Αυτό που φαίνεται να μην κατανοεί κανείς σε αυτή τη χώρα, είναι ότι η ατιμωρησία πληρώνεται ακριβά και με μεγάλο κόστος, εθνικό και κοινωνικό.  Το ίδιο ισχύει και με τις μακροχρόνιες διαδικασίες απονομής της δικαιοσύνης που κλονίζουν την εμπιστοσύνη του πολίτη. Αυτό έχει τεράστιο κόστος και αποτελεί ένα δυσβάστακτο φορτίο στην ζωή μας. 

Πώς μπορεί μια κοινωνία να υπερασπίζεται τον εαυτό της όταν μια ομάδα από αλήτες  μπαίνει ελεύθερα στο γραφείο του πρύτανη, τον δέρνει, τον απειλεί, του κρεμά μια ταμπέλα  με ένα σύνθημα χυδαίο, τον φωτογραφίζει και τον γελοιοποιεί παντού δίχως να τρέχει τίποτα; Το κυριότερο δε, δίχως να γίνεται μήνυση από το θύμα που είναι πρύτανης κι όχι μπακάλης;  

Ποιο ακριβώς μήνυμα εκπέμπουν οι νόμοι και οι θεσμοί όταν στο όνομα  της δικαιοσύνης, οι θύτες δικαιώνονται μη τιμωρούμενοι επί της ουσίας; Πόσο ασφαλής νιώθει η πολιτεία και η κοινωνία, όταν ο νόμος λειτουργεί συνήθως υπέρ του θύτη και αφήνει έκθετο το θύμα; Όταν η ιδέα και μόνο της προσφυγής αντί για την λύτρωση δημιουργεί ένα ακομα πρόβλημα; 

Πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται μια γυναίκα όταν δεν μπορεί να καταγγείλει τον βιαστή της  λόγω του  κινδύνου να «ξαναβιαστεί» στην προσπάθειά της να βρει το δίκιο της; 

Πόσο δρόμο μπορεί να διανύσει μια κοινωνία όταν δεν μπορεί να εκφράσει και να ικανοποιήσει  στοιχειωδώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα σε μια κραυγαλέα περίπτωση  όπως αυτή του σκληρού και εγκληματικού ξυλοδαρμού ενός σταθμάρχη από δυο ανήλικους κακοποιούς; Ως πότε θα εξαντλούμε τις λεπτεπίλεπτες ευαισθησίες μας για την προστασία του θύτη σε βάρος του κραυγαλέου δίκιου του θύματος; 
Ποιό ακριβώς μήνυμα εκπέμπουν όλες αυτές οι χρονοβόρες και δαιδαλώδεις  διαδικασίες απονομής της δικαιοσύνης που αντί να διαλευκάνουν την υπόθεση, προσθέτουν δεκάδες επί πλέον νομικίστικους γρίφους για να την περιπλέξουν και την συσκοτίσουν -πάντα σε βάρος του δικαίου- όσο το δυνατόν περισσότερο; 

Πόσο βαθύ αίσθημα ματαίωσης μπορεί να νιώθει ο απλός πολίτης όταν παρακολουθεί, εκτός των διαφόρων άλλων, την υπόθεση NOVARTIS με τις κραυγαλέες  πολιτικές σκοπιμότητες όπου δεν  μπορούν να ανταπεξέλθουν και να υπερασπίσουν τον εαυτό τους πρωθυπουργοί, υπουργοί και κορυφαίοι θεσμικοί παράγοντες της χώρας από ψευδείς κατηγορίες και εγκληματικές ενέργειες που συντελέστηκαν στο προσκήνιο και παρασκήνιο της πολιτικής ζωής. 

Πόσο προστατευμένος νιώθει ο έντιμος πολίτης απέναντι σε ένα παρόμοιο κράτος δικαίου; Τι μπορούμε να περιμένουμε από πολίτες που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους  στον θεσμό της απονομής δικαιοσύνης;  Πως μπορεί να προχωρήσει σοβαρά και να αναπτυχτεί μια κοινωνία όταν ο κάθε πολίτης δεν εμπιστεύεται τις αρχές, το δίκιο του  και την ζωή του στην ευθυκρισία της πολιτείας; 

Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο πολίτης σε ένα κράτος όπου η Εκκλησία και το ΚΚΕ πρόσφατα παραβίασαν προκλητικά τα μέτρα της πολιτείας αξιώνοντας εξαίρεση από τους νόμους,  επειδή απλά …μπορούν;  Πώς να εμπιστευτεί ένα κράτος δικαίου όπου εγκαλούμενοι εισαγγελείς διαχειρίζονται τις υποθέσεις για τις όποιες εγκαλούνται; 

Μετά και τον ορυμαγδό των τελευταίων καταγγελιών, είναι καιρός πλέον να ξανασκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δικαιοσύνη στη χώρα μας  ώστε ούτε οι δολοφόνοι να ελευθερώνονται επειδή υπάρχει συνωστισμός στις φυλακές, ούτε οι υποθέσεις να χρονίζουν μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, ούτε  τα θύματα να είναι τόσο μα τόσο απροστάτευτα απέναντι στους θύτες…   Δεν μπορεί να ξυλοκοπείται ανηλεώς κάποιος και οι ανήλικοι που παραλίγο να τον αφήσουν ανάπηρο, απλώς να πηγαίνουν σπίτι τους.

Ούτε να βιάζεται ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι  και να συγκαλύπτεται όλη αυτή η τραγωδία.  Ούτε να αλωνίζουν σε συνθήκες Βόρειας Κορέας διάφοροι παράγοντες και παραγοντίσκοι που ζήλεψαν την ασυδοσία των δικτατόρων. Ούτε βέβαια να μπορεί ο κάθε πικραμένος να καταγγέλλει όποιον μισεί, αντιπαθεί ή δεν γουστάρει. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, σίγουρα όμως δεν μπορεί να μείνει όπως είναι σήμερα.