Σκεφτόμουν όλη νύχτα τι να γράψω αυτή τη βδομάδα στη στήλη μου, λόγω Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.

Κάτι αισιόδοξο, σκέφτηκα. Αρχής γενομένης από το «Χρόνια πολλά».

Και όπως έγραφα «πολλά», ξαφνικά καρφώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα να υμνήσω το «Λίγο».

Όπως, λιγότερη κρατική βία, λιγότερα δικαιώματα να καταπατούνται.

Λιγότερος πόνος, λιγότερος φόβος, λιγότερη αυτοκαταστροφή.

Λιγότεροι φόροι, λιγότερος «ωχαδερφισμός», λιγότερη αδιαφορία για τους αναξιοπαθούντες.

Λιγότερα κακά βιβλία, λιγότερες μέτριες παραστάσεις, λιγότερες φτωχές ταινίες, λιγότερα αδιάφορα τραγούδια.

Λιγότερα βιβλία με λίγους αναγνώστες, λιγότερα μισοάδεια θέατρα.

Λιγότερα πανεπιστήμια να υπολειτουργούν, λιγότερα σχολεία χωρίς καθηγητές, λιγότερα λιμάνια χωρίς μόλους.

Λιγότερα νοσοκομεία με ράντζα, λιγότερα ψυχιατρεία με χαρισματικά μυαλά.

Λιγότερα χωριά χωρίς δρόμους, λιγότεροι αγρότες χωρίς σοδειά, λιγότεροι άνεργοι, λιγότεροι παραπονεμένοι συνταξιούχοι.

Λιγότερα γηροκομεία με εγκαταλελειμμένους γονείς, λιγότερα ορφανοτροφεία με παιδιά χωρίς αγκαλιά.

Λιγότερα αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους, λιγότεροι «δολοφόνοι», λιγότεροι κλέφτες, λιγότεροι ψεύτες, λιγότεροι «σωτήρες», λιγότεροι αχάριστοι…

Μακάρι η καινούργια χρονιά να μας επιφυλάσσει λιγότερες δυσάρεστες εκπλήξεις, λιγότερη απαξίωση, λιγότερο μίσος, λιγότερο κρύο στην ψυχή, λιγότερο σκοτάδι στην καρδιά.

Λιγότερους ανθρώπους χωρίς πατρίδα, λιγότεροι άνθρωποι με χαμένη πατρίδα, λιγότερες πατρίδες χωρίς ανθρώπους.

Λιγότερα αρχαία που θάβονται και ξαναθάβονται, λιγότερα πάρκα χωρίς δέντρα, λιγότερα δέντρα χωρίς καρπούς, λιγότερες ζωές χωρίς έρωτα…

Παρόλα αυτά, χρόνια πολλά!

Υ.Γ.: Λιγότερες κούκλες, λιγότερα παιδικά όνειρα στα σκουπίδια…