Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα μιας σοβαρής εθνικής απειλής την οποία καλείται να αντιμετωπίσει. Όλη αυτή η στρατηγική κλιμάκωσης της έντασης στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο είναι αφελές να αποδίδεται …στο εσωτερικό ακροατήριο του Ερντογάν και στα  οικονομικά αδιέξοδα της Τουρκίας.

Η Τουρκία φανερά, σταθερά, απροκάλυπτα  και σε όλους του τόνους, επενδύει στον αναθεωρητικό επεκτατισμό. Η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής εμπλοκής.  Τουλάχιστον από την πλευρά της, η Τουρκία όχι μόνο δεν το αρνείται αλλά το διαλαλεί από το πρωί έως το βράδυ με τον εντονότερο και σαφέστερο τρόπο. Από την μεριά μας, στην κοινωνία γενικότερα επικρατεί μια αίσθηση «πάμε στο επόμενο θέμα», σαν να αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα ή σα να προσπαθεί να την ξορκίσει. Ωστόσο, η ώρα της αλήθειας θα έφτανε έτσι κι αλλιώς.

Η ελληνική κοινωνία καλείται να αλλάξει ατζέντα και να έρθει αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο μιας πιθανής εμπλοκής με απρόβλεπτες εξελίξεις. 

Ο Ερντογάν είναι προφανές ότι δεν επιθυμεί να διαπραγματευθεί και ο στόχος του είναι -όπως ο ίδιος και όλοι οι δικοί του αξιωματούχοι διαμηνύουν επίμονα δεξιά και αριστερά-  να …διορθώσει τη συνθήκη της Λωζάννης. Το ίδιο που επιθυμούσε και ο Χίτλερ με την αντίστοιχη συνθήκη των Βερσαλλιών.

Υπήρξαν επί μέρους καθησυχαστικές  ερμηνείες ότι δεν εννοούσε το Αιγαίο αλλά τα σύνορά του με την Συρία και το Ιράκ αλλά εδώ βλέπουμε ότι μιλά για επεμβάσεις που φτάνουν έως και την Λατινική Αμερική.

Οι  διεκδικήσεις της Τουρκίας στοχεύουν κατευθείαν την εθνική μας κυριαρχία. Ακόμα και στην εντελώς υποθετική περίπτωση που η Ελλάδα θα παραχωρούσε μέρος της κυριαρχίας της, η Τουρκία, την επομένη, θα επανέρχονταν και θα ζητούσε περισσότερα. Άρα, η Ελλάδα έχει μόνο μια διέξοδο. Να θωρακιστεί το συντομότερο (αν προλαβαίνει) σαν αστακός. Η μόνη αξιόπιστη αντιμετώπιση της Τουρκίας είναι η αμυντική θωράκιση. Μας το λένε και οι ίδιοι εξ άλλου. Η Χάγη και η επίκληση της Χάγης είναι πλέον μια μεταφυσική  διαδικασία. 

Ο Ερντογάν, τελικά, είναι ο πιο προβλέψιμος αντίπαλος . Προβλέψιμος ως προς τις προθέσεις του.  Τώρα, το τι θα επιτύχει, είναι άλλο κεφαλαίο άλλης ιστορίας. 

Καλλιεργείται με πολλούς και διάφορους τρόπους μια εντελώς ανόητη εντύπωση  πως τον δικό μας πόλεμο οφείλουν να τον πολεμήσουν άλλα έθνη. Είναι δυνατόν να πορευόμαστε με αυτά τα μυαλά; Άλλο συμμαχίες,  άλλο διπλωματικές κινήσεις, άλλο τακτικές στρατηγικής και άλλο να σηκωθεί ένα ξένο έθνος να έρθει να πολεμήσει για λογαριασμό σου. Κάποια στιγμή θα ήταν καλό να σταματούσε αυτό το ανέκδοτο.

Όπως εμείς επενδύουμε σε συμμαχίες, διεθνείς  ισορροπίες, διακρατικές σχέσεις, το ίδιο ακριβώς πράττει και η Τουρκία με πλεονεκτικότερους όρους από ότι εμείς καθώς είναι μια μεγάλη χώρα που παίζει ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και δεν μπορεί να αγνοηθεί εύκολα. Αυτό επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό. Το ίδιο ισχύει και με τα ξένα κράτη τα οποία δεν οφείλουν να παρακολουθούν και να υπερασπίζονται τα εθνικά ζητήματα της χώρας μας. Στοιχειώδη γνώση της ιστορίας χρειάζεται κανείς για αυτά. Ούτε πανεπιστήμια, ούτε ινστιτούτα στρατηγικής. 

Βασικό είναι να αντιληφτούμε την πραγματικότητα δίχως εξωραϊσμούς, στην απολυτή σκληρότητά της. Θα επιμείνουμε  έως τέλους ότι στα ελληνοτουρκικά ο κοινός παρονομαστής κάθε εθνικής μας ενέργειας είναι η στρατιωτική μας ισχύς ή αλλιώς η αποτρεπτική  στρατιωτική μας  ισχύς. Όποιος θεωρεί ότι η Τουρκία θα κάνει πίσω επειδή θα εκδώσει η ΕΕ μια σύσταση για την «τουρκική προκλητικότητα» είναι δικαίωμά του, ωστόσο άλλα μέτρα και σταθμά θα ληφθούν υπόψη.