Πριν λίγο καιρό, η αμερικανική εταιρεία πληροφοριών και γεωπολιτικών αναλύσεων Stratfor, του Τζορτζ Φρίντμαν, δημοσίευσε μελέτη της, προβλέποντας   ότι η Τουρκία θα γίνει υπερδύναμη μέχρι το 2050.

Η μελέτη συνοδεύεται από έναν χάρτη, ο οποίος προέρχεται από το βιβλίο «Τα επόμενα 100 χρόνια: Μια πρόβλεψη για τον 21ο αιώνα», του Τζορτζ Φρίντμαν, Αμερικανού αξιωματικού πληροφοριών και ιδρυτή της Stratfor. Στον χάρτη της Stratfor, εμφανίζονται ως «κόκκινες» οι χώρες που θα βρίσκονται κάτω από την επιρροή της Τουρκίας. Ανάμεσα σε αυτές είναι η Αρμενία, η Ελλάδα, τα ΗΑΕ, το Ομάν, το Μπαχρέιν, η Κύπρος, η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, η Αμπχαζία, η Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη, το Ιράκ, το Κουβέιτ, η Αίγυπτος, η Λιβύη, χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και περιοχές της νότιας Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, του Κουμπάν, της περιοχής του Ροστόφ και των δημοκρατιών του Βόρειου Καυκάσου. Την ανωτέρω πληροφόρηση την οφείλω στο ηλεκτρονικό «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ».

Η ανωτέρω μελέτη έχει προφανώς μεγάλη βαρύτητα, αλλά δυστυχώς -ή αναμενόμενο;- δεν της δόθηκε η πρέπουσα δημοσιότητα στα Ελληνικά ΜΜΕ (μήπως αντικείμενο του ΕΣΡ είναι και να ελέγχει   αν πράγματι ενημερωνόμαστε;). Διερωτώμεθα και αν η σημερινή πολιτική εξουσία της χώρας της έδωσε σημασία.  Σημασία που δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, αλλά αφορά και σε όλη την Ευρώπη. 

Η πρόβλεψη μάλιστα της  Stratfor, συνάδει με τις τελευταίες προτάσεις/προβλέψεις/φόβους,  του γνωστού και ενημερωμένου γεωπολιτικού αναλυτή και καθηγητή ιστορίας, Κου Δημητρίου Κιτσίκη. Μέσω άρθρων μας, στο φιλόξενο «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ», έχουμε επανειλημμένως επισημάνει, όπως και πολλοί άλλοι αρμοδιότεροι ημών πολιτικοί αναλυτές,  πως ήδη συντελείται, παγκοσμίως, διαδικασία ανταγωνισμών προς δημιουργία «ζωνών επιρροής». Το ονομάσαμε διαδικασία προς μία «Νέα Γιάλτα»i.  Τούτο μάλιστα, ο Νταβούτογλου το έχει γράψει και σε βιβλίοii, αναφερόμενος στις μελλοντικές επιδιώξεις της Τουρκίας, προσπαθώντας επιπροσθέτως να θεωρήσει τη σημερινή Τουρκία συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Προφανώς και δεν γνωρίζουμε τι διαμείβεται και τι σχεδιάζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του καθ’ ημάς Υπουργείου Εξωτερικών, ούτε αν απλώς πράττουν  τα προς αυτούς εντελλόμενα (π.χ. να πουλήσουν τη χώρα για τον επόμενο αιώνα -αεροδρόμια, λιμάνια και σταθμούς- και να δουλεύουμε για να αγοράσουμε φρεγάτες από αυτούς που θα υπερασπίσουμε). Είναι σαφές πως διακυβεύεται η ίδια η αυτονομία της Ευρώπης, που είναι σήμερα κατακερματισμένη σε κρατίδια, κρατίδια που πασχίζει να ελέγξει η Γερμανία (όπως άλλωστε και έκανε δύο φορές κατά τον περασμένο αιώνα, με καταστροφικές συνέπειες).

Τα ζητήματα μάλιστα είναι σήμερα τόσο καθαρά, που είναι απορίας άξιο πως δεν τα βλέπουμε ή   σκοπίμως αποκρύπτουμε: Από το καταστατικό Ίδρυσης της  Ενωμένης Ευρώπης, προβλέπεται σαφώς κοινή αμυντική πολιτική. Πώς αποδεχόμαστε αυτή η «κοινή άμυνα» της, να συνίσταται στο να αγοράζουμε εμείς στρατιωτικό εξοπλισμό από τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, κράτη που θα προστατεύσουμε; 

Είναι σαφές πως αν τα Ευρωπαϊκά κράτη, που είναι μικρά κρατίδια μπροστά στο διαμορφούμενο παγκόσμιο τοπίο, δεν ενωθούν πραγματικά, με κοινή αναπτυξιακή, οικονομική, κοινωνική και αμυντική πολιτική, θα πάψουν να υφίστανται ως αυτόνομες οντότητες και τούτο οσονούπω. Αν διαπιστώνουμε  πως τέτοια πραγματική Ευρωπαϊκή Ενοποίηση  δεν πρόκειται να γίνει, τότε θα πρέπει να χαράξουμε καθαρά δική μας πολιτική, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε  να υπάρχουμε αυτόνομα, τουλάχιστον  κατά τα οράματα των αγωνιστών του 1821. Να χαράξουμε πολιτική με τα δικά μας όπλα,   που είναι πολλά και ισχυρά, ως κατέχοντας παγκόσμιας εμβέλειας γεωστρατηγική θέση, αλλά και ως φορείς ενός εκ των 2-3  πολιτισμών που θεμελίωσαν την ιστορία της ανθρωπότητας και προς στους οποίους ήδη προστρέχει η διεθνής κοινότητα. 

Η ιστορία μας και το συλλογικό μας ασυνείδητο, αυτό που αφύπνισε τον Ελληνισμό τον 19ο αιώνα,  δεν μας επιτρέπει να είμαστε απλοί θεατές και εντολοδόχοι.