρωσε τις αγενείς της εξηγήσεις με ένα κοφτό «Τέλος». Να μην την ενοχλήσω άλλο.  

Αναρωτιέται κανείς πώς μια εταιρεία που έσκαψε εκ θεμελίων την Αθήνα εκπληρώνοντας ένα γιγαντιαίο από κάθε άποψη  έργο, δεν μπορεί στοιχειωδώς να κόβει εισιτήρια, να έχει ευγενικούς και εξυπηρετικούς υπαλλήλους που να βρίσκονται στη θέση τους και να γνωρίζουν το βασικό: ότι τα 40 ευρώ που έχασα εξ αιτίας ενός ανόητου και αναποτελεσματικού συστήματος με τα εισιτήρια, πηγαίνουν και για την μισθοδοσία τους, ώστε να έχουν την στοιχειώδη υποχρέωση να εξυπηρετούν τον πολίτη και όχι να φέρονται με αηδιαστική αδιαφορία και επαγγελματική θρασύτητα απέναντι του…