Η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω και να αποδεχτεί αυτό που ζητάει η ελληνική κυβέρνηση: έναν διάλογο περιορισμένο σε όσα εμείς μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι. Ούτε έχει τη διάθεση να πάει σε κάποιο διεθνές δικαστήριο για την επίλυση της «μίας και μόνης διαφοράς» με την Ελλάδα. Γιατί να το κάνει; Θεωρεί ότι στο πεδίο μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα και κανείς δεν φαίνεται ότι μπορεί – ή θέλει – να την αποτρέψει.

Έχει καταφέρει άλλωστε να μακιγιάρει και να αποκρύψει όλες τις φωναχτές αδυναμίες της και ταυτοχρόνως να προβάλει πολύ περισσότερη ισχύ απ’ όση στην πραγματικότητα διαθέτει.

Βοηθάει σ’ αυτό και η σύγχυση που ηθελημένα ή αθέλητα προκαλούν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και πολιτικοί οι οποίοι υποστηρίζουν πως η Ελλάδα όχι μόνο είναι εντελώς αδύναμη να αντιπαραβάλει ισχύ, αλλά καλά θα κάνει να μπει σε διάλογο όπως τον εννοεί η Άγκυρα. Πως ακόμη και η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ίδιας της κυριαρχίας συνιστά «υπερπατριωτική πλειοδοσία» και «εθνικισμό».

Αυτή η κάστα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη ούτε ποσοτικά ούτε ως προς την επιρροή της. Κυρίως δεν έχει μόνο μια πολιτική ταυτότητα. Αντιθέτως διαπερνά οριζοντίως ολόκληρο το φάσμα.

Πέρα όμως από τα εγχώρια ευτράπελα, το μεγάλο πρόβλημα είναι πως η Τουρκία διαπιστώνει, όσο περνάει ο καιρός, ότι ο χώρος της μελλοντικής – όπως λένε οι πολιτικές δυνάμεις – επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων μπορεί ντε φάκτο να περάσει υπό τον δικό της έλεγχο χωρίς να ανοίξει μύτη. Όσο περισσότερο διαρκεί η ανενόχλητη παρουσία της σε χώρο στον οποίο θίγει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία τόσο θα αδυνατίζει η προοπτική να τα ασκήσει κάποτε η Ελλάδα.

Στην Αθήνα συνηθίζουν να λένε ότι η τάδε ή η δείνα κίνηση της Άγκυρας είναι παράνομη, άρα «δεν παράγει έννομο αποτέλεσμα». Παράγει όμως ντε φάκτο κυριαρχία επί της… «γαλάζιας πατρίδας». Αρχικά διά του «γκριζαρίσματος» σε διμερές επίπεδο. Ύστερα διά της εμπέδωσης διεθνώς του χώρου ως διαφιλονικούμενου. Εν συνεχεία με τη σιωπηρήπαραίτηση της Ελλάδας απότην άσκηση των δικαιωμάτων της. Βρισκόμαστε ήδη λίγο πριν από το τρίτο στάδιο.

Η Αθήνα, μέχρι στιγμής, παρά τις επικοινωνιακές φανφάρες, δεν έχει να επιδείξει κάποια άξια λόγου αντίδραση. Στήριξη δεν κατάφερε να εκμαιεύσει από τους εταίρους της. Προβολή ισχύος απέτυχε – ή δεν επέλεξε – να κάνει. Ασκεί μια επιστολική διπλωματία κάκιστης ποιότητας, με την οποία δεν ασχολείται κανείς.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι ακόμη δυσκολότεροι – και οι διαθέσιμες επιλογές ομοίως…