Νομίζετε ότι γνωρίζετε το παιδί σας; Αυτό το πλάσμα που εσείς φέρατε στον κόσμο και το θεωρείτε προέκταση του εαυτού σας; Ο Φλοριάν Ζελλέρ αντιδρά σε τέτοιου είδους γενικεύσεις και φέρνει ως παράδειγμα έναν έφηβο που όχι μόνο δεν τον καταλαβαίνει το κοντινό του περιβάλλον, αλλά ούτε εκείνος αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στην ταραγμένη ψυχή του.

Στον «Γιο» (2018) ο Γάλλος συγγραφέας, ολοκληρώνοντας την άτυπη τριλογία του – «Μητέρα» (2010) και «Πατέρας» (1012) –, που ασχολείται με ευαίσθητα οικογενειακά θέματα, ερευνά τον εσωτερικό πανικό ενός προβληματικού δεκαεφτάχρονου και πυκνώνει δυναμικά τις αντιδράσεις και τις ενοχές των γονιών του.

Με λακωνικούς διαλόγους, μισοτελειωμένες φράσεις και ύπουλες σιωπές που ξεσπούν σε παροξυσμικούς κραδασμούς, το κείμενο, ακολουθώντας γραμμική αφήγηση και απλή δομή, παρακολουθεί τη δραματική ιστορία του Νικολά δημιουργώντας πολλές αμφιβολίες.

Ποιος φταίει άραγε για την κατάθλιψή του; Ο χωρισμός των γονιών του; Η ανικανότητά τους να διαχειριστούν την ψυχική του διαταραχή; Ή τελικά κανείς δεν είναι υπεύθυνος, αφού κάθε ενέργεια πηγάζει από καλές προσπάθειες και άδολη αγάπη; Και η αγάπη είναι ικανή να αναχαιτίσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε μια τέτοια αγωνιώδη περιπέτεια; Μήπως η άγνοια και η ντροπή που συνοδεύουν τις παθολογικές καταστάσεις στέκονται εμπόδιο στην αποδοχή και σωστή αντιμετώπισή τους;

Η εσκεμμένη ασάφεια αποτελεί τη μεγαλύτερη αρετή του έργου, αφήνοντας τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και αναμοχλεύοντας τις δικές του ανησυχίες.

Ωστόσο η υπερτιμημένη από τους ξένους κριτικούς δραματουργία του Ζελλέρ – καθώς περιέχει πολλές κοινοτοπίες – πέφτει σε δύο παγίδες. Αφενός στο τέλος κατρακυλάει σε χειριστικούς μελοδραματισμούς. Αφετέρου στήνει την πλοκή πάνω σε σύντομες σκηνές (διαδραματίζονται στα δύο διαμερίσματα του διαζευγμένου ζευγαριού) που η συνεχής εναλλαγή τους εν τέλει κουράζει.

Κατ’ επέκταση η στέρεη, ρεαλιστική παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, χρησιμοποιώντας ως σκηνικό εργαλείο συρόμενα πάνελ, δεν κατάφερε να αποφύγει τον σκόπελο της αργής μετάβασης από τον έναν χώρο στον άλλο, που διασπούσε και αποδυνάμωνε την ατμόσφαιρα.

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος επωμίστηκε πειστικά την αρχική αφέλεια και στη συνέχεια τον θυμό και τις τύψεις του ανώριμου πατέρα.

Η Δέσποινα Κούρτη σκιαγράφησε με αδρές γραμμές τον νευρωτικό χαρακτήρα της μητέρας.

Η Άννα Καλαϊτζίδου, ως νέα σύζυγος, κράτησε σθεναρά τις ισορροπίες.

Τέλος, ο νεαρός ταλαντούχος Δημήτρης Κίτσος απέδωσε την αμφίσημη ψυχολογία του Νικολά με εύστοχη κινησιολογία και εκφραστικότητα. Ο τρόπος που «έτρωγε» τα νύχια του, μια ακούσια σύσπαση των χειλιών και ένα βλέμμα στο κενό, σηματοδοτούσαν τον βαθύτερο διχασμό του.

Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου υπογράμμισε υπόγεια την έκρυθμη ατμόσφαιρα.

Info: Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7, Αθήνα