Δεν μπορώ να φανταστώ αν πρέπει να θρηνεί κανείς περισσότερο για τα δύστυχα θύματα της τερατωδίας του Ολοκαυτώματος ή για την απόλυτη κτηνώδη βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού, ή για την καταβαράθρωση  κάθε ανθρώπινης υπόστασης. Αν και είναι δυσβάστακτο, η απάντηση είναι «για όλα». Η μνήμη για το μεγαλύτερο και απεχθέστερο έγκλημα του σύγχρονου κόσμου πρέπει να μείνει ζωντανή και να υψωθεί ως ένα τεράστιο τείχος απέναντι σε κάθε έκφραση του ολοκληρωτισμού, ενάντια σε κάθε κτηνώδη προκατάληψη, σε κάθε απάνθρωπη ιδεολογία. 

Όταν έφτασαν οι Αμερικανοί στρατιώτες στο περίφημο Νταχάου, μια πόλη κοντά στο Μόναχο, που το όνομά της έγινε συνώνυμο του κολαστηρίου, ήρθαν αντιμέτωποι με την απόλυτη φρίκη, με την ζοφερή εικόνα μιας κόλασης. Αντίκρισαν ένα θέαμα που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε ο πιο διαστροφικός ανθρώπινος νους, σύμφωνα με την μαρτυρία του εκπρόσωπου του Ερυθρού Σταυρού,  Βίκτορ Μάουρερ αλλά και των Αμερικανών αξιωματικών.

Τότε οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μαζέψουν όλους τους Γερμανούς πολίτες από τη γύρω περιοχή και να τους φέρουν στο στρατόπεδο προκειμένου να αντικρύσουν με τα ίδια τους τα μάτια την κτηνωδία  που διατείνονταν ότι αγνοούσαν αλλά και να θάψουν οι ίδιοι τα άθαφτα θύματα του καθεστώτος.

Οι σκηνές αυτές κινηματογραφήθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες και είναι συγκλονιστικές  καθώς οι Γερμανοί απέστρεφαν το βλέμμα τους με αποτροπιασμό και οι Αμερικανοί τους υποχρέωναν να βλέπουν, να βλέπουν την τραγωδία που προκάλεσε ο ναζισμός. 

Μέσα από αυτή τη φρίκη γεννήθηκε το κράτος του Ισραήλ και η έννοια του Εβραίου πήρε μια νέα σημασία, αφήνοντας πίσω της προκαταλήψεις και ιδεοληψίες αιώνων.

 

*Η φωτογραφία είναι από το Νταχάου και απεικονίζει Γερμανούς πολίτες που ζούσαν κοντά να αναγκάζονται από τους Αμερικανούς στρατιώτες να δουν και να θάψουν τα θύματα του στρατοπέδου.