Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

’’Πληθωρισμός-ύφεση-ανεργία’’! Είναι το τρίπτυχο, που αντιπροσωπεύει απολύτως την ελληνική κοινωνία και δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την εκτόξευση του δημοσίου χρέους στο 160% του Α.Ε.Π., καθώς και τη διατήρηση του ελλείματος κοντά στο 10%. Οι αριθμοί το μαρτυρούν από μόνοι τους. Ο πληθωρισμός κινείται σε επίπεδα της τάξης του 5%.

Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

’’Πληθωρισμός-ύφεση-ανεργία’’! Είναι το τρίπτυχο, που αντιπροσωπεύει απολύτως την ελληνική κοινωνία και δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την εκτόξευση του δημοσίου χρέους στο 160% του Α.Ε.Π., καθώς και τη διατήρηση του ελλείματος κοντά στο 10%. Οι αριθμοί το μαρτυρούν από μόνοι τους. Ο πληθωρισμός κινείται σε επίπεδα της τάξης του 5%. Η ύφεση, μέσω των συνεχών περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, οι οποίες σαν αποτέλεσμα έχουν τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, κυμαίνεται γύρω στο 4,5%. Όσον αφορά δε την ανεργία -τη μετρήσιμη τουλάχιστον (ή την εικονική με άλλα λόγια ελέω των πολλών εξαιρέσεων)- έπιασε τον περασμένο Μάϊο το 16,6%, ενώ βάσιμες προβλέψεις του Ινστιτούτου Εργασίας της Γ.Σ.Ε.Ε. κάνουν λόγο για το σπάσιμο του ρεκόρ του 20% ή ακόμη και του 25% μέσα στο 2012!(*1) Βέβαια, ενός κακού -στην περίπτωσή μας δε και περισσοτέρων- μύρια έπονται. Τούτο διότι, όπως παραδέχθηκε πριν από λίγους μήνες ο τότε αναπληρωτής και νυν υπουργός Εργασίας, κύριος Γεώργιος Κουτρουμάνης, στην ’’Επιτροπή για την παρακολούθηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης’’ της Βουλής, έπειτα από τοποθέτηση του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., κύριου Μιχαήλ Κριτσωτάκη, η διόγκωση του ποσοστού της ανεργίας, καθώς και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (ιδίως έπειτα απ’ τη θέσπιση του μνημονιακού νόμου 3899/2011) έχουν προκαλέσει τεράστια ρήγματα στα ταμεία του Ο.Α.Ε.Δ. και του Ι.Κ.Α.. Επομένως, συνέπεια αυτού του φαύλου κύκλου αναπόφευκτα αποτελεί η επιπρόσθετη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού εξαιτίας της αύξησης των επιχορηγήσεων προς τα προαναφερθέντα ταμεία κατά 2.2 δις. ευρώ. Ωστόσο, εάν κάποια κυβέρνηση -και μάλλον όχι η παρούσα, καθώς χαρακτηρίζεται από απόλυτη ανικανότητα- επεδίωκε την αποτροπή του αυξανόμενου ρυθμού της ανεργίας, υφίσταται μια διεθνώς αναγνωρισμένη οικονομική θεωρία, η οποία θα μπορούσε, πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών, να φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα. Η θεωρία αυτή, υπέρμαχος της οποίας έχει τεθεί ο Ρόμπερτ Ρούμπιν, πρώην συνπρόεδρος της Goldman Sachs(*2), έχει να κάνει με το μηχανισμό των τιμών. Συγκεκριμένα, η πολιτική της ίασης της ανεργίας μέσω του μηχανισμού των τιμών αποτελείται απ’ τα εξής βήματα: Βήμα 1ο : Μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αντικειμενικά όμως κριτήρια. Βήμα 2ο : Η μείωση των μισθών των εργαζομένων θα οδηγούσε στη μείωση του κόστους παραγωγής. Βήμα 3ο : Η μείωση του κόστους παραγωγής θα έφερνε με τη σειρά της μια μεγάλη πτώση των τιμών. Βήμα 4ο : Με τον αποπληθωρισμό θα ήτο εφικτή η μείωση της ζήτησης του τραπεζικού χρήματος, ιδίως για συναλλακτικούς σκοπούς. Βήμα 5ο : Η μη ζήτηση τραπεζικού χρήματος θα προκαλούσε μια αξιοπρόσεκτη πτώση των επιτοκίων. Βήμα 6ο : Τα χαμηλά επιτόκια θα οδηγούσαν σε ταυτόχρονη αύξηση εγχωρίων κυρίως, αλλά και ξένων επενδύσεων, καθώς και της απασχόλησης, η οποία εν τέλει θα οδηγούσε στη μείωση της ανεργίας. Όπως γίνεται αντιληπτό απ’ τα παραπάνω, η άσκηση της συγκεκριμένης ’’πολιτικής των τιμών’’ θα μπορούσε να κάμψει ένα απ’ τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα της πατρίδας μας, την ανεργία και ιδίως εκείνη, που αφορά τους νέους. Όλα αυτά, βέβαια, σε θεωρητικό επίπεδο. Διότι η σκληρή πραγματικότηατα, δυστυχώς, αποδεικννύει ακριβώς το αντίθετο! Κατ’ αρχάς ενώ η νεοφιλελεύθερη πρακτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συρρικνώνει σχεδόν σε εβδομαδιαίο επίπεδο την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, μέσω των συνεχών μειώσεων σε συντάξεις και μισθούς του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα (βλ. εκ περιτροπής εργασία, διευθέτηση του χρόνου απασχόλησης, διαθεσιμότητα κ.λ.π.), εντούτοις το κόστος παραγωγής παραμένει υψηλό. Αιτία αυτού αποτελεί η άνευ ορίων φοροεπιδρομή (βλ. έκτακτες εισφορές, αυξήσεις Φ.Π.Α. κ.λ.π.) του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, η οποία σφίγγει τη θηλειά στο λαιμό εκατοντάδων χιλιάδων ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Και ας όψεται η συνεχής επιβολή τελών, εάν παρατηρούνταν κάποια αισιόδοξα μηνύματα για τη βελτίωση των δημοσιονομικών της πατρίδας μας. Έλα όμως που οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι εντελώς αναποτελεσματικοί! Παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες του επικεφαλής του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, κύριου Γιάννη Καπελέρη σε «πράσινα τηλεπαράθυρα», πως το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο για τους φορο- και εισφοροδιαφεύγοντες, το ταμείον παραμένει μείον. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και ο πληθωρισμός συνεχίζει να βασιλεύει εξαιτίας κερδοσκοπικών παιχνιδιών που παίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες στη χώρα μας. Απ’ την άλλη, βέβαια, δύναται να διερωτηθεί κανείς πώς μπορούμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον ξένων κυρίως επενδυτών, όταν ο δημόσιος τομέας μας υποφέρει από χρόνια προβλήματα; Από που ν’ αρχίσει κανείς και που να τελειώσει. Η γραφειοκρατία που παρατηρείται διαχρονικά σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες είναι πλέον δυσθεόρατη. Για να εκδόσεις μία άδεια ή να πάρεις ένα έγγραφο σου βγαίνει η πίστη, καθώς πρέπει να περάσεις από 20 τουλάχιστον υπηρεσίες και 50 διαφορετικούς μεσάζοντες, πολλές φορές δε εκ των «ημετέρων». Πέραν τούτου χαρακτηριστικό στοιχείο πάμπολλων δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί η διαφθορά(*3). Πολεοδόμοι, εφοριακοί και τελωνιακοί συγκεντρώνουν τα υψηλότερα ποσοστά μεταξύ εκείνων, που αναζητούν το ’’λάδωμα’’ για να σε εξυπηρετήσουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αδηφάγο κράτος αποκρούει τις επενδυτικές βουλήσεις ημεδαπών, αλλά και ξένων επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα να χάνονται αναγκαία κεφάλαια για τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας. Στην τραγική αυτή κατάσταση, βέβαια, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και την πολυνομία. Πάνω από 50.000 ουσιαστικοί νόμοι έχουν ψηφιστεί απ’ τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι οποίοι δένουν σε πολλές περιπτώσεις τα χέρια ακόμη και έντιμων δημοσίων υπαλλήλων. Γι’ αυτόν το λόγο, άλλωστε, αναγκαία κρίνεται, κατά τα λεγόμενα του καθηγητή Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, κύριου Αντώνη Μακρυδημήτρη, η ύπαρξη μιας ’’νομοθετικής σεισάχθειας’’, μέσω της κατάργησης πολλών κανόνων δικαίου, που καταδυναστεύουν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών(*4). Όπως αποδεικνύεται απ’ τα παραπάνω, οι αποτυχημένες πολιτικές αναποτελεσματικών, άβουλων, αλλά και διεφθαρμένων πολιτικών και κυβερνήσεων -όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας(*5)- μας έχουν οδηγήσει σε μια λυμφατική μετανεωτερική δημοκρατία(*6) και μια εξαθλιωμένη κοινωνία. Στην κοινωνία αυτή πολιτικές, όπως εκείνης του μηχανισμού των τιμών για την ίαση της παθογένειας που ονομάζεται ανεργία, δυστυχώς είτε δεν μπορούν να εφαρμοστούν, είτε η εφαρμογή τους απλώς αποτυγχάνει. Και η αποτυχία τους οφείλεται σε νεοφιλελεύθερες λογικές τύπου Φρίντμαν, ότι δηλαδή οι λιγότερες θέσεις εργασίας αποτελούν -άκουσον, άκουσον- το πρώτο σκαλοπάτι για την ευημερία και την ελευθερία…(*7) (*1) α. Λυγερός Στ., Ο απολογισμός του Μνημονίου με αριθμούς, περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 102ο, 29.9.2011, σελ.19, β. Ρεπορτάζ Ανεργία-φωτιά, εφημερίδα Το Ποντίκι, Φύλλο 1670, 25.8.2011, σελ.46 (*2) Ανδρουλάκης Μ., Ζητούνται αλχημιστές, ια’ έκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, σελ.91 (*3) Κοτταρίδης Δ., Τα μαζεύουν και φεύγουν απ’ τη χώρα, περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 99ο, 8.9.2011, σελ.48-49 (*4) Συμεωνίδης Γ., Το τέρας της γραφειοκρατίας «τρώει» την ανάπτυξη, περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 97ο, 25.8.2011, σελ. 92-93 (*5) www.topontiki.gr, Ζέρβας Ν., Η πορεία προς την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας!, 26.9.2011 (*6) Μητρόπουλος Αλ., ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Απ’ την 3η Σεπτέμβρη στο Μνημόνιο, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 324 (*7) Klein N., Το δόγμα του σοκ, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2010, σελ. 79 Νίκος Σπ. Ζέρβας, Τελειόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)