Και να που κάποιες παραστάσεις τολμούν να παρουσιαστούν το καλοκαίρι, υπακούοντας βέβαια στις ειδικές συνθήκες προφύλαξης από τον κορωνοϊό.

Ξεκινώντας από το Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, στις 15 Ιουλίου, και συνεχίζοντας σε άλλα ανοιχτά θέατρα της Αττικής αλλά και περιοδεύοντας στην επαρχία, ο Γιάννης Κακλέας ετοιμάζεται να ανεβάσει το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.

Αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ιρλανδού Νομπελίστα συγγραφέα, ο «Γκοντό» έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι γράφτηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1948-49) που επηρέασε ουσιαστικά τον Μπέκετ, ενώ παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα – ιδιαίτερα δε τώρα σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Μήπως ακόμη περιμένουμε κάποιον «Γκοντό» για να μας σώσει;

Αυτός ο υπαρξιακός στοχασμός που στερείται πλοκής δεν γίνεται, ωστόσο, ποτέ βαρετός, καθώς διαθέτει ποίηση και χιούμορ. Ανοιχτός σε ποικίλες ερμηνείες και αναλύσεις (φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές, ψυχαναλυτικές, θεολογικές κ.ά.), προβλημάτισε τους διανοούμενους. Και όταν ο δημιουργός του ρωτήθηκε τι ήθελε να πει, εκείνος απάντησε: «Αν το ήξερα, θα το έλεγα στο έργο μου» (Μάρτιν Εσλιν).

«Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν φεύγει, είναι φοβερό» γράφει στην αρχή της ιλαροτραγωδίας του.

Πράγματι οι κεντρικοί ήρωές του, δύο αλήτες, ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ ή αλλιώς Ντίντι και Γκόγκο, μάταια περιμένουν κάτω από ένα δέντρο την άφιξη του Γκοντό – όνομα που, μεταξύ άλλων, συνδέθηκε με το λογοπαίγνιο για τον Θεό (God-ot) – για να αλλάξει η ζωή τους. Και επιδιώκοντας να διασκεδάσουν την επίπονη στατική αναμονή τους χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους για να ψυχαγωγηθούν.

Ο Γκοντό όμως δεν έρχεται ποτέ

Αντίθετα με τα κείμενά του, που τα περισσότερα συνορεύουν με βαθύ άγχος και οδύνη, ο Μπέκετ παρέμεινε ένας ντροπαλός, ευγενικός και ισορροπημένος άντρας, ανέγγιχτος από την επιρροή της διασημότητάς του. Αν και επιδοκιμάστηκε από κορυφαίους συγγραφείς της γενιάς του, όπως ο Ζαν Ανουίγ (ο οποίος, έχοντας δει την πρώτη παρουσίαση του έργου στο Παρίσι την άνοιξη του 1953, έγραψε ότι είναι το σημαντικότερο θεατρικό γεγονός της εποχής του), απέφευγε τους φιλολογικούς κύκλους. Προτιμούσε τη συναναστροφή με εικαστικούς, ενώ συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να ερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη και τα αναπάντητα ερωτήματά της.

Στην παράσταση του Κακλέα η μετάφραση είναι της ομάδας των συντελεστών της, τα σκηνικά φιλοτέχνησαν ο Σάκης Μπιρμπίλης και ο Γιάννης Κακλέας, τα κοστούμια η Ηλένια Δουλαρίδη και τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης.

Παίζουν οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Άρης Σερβετάλης, Ορφέας Αυγουστίδης.