Κόσμος έξω πολύς. Και μέσα το θέατρο κατάμεστο. Οι θεατές σιωπηλοί, σαν σε παράσταση, με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή. Στη μέση το φέρετρο φωτισμένο από τον Λευτέρη Παυλόπουλο, στενό συνεργάτη και φίλο του Λευτέρη Βογιατζή.

Κόσμος έξω πολύς. Και μέσα το θέατρο κατάμεστο. Οι θεατές σιωπηλοί, σαν σε παράσταση, με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή. Στη μέση το φέρετρο φωτισμένο από τον Λευτέρη Παυλόπουλο, στενό συνεργάτη και φίλο του Λευτέρη Βογιατζή. Συμπλήρωμα του «σκηνικού» η αθόρυβη ουρά του κόσμου που περνάει μπροστά από τη σορό. Ο εκλιπών, με το κουστούμι του Τίνκερ και το πρόγραμμα από την παράσταση «Καθαροί πια» στο στήθος, είναι ο πρωταγωνιστής για τελευταία φορά. Ο Βογιατζής δεν χρειάστηκε ούτε επικήδειους ούτε ψαλμούς ούτε διαπύλιο κέρμα για να περάσει «απέναντι». Του έφτασε το θέατρό του, ο κόσμος που τον αγάπησε και ένα πρόγραμμα.
 
Δεν ξέρω αν είναι η πρώτη φορά που κάποιος άνθρωπος του θεάτρου αποχαιρέτησε τους φίλους του από το σανίδι. Ξέρω, όμως, ότι όσοι ζήσαμε αυτήν την εμπειρία θα τη θυμόμαστε πάντα. Γιατί είναι σπάνιο ο θάνατος να μπορέσει να υπερβεί τον τόσο πολύ ρεαλισμό του δημιουργώντας την πλήρη παραίσθηση ότι η παράσταση συνεχίζεται. Χωρίς λόγια και μουσική, με πυκνωτή το άψυχο σώμα που «δίνει ρεύμα» σε μια θεατρική πράξη που δεν μοιάζει με καμιά άλλη, με εμάς όλους μέρος της σκηνικής δράσης να παρακολουθούμε τον υποκριτή περισσότερο παρόντα από ποτέ διά της απουσίας του.
 
Το «ξενύχτι» του νεκρού δεν έχει ήχο. Όμως η απόλυτη σιωπή «ακούγεται» σιγά – σιγά σαν ένα πέταγμα πουλιών και μαζί τους πετάει το σμήνος όλων των θεατρικών αναμνήσεων. Όλοι οι ρόλοι ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, ενώνονται οι αναμνήσεις μας, η σιωπή αρχίζει να βουίζει.
 
Σκέφτομαι πως ο ρεαλισμός πρέπει να υπάρχει για να μπορεί να γίνει υπερβατός. Ότι οι μεταμοντέρνες εκδοχές της σκηνικής πράξης που ξεκινούν «αποδομώντας» σε κάνουν να θες να γυρίσεις πίσω στη σύμβαση, σαν από κάπου να πιαστείς για να επικοινωνήσεις με την ψυχή σου. Κι όμως. Δεν υπάρχει πιο ποιητικό πράγμα από την πραγματικότητα, ακριβώς επειδή σε ωθεί να την υπερβείς, σαν να κρύβει μέσα της τον σπόρο της αμφισβήτησης.
 
Σήμερα, σ’ αυτό το μικρό θεατράκι, από όπου ξεκίνησαν όλα, ο διακεκριμένος νεκρός γίνεται η αιτία της απόλυτης συγκέντρωσης στον πυρήνα μας. Κανείς δεν τολμάει να κινηθεί. Ούτε θέλει. Μέχρι που οι κύριοι με τα μαύρα παπιγιόν σηκώνουν το φέρετρο. Και τότε, σαν ένα ξέσπασμα, το πιο δυνατό χειροκρότημα που άκουσα ποτέ σκίζει τον αέρα.
 
Ναι, μπορούμε να είμαστε απείρως ευγενικοί. Δεν μας λείπει τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι σαν τον Λευτέρη μπορούν να μας κάνουν να το πιστέψουμε. Όμως αυτός έφυγε, πάει πια…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.