Πριν από την πανδημία, το εθνικό μας σύστημα υγείας ήταν μονίμως υπό τον έλεγχο αυστηρότατης κριτικής και γκρίνιας. Ωστόσο, έχει αναλογιστεί κανείς ότι στα νοσοκομεία μας μπαίνουν και βγαίνουν όλοι ανεξαιρέτως, Έλληνες και ξένοι, ασφαλισμένοι και μη, πλούσιοι και φτωχοί, την ίδια ώρα που σε απίθανες χώρες-πρότυπα, ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να πλησιάσει το νοσοκομείο ούτε στο χιλιόμετρο; 

Πώς το ξεχαρβαλωμένο, το διαλυμένο, το κατασυκοφαντημένο δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί σήμερα και ανταπεξέρχεται σ’ αυτήν την έκτακτη ανάγκη που έχει γονατίσει κάθε σύστημα υγείας στον κόσμο,  λειτουργώντας υποδειγματικά; Πώς ένα διαλυμένο σύστημα καταφέρνει να σταθεί όρθιο με επάρκεια, συντονισμό, με υψηλότατου επιστημονικού επιπέδου προσωπικό, με βαθύτατη ανθρωπιστική αντίληψη για τον ασθενή, όταν μόλις χθες ήταν διαλυμένο, ανύπαρκτο, διεφθαρμένο; 

Πώς όλοι αυτοί οι απρόσωποι γιατροί που σύμφωνα με την ισοπεδωτική  κριτική τα έπαιρναν, όλοι αυτοί που δούλευαν για το φακελάκι, τώρα δείχνουν αυτοθυσία, αυταπάρνηση και δίνουν μια μάχη τρομαχτική, όχι με τον θάνατο (αυτήν την δίνουν καθημερινά…) αλλά με τον απόλυτο τρόμο. Θα ξεχάσουν αύριο πάλι τους ήρωες και θα πιάσουν όσοι παρασιτούν από την διαμαρτυρία στο απύλωτο στόμα τους τούς διεφθαρμένους γιατρούς, το διαλυμένο σύστημα υγείας, τις ελλείψεις σε προσωπικό; 

Συνέβη κάποιο θαύμα, και όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη; Στην χώρα μας ο ασθενής ανέκαθεν δεν είχε ηλικία, χρώμα, εθνικότητα, Ποτέ στο ελληνικό σύστημα υγείας δεν μπήκε  η λογική της  λοταρίας ποιος θα σωθεί και ποιος θα πεθάνει. Σήμερα, η χώρα μας παραδίδει ένα μέγιστο μάθημα ανθρωπισμού και δημοκρατίας σε ολόκληρο τον πλανήτη και το παραδίδει δωρεάν καθώς η Ελλάδα και οι Έλληνες επανατοποθετούν το πρόσωπο ως κύριο θέμα της ζωής.  

Ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν είχαμε εύκολη την καλή κουβέντα όταν έπρεπε.  Ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν είχαμε εύκαιρο το μέτρο και την μετριοπάθεια. Άλλοι δούλευαν, άλλοι πληρώνονταν, άλλοι θυσιάζονταν άλλοι γίνονταν ήρωες…