– Στους Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα για την επιθεώρηση «Ζωή σ’ ελόγου μας».

ΠΛΗΝ

– Στους Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα για την επιθεώρηση «Ζωή σ’ ελόγου μας». Τίποτα το μοντέρνο, το πρωτότυπο, πέραν της ιδέας να υπάρχει μια ραχοκοκαλιά η οποία «συνδέει» τα σκετς. Από πλευράς θεματολογίας τα γνωστά –το δεύτερο μέρος πιο αδύναμο από το πρώτο, χρειάζεται ακόμα δουλειά–, δοσμένα όμως μέσα από έξυπνα αστεία και διανθισμένα με μουσική και τραγούδια.

– Στην Άννα Παναγιωτοπούλου για την παρουσία της στην επιθεώρηση «Ζωή σ’ ελόγου μας». Ίσως δεν έχει αντιληφθεί ότι αυτό το ύφος τού «βαριέμαι, χάρη σας κάνω που ανεβαίνω στη σκηνή» το έχουμε σκυλοβαρεθεί. Αν ζορίζεται ας καθίσει σπίτι της, ας ασχοληθεί με το πλέξιμο, το κομπλέν, το βελονάκι κι ας μην εξευτελίζει την πορεία της και την ιστορία που η ίδια έχει γράψει στο σανίδι.

– Στον Έκτορα Λυγίζο για τη σκηνοθεσία του στις «Ευτυχισμένες μέρες». Ωραία η ιδέα του να δει το έργο μέσα από τη διαδικασία του ριάλιτι, αλλά μετατόπιζε όλο τον άξονά του, παρουσιάζοντας τελικά μια παράσταση που δεν είχε απόγνωση, δεν διέθετε την μπεκετική θερμοκρασία κι έκανε ένα, ούτως ή άλλως, στατικό, λογοκρατούμενο κείμενο, με δεκάδες παύσεις να φαίνεται ακόμα πιο αργό. Μέχρι στιγμής το κλασικό ρεπερτόριο δεν έχει βγει σε καλό στον ταλαντούχο σκηνοθέτη, σε αντίθεση με το μοντέρνο.

– Στον Ανδρέα Βουτσινά για τη σκηνοθεσία του στο «Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν». Πολύ διεκπεραιωτική, πολύ αναμενόμενη, σε ένα έργο ξεπερασμένο και αδιάφορο. Στη διδασκαλία των ρόλων, ωστόσο, προσπάθησε πολύ, αλλά οι δυνατότητες του θιάσου στην πλειονότητά του ήταν περιορισμένες.

– Στη Βάσια Παναγοπούλου η οποία, ως παραγωγός στο «Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» στο Θέατρο Ορφέας (σκηνή «Ανδρέας Βουτσινάς»), φρόντισε την όψη αλλά όχι και κάποια πράγματα επί της ουσίας. Δηλαδή, αντικατέστησε τα καθίσματα της πλατείας με καινούργια, pamal, αλλά τις ταξιθέτριες δεν τις αμείβει ικανοποιητικά ούτως ώστε να μη ζητούν φιλοδώρημα. Κρίμα. Γιατί κάτι τέτοιες παράμετροι σε μια επιχείρηση κάνουν τη διαφορά.

– Όταν πέρυσι με τη λήξη του το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης ανακοίνωνε μια επετειακή 50ή διοργάνωση για φέτος, οι φήμες οργίαζαν για το τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει το πρόγραμμα. Kαι ο ενθουσιασμός, μετά από μια χρονιά με καλεσμένους επιπέδου Όλιβερ Στόουν, έκανε πολλούς να ονειρεύονται Σκορσέζε και Κόπολα για φέτος. Μέχρι τώρα, πάντως, ο τότε ενθουσιασμός κάθε άλλο παρά δείχνει να παίρνει σάρκα και οστά. Ονόματα όπως ο Βέρνερ Χέρτζογκ και –ακόμη χειρότερα– ο Γκόραν Πασκάλιεβιτς δεν ενθουσιάζουν, τα αφιερώματα που ως τώρα έχουν ανακοινωθεί μοιάζουν προβλέψιμα (π.χ. η γνωστή, εν πολλοίς αδικαιολόγητη εμμονή με το φιλιππινέζικο σινεμά) και η απουσία των ελληνικών ταινιών κάνουν τη φετινή εορταστική διοργάνωση του φεστιβάλ μια από τις πιο χλιαρές των τελευταίων δυο δεκαετιών. Ελπίζουμε σε εκπλήξεις, αλλιώς η (τελευταία;) χρονιά της Δέσποινας Μουζάκη στα ηνία της διοργάνωσης θα αφήσει μάλλον άσχημες εντυπώσεις.

– Στη Νόνικα Γαληνέα, η οποία εγωκεντρικά αποκρούει όσους λένε ότι είναι «πολύ δυνατή γυναίκα». Πρώτα ομολογεί: «Το ακούω με χαρά». Και μετά δήθεν το αρνείται για να το διακηρύξει: «Βρίσκω αντίθετα ότι είμαι γεμάτη αδυναμίες, τις οποίες υποχρεώνω τον εαυτό μου να νικήσει». Και, προφανώς, θρι-αμ-βεύ-ω! Αλλά αυτό δεν το είπε…

– Ένα το αρνητικό της συναυλίας της Tarja των Nightwish στο Gagarin το προηγούμενο Σάββατο. Το sold out. Ως γνωστόν, οι μεταλλικές συναυλίες πηγαίνουν πολύ καλά, οπότε και οι διοργανωτές έχουν στρέψει αποκλειστικά προς τα εκεί το ενδιαφέρον τους. Έτσι, οι ροκ συναυλίες δεν αποτελούν πλέον προτεραιότητά τους. Και όταν τέλος πάντων τις αποτελούν, το indie και alternative κοινό τους γυρίζει την πλάτη δείχνοντας ελάχιστο ενδιαφέρον. Τα περισσότερα από τα live αυτά κόβουν λίγα εισιτήρια. Καλά δεν κάνουν επομένως οι promoters; Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε μήπως;

– Στον Τάκη Ζαχαράτο, ο οποίος κυκλοφορεί και στις δημόσιες εξόδους του με βαρύ μακιγιάζ στο πρόσωπο. Στη σκηνή το καταλαβαίνουμε. Στην πλατεία όμως; Γιατί τόση σπάτουλα; Και το μαλλί σε χρώμα, κομοδινί να το πεις; Προφανώς ξέχασε την παλιά του τέχνη (βούρτσα, σεσουάρ, λακ). Δεν υπάρχει όμως κανείς να του τη θυμίσει;

ΣΥΝ

+ Στη Μίνα Αδαμάκη για τον ρόλο της Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ. Όχι για την ερμηνεία της, γιατί ούτε μέσα στο κείμενο ήταν ούτε τη βοηθούσε η φωνή της να δώσει όλο αυτό το «υπόγειο», το υποφώσκον του Μπέκετ, αλλά για την τόλμη της να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο έργο και μάλιστα με τόσα κοντινά πλάνα στο ζωντανό βίντεο που προβαλλόταν ταυτόχρονα με την παράσταση. Ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία του ηθοποιού εξαφανίστηκαν μπροστά στην αγωνία του καλλιτέχνη για ένα όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα. Κρίμα που τελικά δεν το είδαμε.

+ Στον Γιάννη Ζουγανέλλη ο οποίος την «ιδρώνει τη φανέλα» στο «Ζωή σ’ ελόγου μας». Ο μόνος από τον θίασο με τέτοιο επαγγελματισμό, διάθεση και κέφι στη σκηνή. Σέβεται το κοινό του και το δείχνει μέσα από την ερμηνεία του.

+ Στην καταπληκτική έκθεση του Χουάν Μιρό στο Τελλόγλειο Ίδρυμα της Θεσσαλονίκης! Πραγματικά πρωτοποριακό στήσιμο, εξαιρετική τεκμηρίωση με βάση το αρχείο Σπητέρη – τρεις όροφοι γεμάτοι έργα με ευσύνοπτα και κατατοπιστικά κείμενα. Ευγένεια στην είσοδο, πληρέστατος κατάλογος και πολλοί, πάρα πολλοί επισκέπτες!

+ Στην Biennale της Θεσσαλονίκης, γιατί τώρα που πλησιάζει το τέλος της μας πρόσφερε άλλη μια σπουδαία έκθεση. Οι 36 έλληνες εικαστικοί που συμμετέχουν στο «Προσωπικό = Πολιτικό», στο Λιμάνι, δικαιολογούν απόλυτα τον τίτλο της έκθεσης και ακόμα περισσότερο όσους επέλεξαν τα συγκεκριμένα έργα για ένα ιδανικό κλείσιμο σε ένα πολύμηνο χάπενινγκ με τίτλο Praxis!

+ Στις 27 Οκτωβρίου, στο Παλλάς, ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο, με ερμηνεύτρια την Έλλη Πασπαλά. Ο συνθέτης δεν ξεχνά τον στενό του συνεργάτη και συχνά-πυκνά επιστρέφει με αφιερώματα σε αυτόν. Θα μου πείτε, δεν έχει κάτι νέο να μας παρουσιάσει; Ένας συνθέτης δεν είναι υποχρεωμένος να έχει εφ’ όρου ζωής έμπνευση. Ενώ όμως άλλοι συνθέτες της εποχής του Ξαρχάκου επιμένουν να εκδίδουν ανέμπνευστα νέα έργα ή τραγούδια, εκείνος φωτίζει ό,τι από το παρελθόν αξίζει να φωτιστεί. Πιο τίμιο δεν είναι;

+ Στον καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή, πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου του Μουσείου της Ακρόπολης, ο οποίος δεν δίστασε να βγει και αυτός στη μεγάλη πλατεία του χωριού, τα Μέσα Ενημέρωσης, αφού είδε και απόειδε και κατάλαβε ότι το αυτί των αρμοδίων δεν ιδρώνει. Και καλά έκανε. Τι ζήτησε; Να ασχοληθεί κά- ποιος επιτέλους και με τον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου. Να μην καταντούν οι πεζόδρομοι πάρκινγκ, να μετακινηθούν οι δεκάδες μικροπωλητές που φτάνουν ως την είσοδο, να μη συνωστίζονται τα τουριστικά λεωφορεία, να επιδοτηθεί η ανάπλαση των γύρω κτιρίων. Τα στοιχειώδη.

+ Επειδή δεν υπάρχει μόνο το χιπ-χοπ του Nivo, του Θηρίου και των υπολοίπων της σκυλολαϊκοράπ δισκογραφικής τους εταιρείας Family The Label, σημειώστε ένα εγχώριο όνομα που αξίζει να ακούσετε. Λέγεται Λόγος Απειλή και πρόκειται για ένα συγκρότημα που έλκει την καταγωγή του από την Κοζάνη και το πρώτο του (διπλό, παρακαλώ) CD είναι το «Άλλα λόγια να μισιόμαστε». Αναζητήστε το. Εξαιρετική μουσική, έξυπνος και καταγγελτικός στίχος, προσεγμένη παραγωγή. Κι αφήστε τον Nivo, τον Νίκο Βουρλιώτη δηλαδή, να συνεργάζεται με τη Δέσποινα Βανδή και τους άλλους στις πίστες της Ιεράς Οδού.

+ Ένα το θετικό της συναυλίας της Tarja των Nightwish στο Gagarin το προηγούμενο Σάββατο. Το sold out. Ως γνωστόν, οι μεταλλικές συναυλίες πηγαίνουν πολύ καλά, και όχι μόνον αυτό αλλά μαζεύουν κι ένα ευγενικό κοινό, αφοσιωμένο στη συγκεκριμένη μουσική, που γνωρίζει πολύ καλά τι ακούει. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα το άγριο στην όψη κοινό του heavy metal είναι εκείνο με την καλύτερη συναυλιακή παιδεία (και συμπεριφορά).

+ Στον Δημήτρη Παπαϊωάννου, ο οποίος δηλώνει αναρμόδιος να μιλήσει για πολιτική. «Δεν με ενδιαφέρει οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα, επειδή κρίνω τον εαυτό μου ακατάλληλο για τέτοια πράγματα. Είμαι δειλός και τολμώ μόνο στη δουλειά μου. Έχω ανεβάσει πολιτικά έργα και όποιος το κατάλαβε», δήλωσε, μιλώντας επί της ουσίας, σε εποχές που δεν σηκώνουν έτοιμες απαντήσεις με υψωμένες γροθιές.