Βγαίνω να κάνω τσιγάρο στην αυλή.

Η Έρση είναι μια όμορφη σκυλίτσα, όπως βλέπετε.

Κι ο Χιονούλης είναι ένας όμορφος γάτος, όπως δεν βλέπετε, γιατί… τρώει το φαγητό της Έρσης, στην «αυλή» του σπιτιού της.

«Τι τρώει η Έρση;» ρωτώ την αγαπημένη μου ξαδέλφη Μαιρούλα, «ιδιοκτήτρια» των δύο ζώων.

«Σκυλοτροφή πρώτης ποιότητας» μου απαντά. «Συκώτι με κοτόπουλο σε κροκέτες».

«Κι ο Χιονούλης;» συνεχίζω.

«Γατοτροφή καλής ποιότητας» η απάντηση. «Ψάρι σε τραγανά μπισκότα».

«Και γιατί δεν τρώει τη γατοτροφή του, αλλά καταβροχθίζει το φαγητό της Έρσης;».

«Γιατί η Έρση, λίγο πριν, καθάρισε το πιάτο του» μ’ αποστομώνει η Μαιρούλα.

«Και με το νερό, τι γίνεται;» επιμένω.

«Κανένα πρόβλημα. Πίνουν από το ίδιο κεσεδάκι».

Μάλιστα. Κι ο αιώνιος πόλεμος σκυλιών – γατιών; Αυτή η προαιώνια έχθρα; Η φωνή της Φύσης; Η Λογική των Ενστίκτων;

«Δεν τσακώνονται ποτέ η Έρση με τον Χιονούλη, γαμώτο;».

«Ναι, μόνο το πρωί όταν βγαίνω και διεκδικούν το πρώτο χάδι μου!» λέει η Μαίρη και μπαίνει στην κουζίνα να φτιάξει καφέ.

Με πιάνει το παράπονο για το ανθρώπινο είδος. Ρε γαμώτο, σκύλοι και γάτες υπογράφουν «σύμφωνα ειρήνης» πάνω από ένα κεσεδάκι κι εμείς συναγωνιζόμαστε ποιος θα φάει τον άλλο;

Σβήνω το τσιγάρο και κάνω να ξαναμπώ στο σπίτι. Δεν μπορεί, σκέφτομαι, θα τσακώνονται συχνά – όταν δεν τους βλέπουν – ο γάτος και η σκύλα της Μαιρούλας…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πίσω από ένα δέντρο, ο πανταχού παρών Συγγραφέας εμφανίζεται και μου ψιθυρίζει πονηρά:

«Ε, χαζέ, όταν παίζουν τα δυο τους, έχω ακούσει τη σκύλα να νιαουρίζει και τον γάτο να γαβγίζει».

«Σιγά μη μιλάνε κιόλας» του πέταξα ενοχλημένος κι άνοιξα την πόρτα.

Τότε άκουσα από πίσω μου, με μια φωνή, τον Χιονούλη και την Έρση να μου φωνάζουν:

«Καλημέρα, δύσπιστε άνθρωπε»!

Ο Συγγραφέας έβαλε τα γέλια και χάθηκε κι εγώ άναψα δεύτερο τσιγάρο…

Αυτά!