Γλώττα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει. «Είμαι διάτρητος» δήλωσε ο Τσίπρας: Ήγουν κόσκινο, σουρωτήρι (το Λεξικό), κάτι σαν τενεκές ξεγάνωτος, καθότι αγάνωτος ο τενεκές σκουριάζει κι άμα σκουριάζει κάνει τρύπες. Τρούπες. Οπές.

  Πάντως, η ικανότητα του Τσίπρα στις ελληνικούρες συναγωνίζεται πλέον με τα σαρδάμ του Σημίτη και τα αρτσιμπούρτζι του Γιωργάκη. Αν και άνευ πάτου ο πίθος των Δαναΐδων ο αγαπημένος της κυρίας Μεγαλοοικονόμου είναι ικανός να τον γεμίσει ξέχειλα. Το είχε έκπαλαι το χάρισμα, αλλά τελευταίως ρετάρει υπεράγαν.

  Όμως αυτό είναι το λιγότερο. Το αξιοσημείωτο είναι η αυταρέσκεια με την οποίαν ακάθεκτος επιτίθεται αυτός ο άνθρωπος κατά των ελληνικών (άσε τα αγγλικά! Στη Γηραιά Αλβιώνα ο ρήτορ αναζητείται και καταζητείται), στην περίπτωση που αντιλαμβάνεται τη διαφορά.

  Είναι αδύνατον ο Τσίπρας να μη γνωρίζει για τις γλωσσικές του αγριότητες. Ακόμα και αν δεν τις αντιλαμβάνεται κάποιος θα πρέπει να του έχει μιλήσει για αυτές. Εκτός και αν οι παρακοιμώμενοι του Ηγεμόνος εκ Δυτικής Λιβύης τρέμουν μπροστά στον τροφοδότη τους και πασάρουν ο ένας στον άλλον τη φωτιά και τα κάστανα.

  Όπως και να ’χει, ο Τσίπρας δείχνει να απολαμβάνει την καταισχύνη. Μια νέα μορφή ναρκισσισμού γεννιέται. Καλύτερα όλων το υποσημείωσε ο ίδιος με μιαν ακόμα φράση από την ίδια συνέντευξη στον ΑΝΤ1 και τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου. Όστις εμβρόντητος άκουσε τον Τσίπρα να λέει ότι «δεν γεννήθηκα με τη Δαμόκλειο σπάθη να γίνω πρωθυπουργός». Εδώ τα Λεξικά ντύνονται καλόγριες και κλείνονται σε μοναστήρι.

  Πολλοί υποτιμούν το γλωσσικό αίσθημα και θεωρούν την κακοποίηση της γλώσσας ήσσονος σημασίας ολίσθημα. Λάθος. Άλλωστε δεν χρειάζεται να εκφράζεται κανείς με μεγαληγορίες, εκτός κι αν είναι εξυπνάκιας και ψάχνει κάτι φανταχτερό να πει για να εντυπωσιάσει. Κάτι όπως η Βασιλειάδου στις κωμωδίες του Τσιφόρου, όπου αντί να μιλά απλά, λαγαρά και κατανοητά, αμόλαγε πομφόλυγες.

  Λέγονται όμως απλά, χωρίς φιοριτούρες και λαγαρά τα ψέματα;