Ο Ντόναλντ Τραμπ τα έχει κάνει όλα. Έχει καυχηθεί για το ότι φρόντιζε να πληρώνει ελάχιστο φόρο. Έχει πει ανήκουστα πράγματα σε ξένους ηγέτες. Έχει τσακωθεί με την Ε.Ε. Έχει απαξιώσει το ΝΑΤΟ. Έχει επιχειρήσει να παρεμποδίσει τη δικαιοσύνη, όπως κατέδειξε η έκθεση Μιούλερ για «συνδέσμους» μεταξύ της προεκλογικής καμπάνιας του Τραμπ και της Ρωσίας. 

Επί μήνες οι Δημοκρατικοί θέλουν να προχωρήσουν σε διαδικασία παραπομπής του Τραμπ. Και επί μήνες η Νάνσι Πελόζι, η επικεφαλής των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο, τους απέτρεπε λόγω της χιονοστιβάδας των συνεπειών που θα είχε μια τέτοια απόφαση. Όμως, ξαφνικά, η Πελόζι ανακοίνωσε ότι δίνει τη συγκατάθεσή της για την έναρξη της επίσημης έρευνας παραπομπής του Αμερικανού Προέδρου. 
Γιατί, όμως, ύστερα απ’ όλα αυτά, γίνεται τώρα; Και σε τι ακριβώς προσβλέπουν οι Δημοκρατικοί;

Η διαδικασία παραπομπής ενός Προέδρου, πέρα από συνταγματική πρόβλεψη, δεν παύει να αποτελεί και μια πολιτική καμπάνια, που δημιουργεί τη δική της δυναμική και παράγει επιμέρους αποτελέσματα, ακόμα και αν στο τέλος δεν οδηγήσει σε καταδίκη – αποχώρηση. Αναπόφευκτα, η διαδικασία υποκρύπτει ρίσκο και για τις δυο πλευρές, Τραμπ και Δημοκρατικών. 
Η Πελόζι έκανε ένα τόσο σημαντικό αλλά και επικίνδυνο βήμα επειδή θεώρησε ότι η συμπεριφορά του Προέδρου προς την ουκρανική κυβέρνηση «έσπασε» μια κόκκινη γραμμή.
Ο Τραμπ φέρεται να γνωστοποίησε στην κυβέρνηση της Ουκρανίας ότι οι σχέσεις της με την Αμερική, συμπεριλαμβανομένης της παροχής στρατιωτικής βοήθειας, εξαρτώνται από το αν το Κίεβο θα ερευνήσει την οικογένεια ενός πολιτικού αντιπάλου του Τραμπ, του Τζο Μπάιντεν. Αυτό ερμηνεύεται ως υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ από τον Αμερικανό Πρόεδρο, λόγω μιας δικής του πολιτικής «βεντέτας». 

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ συχνά δίνει υποσχέσεις βοήθειας σε μια ξένη χώρα με αντάλλαγμα να γίνει αυτό που θέλει η Αμερική. Η περίπτωση της Ουκρανίας, όμως, είναι διαφορετική. Η Αμερική έχει συμφέρον να διασφαλίσει ότι η Ουκρανία είναι σε θέση να αμυνθεί έναντι της ρωσικής επιθετικότητας, γι’ αυτό το Κογκρέσο ενέκρινε ένα πακέτο 391 εκατ. δολαρίων σε στρατιωτική βοήθεια προς τη νεοεκλεγείσα ουκρανική κυβέρνηση. 
Ο Τραμπ, όμως, κατηγορείται ότι έπραξε ενάντια στο εθνικό συμφέρον της Αμερικής όταν «πάγωσε» αυτήν τη βοήθεια, ενώ ταυτόχρονα πίεζε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον Ουκρανό Πρόεδρο, να ερευνήσει τον Χάντερ Μπάιντεν, που είχε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ουκρανία. Ο Χάντερ Μπάιντεν είναι γιος του Τζο Μπάιντεν, φαβορί για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Και για να περάσει, φαίνεται, το προεδρικό «μήνυμα» πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Τραμπ έστειλε και τον προσωπικό του δικηγόρο να συναντήσει σύμβουλο του Ζελένσκι και να του επαναλάβει την επιθυμία του.

Σε μια χώρα όπως η Ουκρανία, με τέτοια προβλήματα διαφθοράς και σε τόσο ευάλωτη θέση, το μήνυμα δεν χρειαζόταν να είναι πιο ξεκάθαρο. Η σύνδεση μεταξύ της αμερικανικής υποστήριξης και της έρευνας κατά των Μπάιντεν είχε καταστεί σαφής: Εσείς μας δίνετε λάσπη κατά του Μπάιντεν κι εμείς σας δίνουμε λεφτά και όπλα.
Για τους Δημοκρατικούς η συμπεριφορά του Τραμπ μοιάζει με δωροδοκία ή εκβιασμό. Και η εργαλειοποίηση του δημόσιου χρήματος και της ισχύος του αμερικανικού κράτους για να κυνηγήσει έναν εσωτερικό πολιτικό εχθρό συνιστούν κατάχρηση εξουσίας. 

Η αλλαγή πλεύσης
Ποιο, όμως, θα ήταν το ρίσκο αν οι Δημοκρατικοί δεν ξεκινούσαν διαδικασία παραπομπής;
1. Οι Δημοκρατικοί εκτίμησαν ότι, αν αρνούνταν να προχωρήσουν σε διαδικασία παραπομπής, τότε θα δημιουργούνταν ένα προηγούμενο για όλους τους μελλοντικούς Προέδρους. Δηλαδή, όλα όσα έχει κάνει ο Τραμπ έως τώρα, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης της Ουκρανίας, θα θεωρούνταν θεμιτά.
2. Επιπλέον, θα περνούσε το μήνυμα προς όλους, συμμάχους και εχθρούς των ΗΠΑ, ότι το να κατασκοπεύουν Αμερικανούς, που είτε παίζουν σημαντικό ρόλο είτε θα μπορούσαν στο μέλλον να αποκτήσουν σοβαρή επιρροή, είναι ένας ωραιότατος τρόπος να εξασφαλίσουν την εύνοια ενός Αμερικανού Προέδρου. 

Οι κίνδυνοι
Ποια είναι τα μεγάλα ρίσκα τώρα, μετά την εκκίνηση των διαδικασιών;
● Οι ψηφοφόροι βλέπουν τη διαδικασία παραπομπής ως ένα έσχατο μέτρο, όχι σαν ένα πολιτικό κόλπο για να πληγεί ο Πρόεδρος του αντίπαλου κόμματος. Αν οι ακροάσεις που θα ακολουθήσουν αποδειχθούν πολύ περίπλοκες για να τις παρακολουθεί το κοινό, τότε οι Δημοκρατικοί μπορεί να φανούν αναποτελεσματικοί και μνησίκακοι. 
● Ακόμα κι αν η Βουλή των Αντιπροσώπων αποφασίσει την παραπομπή του Τραμπ, θεωρείται σχεδόν απίθανο ότι θα κριθεί ένοχος από την αναγκαία πλειοψηφία των 2/3 στη Γερουσία, όπου οι Ρεπουμπλικανοί ελέγχουν τις 53 από τις 100 έδρες.
● Το τι θα προκύψει σχετικά με τις δραστηριότητες του γιου του Μπάιντεν στην Ουκρανία θα παίξει κι αυτό τον ρόλο του. Νομικά, το αν οι δραστηριότητες του γιου Μπάιντεν ήταν βρόμικες ή όχι δεν έχει καμία σχέση με το αν ο Τραμπ έκανε κατάχρηση εξουσίας ή όχι. Πολιτικά, όμως, θα μπορούσαν οι Δημοκρατικοί να δώσουν το πάτημα στους Ρεπουμπλικανούς να στρέψουν εκτός θέματος την ατζέντα. Να ξεφύγει το θέμα από τη συμπεριφορά Τραμπ αυτή καθαυτή και να κατευθυνθεί προς τον Μπάιντεν.
● Εν τέλει μια αποτυχημένη διαδικασία παραπομπής που δεν θα καθαιρέσει, αλλά θα αφήσει τον Τραμπ στην προεδρία, θα μπορούσε να λειτουργήσει και υπέρ του. Ο Τραμπ θα κατέβαινε στις εκλογές ως ο Πρόεδρος που αθωώθηκε ύστερα από ένα εκτεταμένο «κυνήγι μαγισσών» που εξαπέλυσαν οι Δημοκρατικοί. Η εκλογική ομάδα του Τραμπ μονίμως λέει ότι όσο περισσότερο οι Δημοκρατικοί μιλάνε για παραπομπή τόσο καλύτερες είναι οι πιθανότητες του Τραμπ για επανεκλογή το 2020.
Μπορεί να φαίνεται ότι, παρά το υψηλό ρίσκο, οι Δημοκρατικοί επέλεξαν να κινηθούν με γνώμονα τις αρχές και όχι τον πραγματισμό. Όμως, θεώρησαν ότι αυτή ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή. 
Το σκάνδαλο γύρω από τη ρωσική «βοήθεια» στις εκλογές του 2016 θεωρήθηκε δύσκολο να αποδειχθεί και να αποκωδικοποιηθεί με επαρκή σαφήνεια. Η έκθεση Μιούλερ, αν και έπληττε τον Τραμπ, ήταν τεράστια και περίπλοκη. Ενώ η συγκεκριμένη υπόθεση μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι μοιάζει πολύ πιο εύκολη, πιο ξεκάθαρη. 
Όπως το περιέγραψε η «Washington Post», συνοψίζεται ουσιαστικά ως εξής: «Εν ενεργεία Αμερικανός Πρόεδρος φέρεται ότι μπλόκαρε στρατιωτικές δαπάνες προς χώρα – σύμμαχο που μάχεται κατά ενός εχθρού των ΗΠΑ (Ρωσία), με αντάλλαγμα πληροφορίες για έναν πιθανό αντίπαλό του στις επερχόμενες εκλογές». 

Τι γίνεται τώρα 
Οι Δημοκρατικοί θέλουν να τελειώσει η διαδικασία μέχρι το τέλος του έτους. Άρα, μέσα στους επόμενους δυο μήνες, έξι επιτροπές της Βουλής των Αντιπροσώπων θα πραγματοποιήσουν ακροάσεις στον Πρόεδρο. Θα στείλουν ό,τι υποθέσεις κρίνουν πως έχουν την υψηλότερη πιθανότητα για παραπομπή στη δικαστική επιτροπή. Η δικαστική επιτροπή θα αποφασίσει αν θα θέσει μια ή περισσότερες σε ψηφοφορία. 
Αν μια απλή πλειοψηφία ψηφίσει υπέρ, ο Τραμπ παραπέμπεται. Τότε ακολουθεί το τελικό στάδιο, όπου η υπόθεση θα κριθεί στη Γερουσία. Εκεί μπορεί ο Τραμπ να κηρυχθεί ένοχος μόνο με πλειοψηφία 2/3, δηλαδή, για να «πέσει», 20 ή περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί θα πρέπει να υποστηρίξουν την παραπομπή του, πράγμα που κρίνεται σχεδόν απίθανο.

Μία καίριας σημασίας πτυχή της υπόθεσης είναι ότι ο Τραμπ φέρεται να περιφρονεί την επιθυμία του Κογκρέσου να δοθεί η βοήθεια στην Ουκρανία για ζήτημα εθνικής ασφαλείας, με σκοπό να προχωρήσει την προσωπική του ατζέντα. Αρχικά ο Τραμπ είπε ότι μπλόκαρε τη στρατιωτική βοήθεια επειδή ανησυχούσε «για τη διαφθορά στην Ουκρανία». Τέτοια ανησυχία δεν είναι παράλογη, αν και οι Πρόεδροι δεν συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τους προσωπικούς τους δικηγόρους για πρωτοβουλίες κατά της διαφθοράς σε ένα κράτος.
Αρχικά ο Τραμπ αρνήθηκε ότι πίεσε την Ουκρανία, αλλά έπειτα παραδέχθηκε ότι «υπήρξε πίεση σε σχέση με τον Τζο Μπάιντεν». Όμως, ο Αμερικανός Πρόεδρος υποστηρίζει πως δεν υπήρξε δούναι και λαβείν, κι ότι η όποια πίεση άσκησε στον Ουκρανό Πρόεδρο ήταν θεμιτή. 

Στη σύνοψη του τηλεφωνήματος που βγήκε στη δημοσιότητα πράγματι δεν ακούγεται ο Τραμπ να λέει αυτολεξεί στον Ζελένσκι «αν ερευνήσετε τον Μπάιντεν, τότε θα πάρετε τα όπλα». Αλλά, όπως δήλωσαν και υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη συνομιλία, ο Ζελένσκι και η ομάδα του δεν αφέθηκαν με την παραμικρή αμφιβολία ότι το βασικό πράγμα που ενδιέφερε τον Αμερικανό Πρόεδρο ήταν ο Μπάιντεν.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που καθιστά τη συγκεκριμένη υπόθεση ξεχωριστή, αν όλα αυτά αποδειχθούν αληθινά, είναι ότι ο Τραμπ επιχείρησε να εξαναγκάσει ένα ξένο κράτος να αναμειχθεί σε αμερικανικές εκλογές, αυτές του 2020. Το όλο στόρι θυμίζει τον ρωσικό δάκτυλο στις εκλογές του 2016. Όμως, εκεί, ο Τραμπ θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι υπήρξε απλώς ο παθητικός αποδέκτης της ρωσικής βοήθειας. Τώρα είναι ο Τραμπ αυτός που ξεκίνησε την επαφή, χρησιμοποιώντας την ισχύ του αξιώματός του για προσωπικό του όφελος.

Αυτό που θα προσπαθήσουν οι Δημοκρατικοί, ακόμα κι αν στο τέλος δεν καταδικαστεί ο Τραμπ, είναι να «δουλέψει» η παραπομπή πολιτικά. Και για να γίνει αυτό πρέπει να παρουσιάσουν κατηγορίες όχι απλώς για παράπτωμα, αλλά για παράπτωμα που πηγαίνει πολύ πιο μακριά από ό,τι αναμένουν οι πολίτες. Παράδειγμα η παραπομπή του Μπιλ Κλίντον το 1998. Αν και παρουσιάστηκε ως παρακώλυση της Δικαιοσύνης, στην πραγματικότητα αφορούσε ένα σεξουαλικό παράπτωμα. Το κοινό γνώριζε ότι ο Κλίντον είχε παρελθόν με τέτοια θέματα και ουδέποτε στήριξε ιδιαίτερα την παραπομπή του. 

Αυτό που ουσιαστικά χρειάζονται όσοι θα παραπέμψουν τον Τραμπ είναι κάτι όπως αυτό που έριξε τον Νίξον. Όσο η υπόθεση Γουότεργκεϊτ αποκάλυπτε ότι ο Νίξον είχε χρησιμοποιήσει την ισχύ του για προσωπικό όφελος, τόσο περισσότερο οι ψηφοφόροι υποστήριζαν την παραπομπή του. 
Στη διαδικασία παραπομπής του Τραμπ, που ξεκινάει, υπάρχει ένα ανησυχητικό «προηγούμενο». Το γεγονός ότι η αναφορά Μιούλερ δεν επέφερε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην αποδοχή του Τραμπ από τους Αμερικανούς. 
Καθώς οι πιθανότητες να καταφέρει στον Τραμπ ένα πραγματικά ισχυρό χτύπημα είναι μικρές, η διαδικασία της παραπομπής θα μπορούσε να λήξει με τον Τραμπ να παραμένει σχετικά αλώβητος στην προεδρία θριαμβολογώντας ότι «επέζησε» και βαφτίζοντας κάθε κατηγορία εναντίον του ως «fake news», μάλιστα πάνω ακριβώς στο τάιμινγκ που θα ξεκινά η προεκλογική εκστρατεία.