Συνέχεια στις θέσεις του για τη Χρυσή Αυγή έδωσε ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Μπάμπης Παπαδημητρίου. Αυτή τη φορά κατηγορεί -μεταξύ άλλων- τις νεολαίες της Αριστεράς για έλλειψη εσωτερικής Δημοκρατίας

Συνέχεια στις θέσεις του για τη Χρυσή Αυγή έδωσε ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Μπάμπης Παπαδημητρίου μέσω της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ».
 
Μετά την άποψή του πως μια «σοβαρότερη » Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να υποστηρίζει μια κυβερνητική συντηρητική συμμαχία, τώρα μας ενημερώνει πως κατά την άποψή του «ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή».
 
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου μας… αφυπνίζει επίσης σε «θέματα που ενοχλούν». Έτσι λοιπόν καταφέρεται κατά των πολιτικών νεολαιών της «Αριστεράς» όπου –όπως και στη χούντα-  στην μεν ΚΝΕ δε θα έλεγες κακή κουβέντα για τη Σοβιετική Ένωση, στη δε νεολαία ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να λατρεύεις τον πρόεδρο Αντρέα.
 
Ο ίδιος τα βάζει και με τα social media, ενώ κατηγορεί την Αριστερά πως «παίζει με τη φωτιά» όταν υπόσχεται παροχές και ανατροπές που κατά τον ίδιο δεν θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιηθούν.
 
Κλείνει με το συμπέρασμά του πως «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!»

Παραθέτουμε το πλήρες άρθρο: 
 
Ενοχλητικές αντιπαραθέσεις

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Υπάρχει ένα σοβαρό ελάττωμα στη δημόσια συζήτηση. Προτιμούμε να μην αναφερόμαστε σε θέματα που ενοχλούν. Το εμπεδώσαμε στη χούντα, όταν έπρεπε να χαμηλώνεις τη φωνή πριν αναφερθείς σε «ανατρεπτικά» ζητήματα. Στη μεταπολίτευση, τη διάκριση μεταξύ όσων μπορούμε να συζητούμε «ανοικτά» και εκείνων που πρέπει να αποφεύγονται, τη δίδαξαν οι πολιτικές νεολαίες της «Αριστεράς». Στην ΚΝΕ δεν θα έλεγες κακή κουβέντα για τη Σοβιετική Ενωση και στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ έπρεπε εμπράκτως να λατρεύεις τον πρόεδρο Αντρέα. Σε αντίθετη περίπτωση ερχόταν η διαγραφή. Το καθεστώς της ελεγχόμενης ελευθερίας λόγου έγινε κύριο χαρακτηριστικό στη λειτουργία των κομμάτων, με τον αρχηγό και την (εκάστοτε) κλίκα του να διαγράφουν και να δυσφημούν χωρίς να ελέγχονται ούτε από εσωτερικές καταστατικές διαδικασίες, ούτε από κάποιο νόμο για τη λειτουργία των κομμάτων.
 
Η παράδοση μεταφέρθηκε στα λεγόμενα social media. Οπου, αντί να καλλιεργείται η συζήτηση, ζητούνται απαγορεύσεις. Το social bullying, δηλαδή ο εκφοβισμός, συνοδεύεται από προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και απειλές χειροδικίας. Μεταφέρεται μάλιστα σε αποδεκτή συνδικαλιστική, κομματική και πάντως κοινωνική συμπεριφορά. Με αποτέλεσμα κανείς τελικά να μη γνωρίζει τι -πραγματικά- έχει ειπωθεί, πότε, από ποιον με ποια αφορμή, σε ποιο περιβάλλον. Μετά απ’ αυτή τη μακρά εισαγωγή, να διευκρινίσω σε όσους προτιμούν να κρύβονται, τι πράγματι πιστεύω για τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο ευρύτερος χώρος τον οποίο τώρα καπηλεύονται οι νεοναζί χρυσαυγίτες.
 
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν για μια «λαϊκή διακυβέρνηση», που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα εκτός του σημερινού πλέγματος συμμαχιών, κανόνων συναλλαγής και σειράς άλλων κανόνων που συγκροτούν την κοινωνία μας. Για να το επιτύχουν, ζητούν τη συμμετοχή των κομμουνιστών του ΚΚΕ, οι οποίοι, μέχρι στιγμής, το απορρίπτουν με βδελυγμία.
 
Ας κάνουμε όμως τον ακόλουθο συλλογισμό: αν η συμμαχία αυτή πράγματι συμβεί, μπορεί η χώρα να αλλάξει πλεύση, με ιστορικούς όρους, αυτή τη φορά!
 
Ομως, μια αριστερή αλλαγή καθεστώτος, μέσω μιας σοσιαλιστικής Ελλάδας, θα προκαλέσει σοβαρότατη αντίδραση.
 
Ο σημερινός χώρος των εθνικιστών και άλλων πολιτών που αναδεικνύουν, δημοσκοπικώς, τη Χ.Α. σε ρυθμιστικό παράγοντα, εύκολα θα συμπαραταχθεί σε μια Συντηρητική Συμμαχία, εγκαταλείποντας ορισμένες ακραία αποτρόπαιες συμπεριφορές.
 
Ας το ξανασκεφτούν όσοι, στην ευρύτερη Αριστερά, συνεχίζουν να παίζουν με τη φωτιά, υποσχόμενοι στον λαό παροχές και ανατροπές που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιήσουν. Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!